Σκανδαλιζόμαστε εύκολα ως έθνος. Ειδικά όταν υποβόσκει σεξουαλικό υπονοούμενο αυτομάτως δημιουργούνται δύο στρατόπεδα: των σοκαρισμένων από την πρόκληση και των μόνιμα άνετων απέναντι σε καθετί που ξεπερνά τα συντηρητικά όρια. Ισως αυτό να ήθελε να πετύχει και Το Ποτάμι με τα σποτ της πολυσυζητημένης «Πρώτης φοράς».
Βάζοντας ως στόχο να προκαλέσει συζήτηση, κάτι που πέτυχε σε μεγάλο βαθμό, το νεοσύστατο κόμμα έγινε talk of the town ή μάλλον of the country θυμίζοντας τον βασικό νόμο της δημοσιότητας: «είναι προτιμότερο να σε βρίζουν από το να μη σε συζητούν». Μόνο που εν προκειμένω έχουμε να κάνουμε με εκλογές και όχι με σίριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.
Να συζητηθείς, ναι, αλλά γιατί; Οταν έρχεσαι ως νέο να διορθώσεις τα λάθη του παλιού και του κατεστημένου, όπως ισχυρίζεσαι, θα πρέπει να εστιάσεις στα βασικά προβλήματα και όχι στο να τσιγκλίσεις τον κατ’ επίφαση συντηρητισμό. Και τελικά τι είναι αυτό που μένει στον ψηφοφόρο; Η αξία της ψήφου είτε ως παρθενική είτε ως ξαναζεσταμένη; Αυτό δεν έχει να κάνει με κόμματα, αλλά με τη δημοκρατική συνείδηση και ευθύνη, έννοιες που δεν κατατάσσονται σε κόμματα και για να είμαστε ειλικρινείς για τα κόμματα απλά εξαργυρώνονται…
Στην ίδια λογική όμως κινούνται και τα σποτ των άλλων πολιτικών κομμάτων. Ανευρα επιχειρήματα, προσωποκεντρικά βίντεο, «εύκολα» συνθήματα και φτηνός εντυπωσιασμός, ο οποίος επιχειρείται με τη συνδρομή της μουσικής και της σκηνοθεσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του θεωρεί ισχυρό το επιχείρημα «Η Αριστερά δεν κυβέρνησε ποτέ. Πρώτη φορά Αριστερά», θαρρείς και πρόκειται για γλυκό που πρέπει να το δοκιμάσουμε. Αντιθέτως είναι επιτυχής η απόπειρα να φανεί η αντίθεση λόγων και έργων του κυβερνητικού σχήματος με πραγματικά στοιχεία και δηλώσεις.
Το ΠαΣοΚ – Ελιά επέλεξε να βάλει μπροστά μία νέα κοπέλα –και αυτό –η οποία δηλώνει ευθαρσώς πως θα ψηφίσει ΠαΣοΚ καθώς ενώ ο λαός διαμαρτυρόταν με διαδηλώσεις, τα στελέχη του μάτωναν για να κλείσουν οι πληγές…
Με σαφείς θέσεις το Σχέδιο Β του Αλέκου Αλαβάνου επιλέγει σποτ όπου με χρονολογική σειρά παραθέτει τα όσα είχαν εξαγγελθεί και παράλληλα τις θέσεις του κόμματός του. Ως εδώ καλά. Υπάρχει ωστόσο ένα σποτ στο οποίο ένα μικρό κοριτσάκι απαγγέλλει ένα ποίημα που δοξάζει τον Πρωθυπουργό ανεμίζοντας τη σημαία της Νέας Δημοκρατίας. Το πλάνο αλλάζει, χρονικά μεταφερόμαστε 70 χρόνια μετά και εμφανίζεται μία γιαγιά, με πόδια ταλαιπωρημένα, υποβασταζόμενη, η οποία ανάβει καντήλι μπροστά στα εικονίσματα και στη φωτογραφία του Αντώνη Σαμαρά. Η γιαγιά σταυροκοπιέται και ευχαριστεί τον Πρωθυπουργό διότι πληρώθηκε η τελευταία δόση. Εξυπνη σύλληψη αλλά παρατραβηγμένη εικόνα που αγγίζει τα όρια του φαιδρού.
Η ΝΔ στο ένα σποτ της επιλέγει την αντίθεση στις συνθήκες της κοινωνίας του 2012 με αυτές του 2014. Με εικόνες εξαθλίωσης, τρομακτικές και σκοτεινές για την περίοδο προ διετίας το βίντεο δημιουργεί συναισθήματα θλίψης. Τις εικόνες αυτές διαδέχονται οι ανακοινώσεις του 2014: πρωτογενές πλεόνασμα, έξοδος στις αγορές, κ.λπ. Το σύνθημα παραμένει σταθερό σε όλα τα σποτ του κόμματος, «Σταθερά βήματα μπροστά», ενώ στο δεύτερο σποτ η έμφαση είναι στο πρόσωπο του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά ή μάλλον στην εικόνα του εν ώρα εργασίας, ραντεβού, όλα σε ρυθμούς αργούς, επιβλητικούς ή με παγωμένα πλάνα. Παλιομοδίτικο και υπερβολικό καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ όλα παρουσιάζονται σε διαφορετικά από τα πραγματικά μεγέθη.
Ας ελπίσουμε ότι στις επόμενες εκλογές εκτός από περισσότερη φαντασία θα υπάρχει και περισσότερη ουσία.
HeliosPlus
