Ας υποθέσουμε ότι παίζαμε τυφλόμυγα με τον αρχιτέκτονα Χοσέ Ασεμπίγιο.
Θα του κλείναμε τα μάτια και θα τον αφήναμε στα Πετράλωνα, στον Νέο Κόσμο ή στο Μοσχάτο. Θα κατάφερνε άραγε να βρει τον προσανατολισμό του αν του ζητούσαμε να πάει προς τη θάλασσα ή προς την Ακρόπολη; Ποια είναι η διαφορά με έναν αθηναίο αρχιτέκτονα αν παίζαμε το ίδιο παιχνίδι; Θα αναγνώριζε τις γειτονιές με κλειστά τα μάτια: αυτή είναι η βιωματική αντίληψη μιας πόλης. Ο Ασεμπίγιο, του οποίου το όνομα συνδέεται με την ανάπλαση του παλαιού αεροδρομίου, είχε επισημάνει το 2009 ότι όλες οι μεγαλουπόλεις έχουν τα ίδια προβλήματα αλλά οι ντόπιοι θα πρέπει να βρουν τις ειδικές λύσεις. Οι γηγενείς αρχιτέκτονες έχουν- κατά τη γνώμη τουπληρέστερη εικόνα. Φευ, ο Καταλανός έχει αναλάβει κεντρικό ρόλο για την αξιοποίηση μιας έκτασης που βρίσκεται στο μάτι των επενδυτών και στην καρδιά των οικολόγων.
Μελετά τις δυνατότητες αξιοποίησης της γης που επιτρέπει την επαφή του Αθηναίου με τη θάλασσα.
Ο Χοσέ Ασεμπίγιο είναι ο άνθρωπος που τα γκρέμισε όλα. Ετσι έγινε γνωστός. Δεν δίστασε να ξυρίσει εγκαταλειμμένα και αδιάφορα κτίρια προκειμένου να απελευθερώσει χώρο για 146 πλατείες μέσα στη Βαρκελώνη. Ετσι αγαπήθηκε, έτσι καταξιώθηκε, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Οι μπουλντόζες του απελευθέρωσαν το μέτωπο της πόλης προς το νερό. Εδιωξε τα ναυπηγεία και χωροθέτησε πλαζ. Ολα αυτά τα έκανε όταν ήταν νέος και τα έκανε για την πόλη στην οποία ανδρώθηκε αρχιτεκτονικά.
Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας αντιλήφθηκε τη σημασία των «στρατηγικών επενδύσεων». Τώρα, στα 65 του, αλλάζει τροπάρι. Δεν θα απελευθερώσει τα πεντέμισι χιλιάδες στρέμματα της Νότιας Αθήνας- αυτά είναι ήδη ελεύθερα. Θα συμβάλει στο να γίνει όσο το δυνατόν μικρότερη ζημιά. Δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμη οι λεπτομέρειες, μαθεύτηκε όμως πως απεργάζεται (ως τεχνικός σύμβουλος της κυβέρνησης) τρεις διαφορετικές λύσεις που θα κάνουν την περιοχή ελκυστική για όσους θέλουν να σπείρουν το μπετόν τους στον αιγιαλό. Το ερώτημα είναι αν λόγω του παρελθόντος του ο Χοσέ Ασεμπίγιο μπορεί να εγγυηθεί ότι οι Αθηναίοι θα μπορούν να σηκώσουν τα μπατζάκια τους και να βρέξουν τα πόδια τους στα νερά του Αγίου Κοσμά. Για πλαζ και ολομέτωπη θέα θάλασσας δεν το συζητάμε: ας μη φερόμαστε ως κακομαθημένοι αφού το καλοκαίρι πάμε στα νησιά.
Ο Χοσέ Ασεμπίγιο είχε στο παρελθόν καταφερθεί εναντίον της αρχιτεκτονικής παγκοσμιοποίησης.
Είχε δηλώσει ότι με τους διαγωνισμούς που προκηρύσσονται διεθνώς από τα υπουργεία και τους δήμους χάνεται η ταυτότητα των πόλεων. Τα πανομοιότυπα κτίρια που φυτεύονται παντού στον κόσμο γίνονται κάτι σαν λογότυπα από γνωστές μάρκες. Είχε πει συγκεκριμένα ότι «δεν μπορούμε να επαναλαμβανόμαστε αλλά να αναζητούμε την ιδιαίτερη ταυτότητα». Μήπως λοιπόν με τη συμβουλευτική του στην κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει ακριβώς αυτό το αξίωμα; Στη Βαρκελώνη απελευθέρωσε την παραλία και γκρέμισε τα ερειπωμένα κτίρια. Γιατί να εγκλωβιστεί στο πρότυπο που ο ίδιος δημιούργησε όταν πρόκειται για την Αθήνα;
Είθε λοιπόν να ανεγερθούν όμορφα, κομψά οικοδομήματα, είθε να εισρεύσει χρήμα. Αν κάποιος θέλει να κάνει βόλτα στην πόλη και να καταλήγει στη θάλασσα, υπάρχει επιλογή: ταξιδάκι στη Βαρκελώνη. Οι αποστάσεις είναι πια τόσο κοντινές…
