Ναι, ο Ομπάμα μπόρεσε

Πολλά από τα δημοσιεύματα για την κυβέρνηση Ομπάμα αυτές τις μέρες δίνουν έμφαση στα αρνητικά: στην αντίθεση ανάμεσα στις υπερβολικές ελπίδες του 2008 και την πεζή πραγματικότητα, το χάος στο Ιράκ κ.ά. Αλλά αυτό είναι λάθος. Πρέπει να κρίνουμε τους ηγέτες από τα επιτεύγματά τους και όχι από τα δημοσιεύματα. Και από άποψη πολιτικής ουσίας ο Μπαράκ Ομπάμα διανύει ένα εξαιρετικά καλό έτος. Υπάρχει μεγάλη περίπτωση το 2014 να καταγραφεί ως μια από τις χρονιές κατά τις οποίες η Αμερική έκανε στροφή προς τη σωστή κατεύθυνση.

Πρώτον, η μεταρρύθμιση της υγείας αποτελεί σήμερα πραγματικότητα _ και παρά το χαώδες ξεκίνημα είναι επιτυχημένη. Δεν διαθέτουμε ακόμη πλήρη εικόνα της επίπτωσης της μεταρρύθμισης στον αριθμό των ανασφάλιστων αλλά οι πληροφορίες δείχνουν μεγάλη πρόοδο. Δημοσκοπήσεις, όπως η μηνιαία σφυγμομέτρηση της Gallup, δείχνουν απότομη πτώση στο ποσοστό των Αμερικανών που δηλώνουν ανασφάλιστοι.

Οι πολιτείες που επέκτειναν τη Medicaid και την προώθησαν ενεργά τα πήγαν ιδιαιτέρως καλά _ για παράδειγμα, στη Μινεσότα μειώθηκαν κατά 40% οι ανασφάλιστοι. Έχουμε κάθε λόγο να αναμένουμε περαιτέρω πρόοδο το 2015.

Επειτα, υπάρχει η κλιματική πολιτική. Οι νέοι κανονισμοί της κυβέρνησης Ομπάμα για τα εργοστάσια ενέργειας δεν αρκούν από μόνοι τους για να σώσουν τον πλανήτη αλλά αποτελούν μια πραγματική αρχή. Θα προσέθετα ότι πρόκειται για ένα ζήτημα για το οποίο ο Ομπάμα επιδεικνύει πάθος.

Α, και η οικονομική μεταρρύθμιση. Αν και είναι πιο αδύναμη από αυτό που θα έπρεπε, είναι πραγματική _ ρωτήστε όλους τους τύπους της Γουόλ Στριτ οι οποίοι, εξοργισμένοι από τα νέα όρια στις δοσοληψίες τους, έστρεψαν την πλάτη στους Δημοκρατικούς.

Αν τα βάλουμε όλα αυτά μαζί, ο Ομπάμα μοιάζει με πρόεδρο που κάνει τη διαφορά. Έχασε τεράστιες ευκαιρίες στην αρχή της προεδρίας του _ ανεπαρκή ερεθίσματα, αποτυχία να προσφέρει σημαντική ανακούφιση στους αναξιοπαθούντες ιδιοκτήτες ακινήτων. Επιπλέον, σπατάλησε χρόνια επιδιώκοντας τον Μεγάλο Συμβιβασμό στον προϋπολογισμό ο οποίος, εκτός από το ότι αποδείχθηκε αδύνατος, θα είχε στρέψει την Αμερική προς την λανθασμένη κατεύθυνση. Αλλά στη δεύτερη θητεία του τηρεί την υπόσχεσή του για πραγματική αλλαγή προς το καλύτερο. Γιατί λοιπόν τα κακά δημοσιεύματα;

Μέρος της απάντησης είναι ενδεχομένως το σχετικά χαμηλό ποσοστό αποδοχής του Ομπάμα. Αλλά αυτό αντικατοπτρίζει κυρίως την πολιτική πόλωση _ ισχυρή αποχή από τους Δημοκρατικούς αλλά καθολική απόρριψη από τους Ρεπουμπλικανούς _ το οποίο αποτελεί μάλλον σημείο των καιρών παρά πρόβλημα με τον πρόεδρο. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να κρίνουμε τους προέδρους με βάση αυτά που κάνουν και όχι με βάση την ευμετάβλητη κοινή γνώμη.

Μια πιο περιεκτική απάντηση, θα έλεγα, είναι το σύνδρομο Σίμπσον-Μπόουλς _ η πεποίθηση ότι τα καλά πράγματα πρέπει να έρχονται σε δικομματικά πακέτα και ότι η δημοσιονομική ακεραιότητα είναι το κορυφαίο ζήτημα των καιρών μας. Το σύνδρομο αυτό παραμένει ανάμεσα σε πολλούς αυτοαποκαλούμενους κεντρώους αν και είναι εξαιρετικά σαφές σε όσους δίνουν προσοχή ότι 1) οι σημερινοί Ρεπουμπλικανοί απλώς δεν πρόκειται ποτέ να συμβιβαστούν με έναν Δημοκρατικό πρόεδρο και 2) η υποτιθέμενη δημοσιονομική κρίση είναι σε μεγάλο βαθμό παραφουσκωμένη.

Το αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης επίδρασης του συνδρόμου είναι ότι τα μεγάλα επιτεύγματα του Ομπάμα δεν καταγράφονται από μεγάλο μέρος του κατεστημένου της Ουάσινγκτον: ήταν υποχρεωμένος να σώσει τον προϋπολογισμό όχι τον πλανήτη καθώς και, με κάποιον τρόπο, να φέρει μαζί του τους Ρεπουμπλικανούς.

Αλλά ποιος νοιάζεται για το τι πιστεύουν οι κεντρώοι; Η μεταρρύθμιση στην υγεία είναι πάρα πολύ σημαντική. Αν σας ενδιαφέρει το μέλλον, η δράση για το κλίμα είναι πολύ σημαντικότερη από την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης. Και αν αυτά τα επιτεύγματα κατέστησαν δυνατά χωρίς την υποστήριξη των Ρεπουμπλικανών, τι πειράζει;

Υπάρχουν, υποθέτω, ορισμένοι που απογοητεύτηκαν από το ότι ο Ομπάμα δεν κατάφερε να κάνει την πολιτική λιγότερο πικρή και πολωμένη. Αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ πιθανό να γίνει. Το πραγματικό ερώτημα ήταν αν θα μπορούσε να σημειώσει πραγματική πρόοδο σε σημαντικά ζητήματα. Και η απάντηση, χαίρομαι που το λέω, είναι ναι, τα κατάφερε.