Λέγεται ότι το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια. Στην Ελλάδα το πρώτο θύμα του πολιτικού πολέμου είναι η αλήθεια στην καθημερινή ζωή των πολιτών. Στη μεγάλη σούπα του «ηθικού ζητήματος» που μαγειρεύεται από το 2004 υπάρχουν μίζες, διαπλοκές, χρηματισμοί, σεξ, υποκλοπές, εκβιασμοί, αυτοκτονίες, εξαγορές συνειδήσεων, αλλά απουσιάζουν τα προβλήματα των πολιτών που πρέπει να αναθρέψουν τα παιδιά τους και να καταφέρουν να βγάλουν τον μήνα με τον μισθό που παίρνουν. Καταλαβαίνω ότι αυτό συμφέρει μια κυβέρνηση που έχει αποτύχει ακόμη και στα πιο στοιχειώδη. Αλλά δεν καταλαβαίνω το ότι η αντιπολίτευση δέχεται να συμμετέχει σ΄ αυτό το βρώμικο παιχνίδι και μάλιστα να το παίζει στην έδρα του αντιπάλου της.
Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης πράττουν σωστά να απαιτούν από τον κ. Καραμανλή απαντήσεις για την υπόθεση Ζαχόπουλου, όπως πριν για τις υποθέσεις των ομολόγων, των υποκλοπών, του Βαρθολομαίου, του Μαγγίνα και τόσων άλλων. Το «ηθικό ζήτημα» στην πολιτική είναι βασικό αλλά είναι και διαρκές. Είναι τόσο παλιό όσο και η πολιτική και αφορά όλα τα κόμματα, όλους τους πολιτικούς που είχαν, έχουν και θα έχουν δοσοληψίες με την εξουσία.
Αλλά στη συζήτηση για τις σχέσεις μεταξύ πολιτικής και χρήματος, πολιτικής και ισχυρών κέντρων εξουσίας, αρχίζει να διαφαίνεται ένα κενό. Η πολιτική, σε τελευταία ανάλυση, χρησιμεύει στο να βελτιώνει τη ζωή των πολιτών.
Εκτός λοιπόν από την Ελλάδα των λαμόγιων υπάρχει και η Ελλάδα των φυσιολογικών ανθρώπων που ζητούν απαντήσεις για τη ζωή τους.
Η ΝΔ κέρδισε δύο εκλογικές αναμετρήσεις υποσχόμενη τα πάντα σε όλους. Δεν τήρησε καμία από αυτές για κανένα. Θα περίμενε κανείς ότι το «συμβόλαιο με τον λαό» του κ. Καραμανλή θα ήταν στο επίκεντρο της πολιτικής σύγκρουσης.
Οτι η ατζέντα των πολιτών θα ήταν η ατζέντα της αντιπολίτευσης: φόροι, συντάξεις, μισθοί, Υγεία, Παιδεία, ασφάλεια, δημόσια έργα. Με ιδιαίτερη έμφαση σε ορισμένα από αυτά που ύστερα από τέσσερα χρόνια δεξιάς διακυβέρνησης έχουν περιέλθει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Οπως η Παιδεία η οποία βρίσκεται σε κώμα ή τα ατομικά δικαιώματα που κατεδαφίζονται.
Θα ήταν παράλογο να ζητήσει κανείς από τον κ. Παπανδρέου, εκτός από το να καταγγέλλει τη διαπλοκή, να ασχοληθεί και με τα υπόλοιπα πεζά προβλήματα των πολιτών; Να μας πει, επιτέλους, πώς εκτός από το ΠαΣοΚ σκοπεύει να ανορθώσει και αυτή τη χώρα;
