Η όλη διαδικασία της διερευνητικής εντολής, με τους αρχηγούς των κομμάτων να επισκέπτεται ο ένας τον άλλον, μου θύμισε κάτι παλιά σχολικά πάρτι που οι γονείς σου σού επέβαλαν να καλέσεις όλους τους συμμαθητές σου. Και όταν λέμε όλους εννοούμε όλους… ακόμα και αυτούς που ποτέ δε μιλάγατε στην τάξη είτε γιατί μισιόσασταν θανάσιμα είτε γιατί ήσασταν παντελώς αδιάφοροι ο ένας για τον άλλο.
Και πώς τύχαινε πάντα, αυτός ο μισητός/αδιάφορος συμμαθητής, να έρχεται πρώτος απ’ όλους; Και να πρέπει μάλιστα να υπομείνετε για κάμποση ώρα ο ένας τον άλλο, προσποιούμενοι ότι δεν τρέχει τίποτα.
Κάπως έτσι μοιάζουν και οι συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών. Μετά από μια βιαστική χειραψία και δύο αμήχανα χαμόγελα κάθονται στον άβολο τριθέσιο καναπέ, ανταλλάζουν δυο τρεις ανούσιες τυπικές κουβέντες και περιμένουν να αποχωρήσουν από την αίθουσα οι κάμερες. Στα πάρτι τουλάχιστον ,υπήρχαν στο τραπεζάκι διάφορα μπολ με τσιπς και γαριδάκια, καταφύγιο ασφαλέστατο σε στιγμές έντονης αμηχανίας.
Ξαπλωμένος στο δικό μου καναπέ, είχα αφήσει την τηλεόραση να παίζει χωρίς ήχο και άκουγα Εlvis Prisley, όταν ξαφνικά είδα τον Βενιζέλο να μπαίνει στο γραφείο του Σαμαρά. Εκείνη τη στιγμή ο βασιλιάς Elvis τραγουδούσε :«Love me tender, Love me sweet, Never let me go…”
Είναι από τις φορές που το τυχαίο ,φωτίζει μια πραγματικότητα που βρίσκεται καιρό μπροστά στα μάτια σου, αλλά δεν την έχεις δει ποτέ…
Μακριά από τα κομματικά τους φρούρια και χωρίς τον φανατικό τους στρατό να χειροκροτά και να επευφημεί αλαφιασμένος μπροστά στον πανίσχυρο ηγέτη του, οι δύο αρχηγοί στέκονται τώρα μόνοι ,ο ένας δίπλα στον άλλον. Κοιτάζονται αμήχανα. Τα συνήθως αυθάδη και υπερφίαλα χέρια τους, είναι τώρα αμήχανα και ασχολούνται μηχανικά με το μπράτσο του καναπέ …
Ο στίχος «Love me tender, love me true, all my dreams fulfilled…» μοιάζει να ηχεί στη σκέψη τους κι όχι στο σαλόνι μου.
Δεν μοιάζουν πια τόσο ψυχροί κι απόμακροι. Η αλαζονεία και η ειρωνεία που συνήθως αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο από μπαλκόνια και παράθυρα έχουν δώσει τη θέση τους σε μια γλυκιά μοναξιά και συμπάθεια.
« Are you lonesome tonight “ αναρωτιέται ο Elvis τη στιγμή που ο Αντώνης κοιτάει τον Βαγγέλη…
Η ατμόσφαιρα στο γραφείο έχει αλλάξει…
Όπως ακριβώς άλλαζε και στο σαλόνι του πάρτι όταν άρχιζαν να παίζουν τα πρώτα τραγούδια. Ο αντιπαθής καλεσμένος δεν ήταν πια και τόσο αντιπαθής και όλο και κάτι βρίσκατε να κουβεντιάσετε μέχρι να ανάψει το πάρτι για τα καλά.
–Κάλεσες και τον Αλέξη;
–Ναι…Θα αργήσει λίγο γιατί είχε αγγλικά….
– Ο Φώτης;
– Είπε ότι αν είναι, θα έρθει με τον Αλέξη...
–Χμμμ… Μάλιστα…Η Αλέκα;
– Ούτε να το σκέφτεσαι μου είπε…
– Ε…καλά…δεν πειράζει…Ξέρεις τώρα πώς είναι τα κορίτσια…
«You know someone said that the world’s a stage
And each must play a part» συνεχίζει ο Elvis…
Οσο διαφορετικά κι αν σκεφτόμαστε, όσο αντίθετοι κι αν είναι οι κόσμοι από τους οποίους ερχόμαστε, λίγος Elvis είναι αρκετός για να δεις γέφυρες να ξεπετάγονται ανάμεσά μας. Και κάποιες φορές αυτές οι γέφυρες μας πάνε παρακάτω, οδηγούν σε μια κάποια συνεννόηση.
Ισως λοιπόν, έστω και πειραματικά, θα πρέπει, οι συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών, που κατά πως φαίνεται θα είναι πλέον συχνές, να γίνονται υπό τις μελωδίες του Βασιλιά Elvis…
Αυτή η νέου τύπου «βασιλευομένη» δημοκρατία , ίσως οδηγήσει σε κάτι καλύτερο…
‘’Ιt’s now or never…’’
Ο κ. Γιάννης Διαμαντής είναι ηθοποιός
