ΕΙΝΑΙ δεδομένο ότι τα τελευταία χρόνια τα έργα τέχνης που κυρίως πριμοδοτούνται σε διεθνές καλλιτεχνικό επίπεδο είναι αυτά που «καταγγέλλουν» κοινωνικά φαινόμενα. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει στη χώρα παραγωγής του έργου τέχνης το έδαφος να είναι «εύφορο» σε επίπεδο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό. Οπου δεν ισχύει αυτή η συνθήκη μοιραία ο καλλιτέχνης στρέφεται στον προσωπικό του μικρόκοσμο για να αντλήσει θέματα, με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να κατηγορηθεί για ενδοσκόπηση. Αυτή ήταν η κατάσταση στην Ελλάδα εδώ και κάποιες δεκαετίες. Οι καιροί όμως αλλάζουν. Η κρίση χτύπησε και τη δική μας πόρτα. Επιτέλους… η Ελλάδα έγινε πρωτοσέλιδα στις μεγαλύτερες εφημερίδες και πρώτο θέμα στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια όλου του κόσμου. Ποια ελληνική ταινία, για να μιλήσω για τον κινηματογράφο, θα περάσει πια απαρατήρητη από τα διεθνή φεστιβάλ; Ποιος μπορεί να κλείσει τα μάτια σε όσα δραματικά συμβαίνουν στη χώρα μας; Αρκεί να το εκμεταλλευτούμε. Διότι είναι γνωστό ότι η είσοδος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε μια χώρα δημιουργεί καταστάσεις και κυρίως ήρωες εξόχως κινηματογραφικούς. Οσο μεγαλύτερη η εξαθλίωση που θα επιφέρουν στην κοινωνία τα νέα μέτρα τόσο περισσότερες ευκαιρίες για σωστή θεματική επιλογή θα έχουμε. Θα μπορέσουμε επιτέλους να κοιτάξουμε το κινηματογραφικό Ιράν στα μάτια. Και ίσως όταν αυτή η λαίλαπα θα έχει περάσει το μόνο θετικό που θα βρούμε στον απαραίτητο απολογισμό θα είναι όσα θα έχουμε κερδίσει στον χώρο της Τέχνης. Διότι ναι, η κρίση βοηθά την Τέχνη αλλά όχι τους ανθρώπους.
Ο κ. Αντώνης Κόκκινος είναι σκηνοθέτης.
