Μια εξαδέλφη μου, που υπέφερε πολύ από ναυτία, σε ένα από τα ταξίδια της καθώς ταρακουνιόταν πολύ το πλοίο από τον άγριο βοριά φώναξε απελπισμένη: «Ας βουλιάξουμε επιτέλους να ησυχάσω». Αυτή η κραυγή απελπισίας ολοένα και εντονότερη βγαίνει από τα στήθια πολλών ανέργων, νέων χωρίς μέλλον, οφειλετών που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους, πενόμενων συνταξιούχων, που εύκολα παρασύρονται από πονηρούς δημαγωγούς, αλλά και από τη μαφία της δραχμής, δηλαδή εκείνους που θα ωφεληθούν από την επάνοδο στη δραχμή. Ας βουλιάξουμε επιτέλους, ας πτωχεύσουμε, ας φύγουμε από το ευρώ για να ησυχάσουμε από την αγωνία και τις απειλές που μας κρατούν σε διαρκές και αφόρητο άγχος.
Αν βουλιάξει όμως το βαπόρι, ο πνιγμός, ο θάνατος είναι βέβαιος και ανεπανόρθωτος. Ενώ η υπομονή, η προσπάθεια να αντέξουμε συντηρεί την ελπίδα ότι το πλοίο «Ελλάς» θα φθάσει κάποτε στο λιμάνι. Εστω και με τους καπετάνιους της συμφοράς που επιλέξαμε εμείς οι ίδιοι, έστω κι αν είναι τόσο ανίκανοι ώστε να μην καταφέρνουν να αποφεύγουν τα ισχυρά κύματα και τις ζημιές που συνεπάγεται η αδέξια πλοήγησή τους. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι η άλλη επιλογή, το «ας βουλιάξουμε επιτέλους να ησυχάσουμε», σημαίνει θάνατο και όχι σωτηρία.
Και εδώ αντιτάσσεται η παραπλανητική διαβεβαίωση: Μην ανησυχείτε. Εμείς θα καταργήσουμε αμέσως με νόμο το απεχθέστατο μνημόνιο και οι λοιποί Ευρωπαίοι που μας απειλούν με αποπομπή θα διστάσουν γιατί θα έχει μεγάλο κόστος και γι’ αυτούς. Ετσι θα δεχθούν τις διορθωτικές απαιτήσεις μας. Και κυρίως δεν θα πάψουν να μας δίνουν τα σωτήρια για μας δάνειά τους.
Η αντίκρουση αυτή δεν είναι αβάσιμη. Οντως το κόστος από έναν εξαναγκασμό της Ελλάδας σε έξοδο από το ευρώ θα είναι πολύ υψηλό. Και γι’ αυτό η τρόικα διστάζει να διακινδυνέψει μια τόσο ριζική λύση στο καυτό πρόβλημα. Η Ιστορία όμως διδάσκει ότι τέτοιοι εκβιασμοί δεν έχουν κατά κανόνα αίσια έκβαση. Ας θυμηθούμε οι παλαιότεροι και ας μάθουν οι νεότεροι ότι αυτόν τον τζογαδόρικο εκβιασμό χρησιμοποίησε και ο Χίτλερ έναντι των δυτικών συμμάχων προτού τελικά αντιδράσουν. Οι απειλούμενοι από τις σιδηρόφρακτες μεραρχίες του αδίστακτου δικτάτορα, γνωρίζοντας το υψηλό κόστος σε εκατομμύρια ζωές και υλικές καταστροφές που στοίχισε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, αφήνονταν να πιστεύουν τις υποσχέσεις του Χίτλερ και ότι οι διεκδικήσεις του ήταν λογικές και σχετικά ανώδυνες. Ετσι, με επικεφαλής τον άγγλο πρωθυπουργό Τσάμπερλεν, δέχονταν με συνεχείς υποχωρήσεις να υπογραφούν συμβιβαστικές συμφωνίες με τον Φύρερ ώσπου κάποια στιγμή εξαντλήθηκε η υπομονή των Συμμάχων και του κήρυξαν τον πόλεμο με κόστος μεν και γι’ αυτούς αλλά με ολοκληρωτική καταστροφή για τη Γερμανία και τον λαό της.
Και μια υπόμνηση για εκείνους τους δογματικούς της Αριστεράς που αρνούνται να συνεργαστούν με την όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές για να μη στηρίξουν το καπιταλιστικό σύστημα. Ο από αυτούς λατρευόμενος Στάλιν δεν δίστασε να συμμαχήσει με τους αμείλικτους εχθρούς του, τους ηγέτες του καπιταλιστικού συστήματος Τσόρτσιλ και Ρούζβελτ, προκειμένου να εξοντωθεί ο κοινός εχθρός, ο Χίτλερ, και οι σύμμαχοί του Ιταλοί και Ιάπωνες. Πρώτα η σωτηρία και μετά πάλι οι ταξικοί αγώνες.
Ας τα έχουμε όλα αυτά κατά νουν και όσοι ψηφίζουμε σήμερα και οι πολιτικές δυνάμεις που θα προκύψουν από τις κάλπες προκειμένου να σχηματισθεί αμέσως κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Μόνο έτσι θα αποφευχθούν το χάος και η εδραιούμενη ήδη αναρχία και ο νόμος της ζούγκλας (αντάρτικο πόλεων, χρυσαυγίτες, αναρχικοί, οργανωμένο έγκλημα και η απελπισία της αυτοδικίας). Και ας μη μας διαφεύγει ότι το νεκροταφείο της Ιστορίας είναι γεμάτο από χώρες και πολιτισμούς που δεν υπάρχουν πια.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ