Ως προς την κομψότητα και τη φινέτσα ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε ένα trash talent show της Αννίτα Πάνια και έναν διαγωνισμό «Μις βρεγμένο μπλουζάκι» σε παραλία της Ρόδου. Εχει όλα τα κακά του καπιταλιστικού συστήματος, που είναι ουκ ολίγα, και επιπλέον είναι ελληνικός. Δηλαδή κουτοπόνηρος και υποβοηθούμενος. Δηλαδή υποβοηθούμενος να κάνει λεφτά με λεφτά του κράτους.
Τώρα που τόση φασαρία γίνεται για την πρόθεση της Δεξιάς που μας κυβερνά να πουλήσει ΟΤΕ, ΔΕΗ, λιμάνια, τράπεζες (σε Αγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, Αραβες, Κινέζους και άλλες εξωτικές φυλές), μου έρχεται ο πειρασμός να ανατρέξω στα αρχεία της εφημερίδας στις οικονομικές ειδήσεις πριν από δέκα χρόνια.
Οταν η τότε κυβέρνηση αποφάσιζε να ιδιωτικοποιήσει τις ΔΕΚΟ και να τις δώσει στους «εθνικούς πρωταθλητές», τους «γενναίους και ικανούς έλληνες επιχειρηματίες». Αν δεν ανέτρεξα στο αρχείο είναι γιατί θυμήθηκα ότι πριν από δέκα χρόνια δεν είχαμε κυβέρνηση της Δεξιάς, ότι την πόρτα του ξεπουλήματος ξεκλείδωσε μια κυβέρνηση της Αριστεράς γοητευμένη από τον θαυμαστό κόσμο του «νέου καπιταλισμού». Μια κυβέρνηση που ανακάλυπτε τη «νέα οικονομία» και έπαιζε μαζί της με τον ενθουσιασμό ενός παιδιού που ανακαλύπτει τη «Μονόπολι».
Σε γενικές γραμμές ο καπιταλισμός α λα ελληνικά λειτουργεί με τρία απλά βήματα.
Πρώτον: Κλαίει και οδύρεται επειδή μια επιχείρηση είναι δημόσια και το καταγγέλλει ως δείγμα αναχρονισμού της χώρας. Δεύτερον: Αγοράζει την επιχείρηση πολύ κάτω από την αξία της, έπειτα από τη μεθοδευμένη απαξίωσή της από «φίλιες δυνάμεις» του κράτους, για να την εκμοντερνίσει και να «μείνει σε ελληνικά χέρια». Τρίτον: Ανεβάζει τη χρηματιστηριακή τιμή της και την πουλάει στους ξένους, βάζοντας στην τσέπη αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.
Σε αυτό το σημείο το πολιτικό προσωπικό αρχίζει να σκούζει: όχι στους ξένους οι τηλεπικοινωνίες, η Εθνική, τα νερά, τα λιμάνια, είναι στρατηγικού ενδιαφέροντος. Ο,τι ακριβώς έλεγαν πριν από δέκα χρόνια όσοι διαφωνούσαν με τις ιδιωτικοποιήσεις, όσοι έλεγαν ότι ουδείς μπορεί να εμποδίσει τους «εθνικούς πρωταθλητές» να κάνουν μπίζνες με τους διεθνείς πρωταθλητές και καταγγέλλονταν ως αναχρονιστές, συντηρητικοί, ηλίθιοι, παρασιτικοί, κρατιστές, σταλινικοί…
Αν το καλοσκεφθείς οι διαγωνισμοί για τη «Μις μουσκεμένο μπλουζάκι» έχουν μεγαλύτερη πλάκα. Κάποια στιγμή τελειώνουν και γυρνάς σπίτι, συζητώντας για το πόσο είναι χαζοί. Κάτι που δεν συμβαίνει με τον ελληνικό καπιταλισμό.
