Τι θα βγάλει το μπάχαλο;

Εβδομήντα μέρες έμειναν έως τις εκλογές που θα ανατρέψουν την κυβέρνηση και το μόνο που δεν συζητούμε είναι η ανατροπή της κυβέρνησης.

Το talk of the town της προεκλογικής εκστρατείας αναλώθηκε (έως τώρα) στις περιπλανήσεις των 58 στο δάσος της Κεντροαριστεράς, στον αριθμό των ομοφυλόφιλων που κατά τον Γρ. Βαλλιανάτο διεκδικούν τον δήμο Αθήνας και στην έλευση του Ποταμιού υπό τον Στ. Θεοδωράκη.

Κατά τα άλλα, Ουκρανία και πάλι Ουκρανία στα δελτία ειδήσεων.

Τι έγιναν άραγε η «ανατροπή», η «κοινωνική πόλωση», ο «αντιμνημονιακός αγώνας» και λοιπές αγωνιστικές δραστηριότητες; Μου φαίνεται σαν να εξέπνευσαν μαζί με το καρναβάλι!..

Ακόμη κι οι εκλογές στους Δικηγορικούς Συλλόγους (ύστερα από μια σειρά εκλογές σε σωματεία και συνδικάτα με αντίστοιχα αποτελέσματα) επιβεβαίωσαν ότι ο συναγερμός επαναστατικής επαγρύπνησης έληξε άδοξα και ότι οι αγωνιστές που θα άλλαζαν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη καλούνται να παίξουν με το κουβαδάκι τους σε άλλη παραλία.

Ασφαλώς όλα μπορεί ακόμη να αλλάξουν. Αλλά προς το παρόν η αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος μάλλον απουσιάζει από την προεκλογική ατζέντα.

Ο κόσμος διαλέγει δημάρχους ή περιφερειάρχες, ψάχνει ευρωβουλευτές, κουτσομπολεύει το σακίδιο του Θεοδωράκη ή αναζητεί καλόβολους υποψηφίους για να κουβαλήσουν το δικό του.

Ε λοιπόν, όχι ακριβώς. Διότι ακόμη κι αν πέρασε ο κίνδυνος για τα Χειμερινά Ανάκτορα, ούτε η παλινόρθωση των Βουρβόνων βρίσκεται προ των θυρών.

Ο κόσμος ψάχνει με αγωνία κάτι καινούργιο και κάτι διαφορετικό. Και, ευτυχώς ή δυστυχώς, η αναζήτηση του καινούργιου παρασύρει όχι μόνο τους παλιούς αλλά κι όσους υποδύονταν τους καινούργιους στο παλιό σκηνικό.

Πιο χαρακτηριστική περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ. Του οποίου η στασιμότητα τα τελευταία δυο χρόνια αυτό ακριβώς αποδεικνύει: την αδυναμία του να αποτελέσει το καινούργιο.

Το ρεύμα που έχει καταφέρει να διαμορφώσει δεν είναι παρά ένας διαρκής αναχρονισμός, περισσότερο νοσταλγικός κι από τους τελευταίους νοσταλγούς της παντοδυναμίας του παλαιού δικομματισμού.

Λογικό. Είναι ποτέ δυνατόν να πιστωθεί με εχέγγυα ανανέωσης του πολιτικού συστήματος μια παμπάλαια αριστερή ρητορική που επιβιώνει μόνο ως γραφικότητα σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες;

Υπό αυτό το πρίσμα, δεν πρέπει να εκπλήσσουν φαινόμενα όπως το Ποτάμι, όπως τα υψηλά ποσοστά αναποφάσιστων κι απογοητευμένων ή όπως οι ισχυρές υποψηφιότητες εκτός κομματικής γραμμής.

Στο εύλογο ερώτημα «μα τι λέει επιτέλους ο Θεοδωράκης; Και τι σόι κόμμα είναι το κόμμα του;» διατυπώνεται μια εξίσου εύλογη απάντηση: δηλαδή, ο Τσίπρας τι ακριβώς λέει; Και ο Καμμένος πώς έγινε αρχηγός κόμματος; Με εισαγωγικές εξετάσεις;

Με άλλα λόγια, δεν έχω καμία αίσθηση ότι ο κόσμος περιμένει να ακούσει σοφίες που δεν υπάρχουν. Κι από τη στιγμή που το κομματικό σύστημα ναυάγησε ως μηχανή φαυλότητας, και μάλιστα χωρίς επιζώντες, ο καθένας κολυμπάει να φτάσει μόνος του στην ακτή.

Λυπάμαι, λοιπόν, αλλά οι βαθυστόχαστες αναλύσεις περί «κοινωνικών συμμαχιών» ή «διεργασιών ριζοσπαστικοποίησης» είναι απλώς κουραφέξαλα. Ο κόσμος δεν πιστεύει τίποτα διότι γύρω του δεν βρίσκει τίποτα το αξιόπιστο.

Ταλαιπωρείται, ναι. Αλλά δεν ελπίζει. Γνωρίζοντας ταυτοχρόνως πως όσες φορές αγόρασε ψεύτικες ελπίδες στο παρελθόν, το πλήρωσε ακριβά.

Δεν μπορώ να προβλέψω τι εκλογικά αποτελέσματα θα δώσει τελικά αυτό το γενικευμένο πολιτικό μπάχαλο. Θα εκπλαγώ πολύ όμως αν ανοίξει ένα νέο πολιτικό κεφάλαιο στη χώρα.

Οχι επειδή το κεφάλαιο αυτό δεν χρειάζεται, αλλά επειδή κανείς έως τώρα δεν έχει πείσει ότι είναι ικανός να το γράψει.