Παρ’ ότι προαναγγελθείς, ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης αιφνιδίασε με το εύρος και την τραχύτητα των αλλαγών.
Ο πρωθυπουργός κ. Αντ. Σαμαράς έδρασε αμέσως μετά τα αποτελέσματα των διπλών εκλογών κατά τρόπο επιθετικό, χωρίς ενδοιασμούς ακόμη και για πρόσωπα που υπερασπίστηκαν μετά πάθους την πολιτική του.
Ολοι σχεδόν οι πρωταγωνιστές των προηγούμενων δύο χρόνων εκπαραθυρώθηκαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Ο κ. Ι. Στουρνάρας, που διεκπεραίωσε την πιο δύσκολη δουλειά της διετίας, μπορεί να έλαβε ως αντίτιμο των καλών του υπηρεσιών τον κρίσιμο θρόνο του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, αλλά επί της ουσίας εκδιώχθηκε από το υπουργείο Οικονομικών ως υπεύθυνος του κακού εκλογικού αποτελέσματος.
Υποχρεώθηκε μάλιστα, πριν αποχωρήσει, να αναγκάσει σε παραίτηση τον γενικό γραμματέα Εσόδων κ. Χ. Θεοχάρη, στην επίδοση του οποίου στηρίχθηκε η δημιουργία των πρωτογενών πλεονασμάτων, που τόσο διαφημίστηκαν την προηγούμενη περίοδο.
Το ίδιο συνέβη με τον υπουργό Ανάπτυξης κ. Κ. Χατζηδάκη, όπως και με τον κ. Αδ. Γεωργιάδη. Και οι δύο απομακρύνθηκαν επειδή εκρίθησαν αντιδημοφιλείς.
Ούτε ο καλύτερος υπουργός Γεωργίας των τελευταίων δεκαετιών κ. Αθ. Τσαυτάρης διεσώθη από το κύμα των αλλαγών. Αντικαταστάθηκε από έναν άσημο βουλευτή, ο οποίος έχει όλα τα στοιχεία και χαρακτηριστικά να γυρίσει τον αγροτικό τομέα 30 χρόνια πίσω, στο καθεστώς των αδιαφανών επιδοτήσεων.
Αλλά και οι περισσότεροι των υπολοίπων νεοδιορισθέντων υπουργών και υφυπουργών μοιάζουν βγαλμένοι από τα ντουλάπια της αμαρτωλής κομματοκρατίας, που μας έφερε τη μεγάλη κρίση.
Αν εξαιρέσει κανείς την τοποθέτηση του Γκίκα Χαρδούβελη και τη μετακίνηση του Νίκου Δένδια στο υπουργείο Ανάπτυξης, νιώθει την παλινόρθωση των λαϊκιστών και αντιλαμβάνεται τη μεγάλη αντίφαση που χαρακτηρίζει το νέο κυβερνητικό σχήμα.
Από τη μία όρκοι πίστης στις μεταρρυθμίσεις και από την άλλη επιβράβευση των εκπροσώπων του παλαιοκομματισμού και της πολιτικής ευτέλειας.
Η σχοινοβασία του κ. Σαμαρά είναι προφανής και εν πολλοίς αδιέξοδη.
Κακά τα ψέματα, ο ανασχηματισμός αν μη τι άλλο επιβεβαίωσε το πολιτικό αδιέξοδο και κατέδειξε την εξάντληση του τρέχοντος πολιτικού συστήματος. Κλονισμένο από τη μεγάλη κρίση κινείται πλέον χωρίς εφεδρείες, η αξιοπιστία του καταρρέει και οι επιλογές του δεν είναι υπερασπίσιμες από νοήμονες πολίτες.
Λογικά το πολιτικό σύστημα φθάνει σε οριακό σημείο. Από εδώ και πέρα όλα μπορεί να συμβούν.
Υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία που μικρά γεγονότα δρουν ως θρυαλλίδες εξελίξεων και μεγάλων αλλαγών.
Αλλωστε κάποια στιγμή θα δοθεί στην Ελλάδα μια μεγάλη καθοριστική μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις του ορθολογικού εκσυγχρονισμού και του οπισθοδρομικού λαϊκισμού. Και κατά τα φαινόμενα είμαστε πολύ κοντά…
