«Έχει την προσωπικότητά του και το ταπεραμέντο του». Από ταπεραμέντο άλλο τίποτε. Ο λόγος για τον ηγέτη με τις πράσινες στολές, την πράσινη σημαία και το πράσινο βιβλίο. Η διαπίστωση προέρχεται από τον κ. Νικολά Σαρκοζί, την εποχή των εναγκαλισμών τους, κάπου στο 2007. Τότε οι δυο ηγέτες εκτόξευαν χαρτονομίσματα ο ένας εναντίον του άλλου: είχαν συνάψει συμφωνίες για 10 δισ. ευρώ. Απεδείχθη ότι ο Λίβυος ηγέτης βομβάρδισε το Παρίσι με φανφάρες. Είχε τάξει λαγούς με ενεργειακά πετραχήλια στους Γάλλους αλλά την παραμονή της άφιξής του στα Ηλύσια Πεδία έκλεισε τέσσερις συμφωνίες με άλλους. Γαλλικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι μια ημέρα πριν την πολυθρύλητη επίσκεψη, ο κ. Μουαμάρ Καντάφι παραχωρούσε ζώνες εκμετάλλευσης στις Shell, Gazprom, Sonatrach και Polski παραμερίζοντας τις Gaz de France και Total που είχαν μπει στην ουρά.
Ο κ. Σαρκοζί είναι ευπροσάρμοστος στις καινούργιες συνθήκες. Αυτό είναι μια ευγενής διατύπωση για την ευκολία του να αλλάζει απόψεις. Αντιθέτως ο κ. Καντάφι είναι ίδιος κι απαράλλαχτος, κι ας καμωνόταν πριν λίγα χρόνια ότι απέταξε τις απόψεις του για την επιβολή δια της βίας. Ορισμένα επεισόδια από τις συναντήσεις των δυο ανδρών είναι ενδεικτικά για την ποιότητα των επαφών τους. Οταν ο βεδουίνος προσεκλήθη στην πόλη του φωτός απαίτησε να στήσει τέντα στον κήπο του Μεγάρου Μαρινί- «σέβεται τις παραδόσεις της ερήμου» εξήγησαν όσοι τον έκαναν χάζι. Στα επίσημα ραντεβού έφτανε με πολύωρες καθυστερήσεις- «στην αραπιά έχουν άλλη αίσθηση του χρόνου», δικαιολογούσαν οι υποστηρικτές του. Μπήκε σε ένα bateau-mouche και ξεναγήθηκε κρατώντας ένα ρόδο στο χέρι, περιτριγυρισμένος από ένα μπουκέτο καλλονών- «είναι ο μόνος άραβας που ενθαρρύνει τη χειραφέτηση των γυναικών» είπαν οι γνώστες του ισλαμισμού.
Αυτά έβλεπε ο κ. Σαρκοζί και μιλούσε για ταπεραμέντο, ενόσω οι σοσιαλιστές μιλούσαν για καταπατημένα ανθρώπινα δικαιώματα μιας δικτατορίας. Η παρουσία του Λίβυου ηγέτη δίχασε την εθνοσυνέλευση και εξόργισε όσους δεν ανέχονται να συνομιλούν με τρομοκράτες. Ο γάλλος πρόεδρος είχε δηλώσει: «Είναι χρέος της Γαλλίας να ενθαρρύνει κράτη που ακολουθούν την οδό της διεθνούς αξιοπρέπειας». Ας μην γελιόμαστε: όλα αυτά ήταν ο αφρός στον εμπαιγμό της παγκόσμιας κοινότητας. Γιατί όσο ο κόσμος ασχολείτο με την τέντα και το ρόδο, ο δικτάτορας έκανε τη δουλίτσα του. Έπιασε τους Ρώσους και τους υποσχέθηκε ναύσταθμο για το πολεμικό ναυτικό. Για κερασάκι είπε πως θα αγοράσει όπλα αξίας 2 δισ. δολάρια. Ως αντάλλαγμα δέχτηκε να του διαγράψουν τα χρέη: χρωστούσε στο κομμουνιστικό καθεστώς 4,5 δισ. από αγορές πολεμικού υλικού. Με τους Ιταλούς έπιασε άγριο μπλα- μπλα: ζητούσε αποζημίωση για όσα έπραξαν ιταλοί αποικιοκράτες στη χώρα του (ανεξαρτητοποιήθηκε πριν από 65 χρόνια). Ταυτόχρονα έκλεινε συμφωνίες για διάνοιξη δρόμων, για εξορύξεις και επενδύσεις. Με τους Ελβετούς όμως έδωσε το ρεσιτάλ διπλωματίας: σταμάτησε να τους προμηθεύει πετρέλαιο επειδή συνέλαβαν έναν από τους γιούς του.
Μέσα σε όλο αυτό το επικοινωνιακό πανηγύρι ο γάλλος πρόεδρος ένιωθε προνομιούχος. Πράγματι, από λόγια κι από χειραψίες τα πήγαν καλά οι δυο ηγέτες. Από όλα τούτα προκύπτουν δυο ερωτήματα. Είναι άραγε ο κ. Καντάφι ένας αληθινά τρελός ή παριστάνει τον τρελό; Είναι άραγε ο κ. Σαρκοζί πραγματικά έξυπνος ή παριστάνει τον έξυπνο; Ο χρόνος δίνει πάντοτε τις ορθές απαντήσεις. Φευ, μέχρι να φτάσει το πλήρωμα του χρόνου θα έχουν σκοτωθεί χιλιάδες.
