Οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος είναι οι μεγάλες μέρες της Ελλάδος. H ποίηση, το βάθος των νοημάτων, οι έξοχες λατρευτικές ακολουθίες τους έχουν μια μοναδικότητα. Κορύφωση το «εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου»!
Οι ξωμάχοι, οι αιπόλοι και οι άλλοι ήρωες του Παπαδιαμάντη σπανίζουν πια. Ενας όμως παρατηρητής θα ψηλαφούσε σήμερα την ίδια άδολη πνευματικότητα και χωρίς τη διεισδυτική οξυδέρκεια του κυρ Αλέξανδρου που ανακάλυπτε τα κοιτάσματα του ελληνικού υποσυνειδήτου. Κάποιοι βεβαίως αφελληνισμένοι «ευρωπαϊστές» μυκτηρίζουν τον ελληνικό τρόπο εσαεί ανυποψίαστοι για την αναποτίμητη αξία του. Την ίδια ώρα ο αριστερός Max Gallo τιτλοφορεί το τελευταίο βιβλίο του «Fier d’ être Français» ( «Υπερήφανος που είμαι Γάλλος») και επιμαρτυρεί πως «ο άνθρωπος έχει ανάγκη από πίστη όσο και από ψωμί». Οι εξεγερμένοι γάλλοι φοιτητές κέρδισαν. Αλλά, όπως έγραψε η «Libération (14/4), «το κωμικότερο και συγκλονιστικότερο έγκειται στο ότι διεκδικούν ακριβώς τα κοινωνικά εκείνα μοντέλα ζωής από τα οποία προήλθε η ανία και η απογοήτευση αυτής της κοινωνίας»!
Στις εκκοσμικευμένες πολιτείες του καιρού μας ηχεί σχεδόν εξωτική η αλήθεια ότι η παράδοση είναι κίνηση προς το μέλλον.
Ευτυχώς η εκκοσμίκευση εδώ δεν κατάφερε να γίνει καθεστώς. Κερδίζει, αλλά και χάνει. Μένει στάσιμη. «Ιδού καινά ποιώ πάντα» (Αποκ. 21,5), Καινή κτίσις, καινός ουρανός, καινή γη. H καινοποίηση του κόσμου, η αδιάκοπη ανανέωσή του, είναι το μυστηριακό όραμα της Εκκλησίας. Και φανερότερη έκφραση της ζώσης πίστεως η μαρτυρία και ο Ευαγγελισμός. (Νησιώτης, Από την ύπαρξη στη συνύπαρξη 15 επ.) Και ο Αναστάς Χριστός είναι το αρχέτυπο της ανανεωμένης ανθρωπότητας που εμπνέει την αγάπη για τη σωτηρία των άλλων. Οπως διδάσκει ο Μακάριος ο Αιγύπτιος, «δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μετάσχουμε στη σωτηρία παρά μέσω των άλλων». H ανανεωτική πράξη του κόσμου σημαίνει εξάλειψη διακρίσεων, αδικίας, πείνας και υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
H χριστιανική ερμηνεία της ιστορίας προϋποθέτει επικέντρωσή της στο υπερφυές γεγονός της Ανάστασης. Εκείθεν η πηγή της αγάπης και της ελευθερίας (που δεν επιβάλλονται), της αλήθειας και της ζωής. Ο Ντοστογέφσκι θεωρεί πως η αυθεντική εγκαθίδρυση της αλήθειας του Χριστού όπως τη βιώνει η Ορθοδοξία θα είναι πειρασμός για τους ισχυρούς του αιώνος και όσους τη χλευάζουν.
Οι άνθρωποι δικαιολογημένα διακατέχονται από έντονη νοσταλγία να υπερνικήσουν τον χρόνο. Να ζήσουν αιώνια. Πόθεν μια τέτοια πνευματική βεβαιότητα; Μόνο από την Εκκλησία που με τη θυσιαστική άσκηση της διακονίας της εργάζεται ακατάπαυστα για ειρήνη και δικαιοσύνη.
Το σχήμα του κόσμου τούτου «παράγει». H Εκκλησία μένει. Ο Στάλιν ρωτούσε «πόσες μεραρχίες διαθέτει το Βατικανό;» – για τη ρωσική Ορθοδοξία δεν ρωτούσε, φανταζόταν πως την είχε εξοντώσει. Αυταπάτη του. Εκείνος και η ΕΣΣΔ του εξαφανίστηκαν, η ρωσική Εκκλησία ζει και αναγεννάται. «Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη και ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας» (Ελύτης).
Ο Rifkin ξεχώρισε στα «ψιλά» των «Times» την εφιαλτικότερη είδηση από κτίσεως κόσμου: Οι επιστήμονες-ανασκαφείς των Πάγων της Ανταρκτικής ανακάλυψαν ότι το επίπεδο συγκέντρωσης αερίων στην ατμόσφαιρα είναι υψηλότερο εδώ και 650.000 χρόνια (υπερθέρμανση = καταστροφή του πλανήτη).
H Ανάσταση είναι η δοκιμασία του λογικού. Ακατανίκητη αλήθεια και ακαταμάχητο όραμα: «Ανέστη Χριστός, και πεπτώκασι δαίμονες».
Ο κ. Στέλιος Παπαθεμελής είναι βουλευτής.
