Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Σαμαρά ολοκλήρωσε μια σχεδόν επτάμηνη προεκλογική περίοδο, η οποία ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2011 με την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Στο διάστημα αυτό ο ελληνικός λαός εκλήθη όχι μία αλλά δύο φορές στις κάλπες για να καταλήξει (με τα πολλά) στην επιβεβαίωση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.
Δεν είναι τυχαίο ότι η νέα κυβέρνηση (παρά τις χτυπητές αδυναμίες της) συγκροτήθηκε από τα τρία κόμματα του «ευρωπαϊκού τόξου» πέρα και πάνω από τις επί μέρους πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές τους.
Κανείς προφανώς δεν αμφισβητεί ότι πρόκειται για την τελευταία ευκαιρία ενός αποδυναμωμένου πολιτικού συστήματος να ελέγξει την κρίση.
Μόνο που είναι ταυτοχρόνως και η τελευταία ευκαιρία της χώρας να σταθεί στα πόδια της και να επιμείνει στις βασικές συντεταγμένες που κατέκτησε η μεταπολιτευτική περίοδος. Δημοκρατία, Ευρώπη, πλουραλισμός, κοινωνική συνοχή, ελεύθερη οικονομία…
Αυτή η επτάμηνη προεκλογική περίοδος λειτούργησε περίπου σαν μια συλλογική ψυχοθεραπεία. Κατά την οποία (όπως έλεγε το παλιό εκείνο παιδικό τραγουδάκι…) «πολλά ψέματα είπαμε…».
Με κορυφαίο ψέμα το τελευταίο. Οτι ο ελληνικός λαός ψήφισε όπως ψήφισε στις 17 Ιουνίου επειδή, δήθεν, τον φόβισαν τα μέσα ενημέρωσης και οι παρεμβάσεις των Ευρωπαίων.
«Ολόκληρη η Ευρώπη και τα ελληνικά μέσα έκαναν εκστρατεία πάνω στον φόβο των πολιτών, άσκησαν έναν εκβιασμό με την έξοδο από το ευρώ. Είναι αυτό δημοκρατία;» δήλωνε μετά τις εκλογές στον «Le Monde» μια νεαρή Ελληνίδα – εκφράζοντας υποθέτω αρκετούς ομόφρονες συνομηλίκους της…
Ε λοιπόν, ναι. Αυτό ακριβώς είναι η δημοκρατία. Να ψηφίζεις έχοντας απόλυτη επίγνωση των συνεπειών της ψήφου σου και ξέροντας πού ακριβώς σε οδηγεί η κάθε επιλογή. Δωρεάν ψήφος δεν υπάρχει.
Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν, οι Ελληνες πράγματι φοβήθηκαν. Αλλά δεν τους φόβισαν ούτε οι Ευρωπαίοι ούτε τα μέσα ενημέρωσης. Τους φόβισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, ο κίνδυνος εκτροπής που ερχόταν μαζί του.
Και ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε στις πιο απίθανες εκλογικές διεργασίες, ακόμη και σε μια κυβερνητική συνεργασία που ίσως ήταν αδιανόητη πριν από μερικές εβδομάδες.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θελήσει να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια και όχι να ψάχνει πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς, θα καταλάβει ότι τη νίκη τού τη στέρησε ο εαυτός του – και κανένας άλλος.
Το δεύτερο ψέμα αφορά τα κόμματα της κυβερνητικής συμμαχίας, κυρίως τη ΝΔ και το ΠαΣοΚ. Δεν ψηφίστηκαν επειδή αρέσουν, ούτε επειδή εμπνέουν. Ψηφίστηκαν για να εμποδιστούν οι άλλοι.
Ο σχηματισμός της κυβέρνησης προσγείωσε απότομα ακόμη κι όσους ήλπιζαν ότι μπροστά στην ανάγκη θα μπορούσαν ίσως να υπερβούν τους εαυτούς τους. Δυστυχώς, δεν μπορούν.
Το εκλογικό αποτέλεσμα λοιπόν δεν θα πρέπει να κρύψει τη δική τους αλήθεια.
Οτι πρόκειται για δύο κόμματα και ένα πολιτικό προσωπικό τα οποία έχουν ολοκληρώσει προ πολλού τη διαδρομή τους.
Οτι βρίσκονται σε απόλυτη αναντιστοιχία με τις ανάγκες, τις απαιτήσεις, ακόμη και με την αισθητική της ελληνικής κοινωνίας.
Κι ότι παραμένουν «ζωντανοί στη σκηνή» μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν προκύψει ακόμη ξεκάθαρα εκείνοι που θα τους αντικαταστήσουν.
Το τρίτο ψέμα αγκαλιάζει το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Η οποία έχει πειστεί ότι ως το 2009 ζούσε στον επίγειο παράδεισο κι ότι εντελώς αναίτια ή απροειδοποίητα όρμησε «η ξένη ακρίδα» να της χαλάσει τη ζαχαρένια.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα του 2009 ήταν μια χρεοκοπημένη και διαλυμένη χώρα, η οποία (ό,τι κι αν κάνει, όπως κι αν προσπαθήσει, με όποιο κόστος) αποκλείεται πλέον να επιστρέψει στα δεδομένα του 2009. Πάνε, έφυγαν.
Αλλά αν δεν συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι ο παράδεισος χάθηκε, αποκλείεται να καταφέρουμε να βγούμε από την κόλαση.
Στη φύση η επιβίωση προκύπτει από την προσαρμογή στα μεταβαλλόμενα δεδομένα κι όχι από την άρνηση ή την αδυναμία αποδοχής τους. Η άρνηση οδηγεί στον θάνατο.
Το τέταρτο ψέμα αφορά τους ξένους εταίρους, τους τροϊκανούς και τους εγχώριους φίλους τους.
Είναι ψέμα ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος εξόδου από την κρίση. Υπάρχουν πολλοί. Ακριβώς όπως υπάρχουν πολλές μέθοδοι για να προσαρμοστεί μια κοινωνία σε νέα δεδομένα.
Καλώς ή κακώς, ο δικός τους δρόμος και η δική τους μέθοδος απέτυχαν. Η τελευταία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποδίδει την αποτυχία «στην πολιτική αβεβαιότητα και την κοινωνική αναταραχή».
Αλλο ψέμα κι αυτό! Αντιθέτως: είναι η πολιτική τους και η αποτυχία της που προκάλεσαν και την αβεβαιότητα, και την αναταραχή και όλα τα ακραία φαινόμενα που τις συνοδεύουν. Μια χαρά ζούσαμε τόσα χρόνια χωρίς τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή!
Κι επειδή «πολλά ψέματα είπαμε», να πούμε και μια αλήθεια: η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο.
Μόνη της αποκλείεται να τα βγάλει πέρα αν δεν τη στηρίξει ουσιαστικά και αποτελεσματικά η υπόλοιπη Ευρώπη.
Αλλά και αποκλείεται να σωθεί αν δεν προσπαθήσει πρώτα η ίδια.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
