Κάτι μας είπε το Bloomberg: ότι η κρίση που ζούμε συγκρίνεται με εκείνη μετά το ’29 στις ΗΠΑ, λες και δεν το ξέραμε. Εκείνο που δεν μας είπε, όμως, είναι το πώς βγήκαν από την κρίση οι ΗΠΑ: έπειτα από μία παρατεταμένη περίοδο αποτυχίας να δοθούν λύσεις από τον πρόεδρο Χούβερ, ήρθε ο Ρούσβελτ και το 1933 έκανε εκείνο που έπρεπε, το οποίο η ιστορία ονόμασε New Deal και η χώρα άρχισε να βρίσκει και πάλι τον δρόμο προς το τέλος της «Μεγάλης Κατάθλιψης» – γιατί έτσι ονόμασαν οι πραγματιστές Αμερικανοί την περίοδο μετά το ’29, καθώς αυτό ακριβώς ήταν, αυτό που και εμείς βιώνουμε σήμερα.
Τι έκανε ο Ρούσβελτ; Μεταξύ πολλών άλλων, μεγάλη υποτίμηση στο δολάριο, τύπωσε πολύ χρήμα και έδωσε στην οικονομία της χώρας την ευκαιρία να ξεκινήσει από την αρχή.
Εμείς, φυσικά, όπως άλλωστε και άλλες χώρες στην ευρωζώνη, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα από όλα αυτά: είμαστε παντελώς άοπλοι: το «αφεντικό», η Γερμανία, δεν τα επιτρέπει, με το γελοίο ψευδοεπιχείρημα ότι της θυμίζουν τη Βαϊμάρη. Τρίχες: καλύτερα ας εξετάσουν στο Βερολίνο γιατί φτάσανε στη Βαϊμάρη και το πώς αυτή έπεσε σαν ώριμο φρούτο στα χέρια του Χίτλερ, του κόμματός του, των ταγμάτων και, κυρίως, των πολλών εκατομμυρίων ψηφοφόρων του…
Όμως ο Ρούσβελτ δεν είχε πίσω του κανέναν Σόιμπλε και καμία Μέρκελ. Είχε τη δυνατότητα να παλέψει για το καλό της χώρας του και των ανθρώπων της. Εν προκειμένω, δεν έχει τόση σημασία ότι ήταν ο ηγέτης ενός πολύ μεγάλου και πολύ ισχυρού κράτους. Σημασία έχει ότι ήταν ηγέτης και ότι είχε στα χέρια του κράτος. Δυστυχώς, εμείς εδώ, πάσχουμε δραματικά και στα δύο. Και ψάχνουμε εναγωνίως να τα βρούμε…
