Τα φάγαμε όλοι μαζί; Αλήθειες και ψέματα

Στις δυτικές δημοκρατίες δεν υπάρχει ποτέ αρμονία. Υπό αυτή την έννοια η απόλυτη εκδοχή του Θόδωρου Πάγκαλου ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» εμπεριέχει μια τεράστια αλήθεια και ένα «κακό» ιδεολογικό ψέμα.

Η καταγραφή της αλήθειας αφορά τους έλληνες πολίτες που είχαν κάνει σημαία της ζωής τους την ιδεολογία της αρπαχτής (κάτι που μας θυμίζει το «πήραμε τη ζωή μας• λάθος» του Σεφέρη).

Και τα συμπτώματα αυτής της άρρωστης παθολογίας περιγράφονται στο πρόσφατο ηλεκτρονικό βιβλίο από τον πρώην αντιπρόεδρο με πολλά εκπληκτικά παραδείγματα.

Με άλλα λόγια, παντός είδους διαφθορά σε ολόκληρες υπηρεσίες του Δημοσίου (νοσοκομεία, εφορίες κτλ.), φοροδιαφυγή από γιατρούς του ΕΣΥ, από συμβολαιογράφους, δικηγόρους και προκλητικούς μεγιστάνες που δήλωναν ότι κατείχαν σκάφη αναψυχής με έδρα την Ολλανδία ενώ τα πλοιάρια ήταν ελλιμενισμένα στις μαρίνες του Λαυρίου (και δεν είχαν δηλωθεί στη φορολογική τους δήλωση)!

Επίσης, πληρωμές σε σκανδαλώδεις μισθούς του Δημοσίου και σε προκλητικά εφάπαξ των λεγόμενων «ευγενών ταμείων» και ό,τι άλλο απαράδεκτο μπορεί να φανταστεί κανείς σε αυτή την κόπρο του Αυγείου.

Υπό αυτή την έννοια, με κάποιες έντονες υπερβολές και διαστρεβλώσεις, ο Θόδωρος Πάγκαλος σκιαγραφεί μια βασική αλήθεια. Δηλαδή, ότι οι πολίτες αυτής της χώρας ζούσαν για το carpe diem (ας φάμε, ας πιούμε, αύριο πεθαίνουμε). Οχι για την πατρίδα, όχι για τις συλλογικές αξίες. Και, έτσι, εφάρμοζαν κατ’ αποτέλεσμα το φρικτό αξίωμα της Θάτσερ, δηλαδή ότι υπάρχουν μόνο άτομα (και όχι κοινωνίες). Αυτή η καταγραφή μπορεί να ερμηνεύσει πολλαπλώς γιατί φθάσαμε σε αυτή την απίστευτη χρεοκοπία!

Ομως ο Θόδωρος Πάγκαλος λησμονεί στην ανάλυσή του εξωφρενικά τη λεγόμενη «διαπαιδαγωγητική» διάσταση της πολιτικής. Με άλλα λόγια, ότι οι πολίτες «διαπαιδαγωγήθηκαν» από τους πολιτικούς σε αυτό το διεφθαρμένο μοντέλο της ζωής.

Τι να θυμηθεί κανείς; Τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον ισχυρισμό του για «το δωράκι» που μπορούσε να λάβει ένας κρατικός αξιωματούχος κατά την αποχώρησή του;

Τα ποικίλα σκάνδαλα, από τις υποκλοπές ως το Βατοπαίδι;

Και σε κάθε περίπτωση, αν ένας πολιτικός δεν μπορούσε να αντισταθεί στις ρουσφετολογικές διαθέσεις των ψηφοφόρων του, θα έπρεπε να παραιτηθεί για να στείλει έναν διαφορετικό συμβολισμό στην κοινωνία (όπως έκανε ο Αλέκος Παπαδόπουλος και πολλοί άλλοι).

Και όχι να παραμένει στον πολιτικό στίβο επί πολλά χρόνια, ως ένας μίζερος μαθουσάλας της πολιτικής!