Δεν μπορώ να πω πολλά για την τεχνική του στο μπάσκετ. Δεν είμαι η κατάλληλη. Θυμάμαι όμως ότι μικρό κορίτσι όταν τον έβλεπα στα γήπεδα δεν προλάβαινε η ματιά μου να τον ακολουθήσει, νόμιζα ότι είχε έναν μαγικό τρόπο να βάζει καλάθια και ότι ξεπετάχθηκε από κάποιο κόμικ γιατί μου θύμιζε αήττητο ήρωα.
Αυτό που πάντα με γοήτευε στον Νίκο Γκάλη ήταν ότι κοιτούσε χαμηλά, χαμογελούσε διακριτικά, ήταν λιγομίλητος, παρά την αδιαμφισβήτητη αξία του. Υστερα από πολλά χρόνια χθες το βράδυ είδα την εκδήλωση που διοργάνωσε ο Αρης προς τιμήν του και, αν εξαιρέσω τα γκρίζα μαλλιά, είδα τον ίδιο άνθρωπο.
Με το ίδιο βλέμμα και την ίδια σεμνότητα.
Ενα κατάμεστο γήπεδο ζητωκραύγαζε και εκείνος κοιτούσε το παρκέ. Σε κάθε ερώτηση δημοσιογράφου εκείνος απαντούσε συγκρατημένα, ταπεινά.
Σαν να μην ήξερε το μέγεθός του. Γι’ αυτό και όταν οι δημοσιογράφοι σχολίαζαν το τεράστιο ταλέντο και την προσφορά του, εκείνος παρέπεμπε στην αξία της ομάδας και όχι στην ατομική παρουσία του παίκτη· όταν αναφέρονταν στον θαυμασμό του κόσμου, εκείνος τους χαρακτήριζε «οικογένειά» του.
Διόλου επηρμένος και αλαζόνας, δάκρυσε μπροστά στην αγάπη του κόσμου, στην υπέροχη ατμόσφαιρα του γηπέδου.
Κρίμα που μια τόσο σπάνια τηλεοπτική στιγμή τη μετέδιδε η συνδρομητική τηλεόραση και όχι η δημόσια. Γιατί η χθεσινοβραδινή εκδήλωση ήταν εξαιρετική και αφορούσε όλους τους Ελληνες.
Οσοι γνωρίσαμε τον Γκάλη νιώσαμε τον κόμπο στον λαιμό μπροστά στον σπουδαίο παίκτη και άνθρωπο και στο παρελθόν που νοσταλγούμε «με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ’ άλλα παιδιά». Οι μικρότεροι αντίκρισαν πρωτόγνωρες εικόνες γηπέδου, που αλώθηκε πλέον από βαρβάρους οι οποίοι βγάζουν τα παιδιά από τα γήπεδα.
Στον αντίποδα της μιζέριας και των λανθασμένων προτύπων, της φτήνιας και της χυδαιότητας, της κακής ποιότητας και της ανηθικότητας ήλθε η βραδιά του Νίκου Γκάλη. Βάλσαμο.
HeliosPlus
