Αλεξάνδρα Αϊδίνη: Βρίσκομαι διαρκώς σε πόλεμο

Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη υποδύεται τη Μαρίνα, την κεντρική ηρωίδα της «Μεγάλης χίμαιρας» του Μ. Καραγάτση, στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Τάρλοου στο θέατρο Πορεία. Ηθοποιός της νεότερης γενιάς, ήταν και η πρωταγωνίστρια του Θόδωρου Αγγελόπουλου στο «Λιβάδι που δακρύζει». Στο ενεργητικό της μετρά, μεταξύ άλλων, συνεργασίες με τον Στάθη Λιβαθινό, τον Νίκο Μαστοράκη, τον Γιάννη Κακλέα, τον Γιάννη Χουβαρδά, τον Μιχαήλ Μαρμαρινό. Μετά τις παραστάσεις στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, επιστρέφει τώρα σε αυτόν τον εμβληματικό ρόλο και μιλάει για τις εμπειρίες της.

Συμπτώσεις

«Είχα διαβάσει τη «Μεγάλη χίμαιρα» ένα καλοκαίρι στην Τήνο, σε μια εποχή που ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Την είχα ρουφήξει. Κι αυτό γιατί τότε –πάνε κάποια χρόνια –είχε ξαναπεράσει από μπροστά μου η ευκαιρία να παίξω τη Μαρίνα, σε μια σειρά της ΕΡΤ, που δεν έγινε ποτέ. Τέσσερα χρόνια μετά ήρθε η παράσταση του Τάρλοου. Θυμάμαι ότι αν και είχε γίνει οντισιόν, δεν είχα καταφέρει να πάω, μετανιώνοντας εκ των υστέρων. Τον ρόλο πήρε αρχικά η Σοφία Χιλλ. Οταν μετά την αποχώρησή της ήρθε η πρόταση σε εμένα, πραγματικά δεν ήξερα τι να πω».

«Κάτι τέτοια περιστατικά σε κάνουν να πιστεύεις στην τύχη, αν και εγώ είμαι της άποψης ότι την τύχη σου την προκαλείς και την προσκαλείς. Δεν επαναπαύεσαι. Σημασία για εμένα έχουν οι άνθρωποι. Να συνδέομαι μαζί τους, να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Πιστεύω στη στιγμή».

«Είναι για εμένα ένα πολύ αληθινό πρόσωπο. Καταλαβαίνω ότι εκ των υστέρων καταλήγει, για τον αναγνώστη ή τον θεατή, τραγικό. Τη βρίσκω κατανοητή, γήινη, ανθρώπινη, αναγνωρίσιμη. Τα γεγονότα την οδηγούν βήμα-βήμα σε ένα προδιαγεγραμμένο τέλος. Σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου φαίνεται πως η Μαρίνα έχει δύο επιλογές –όπως συμβαίνει και στη ζωή. Εκείνη κάνει ό,τι μπορεί με αυτό που έχει. Δεν είναι κάτι απόμακρο και περίεργο. Εχει μέσα της πολλές γυναίκες, είναι πολύπλοκη».

«Κατανοώ την αγάπη της για την Ελλάδα. Είναι κάτι πολύ καθαρό, γι’ αυτό και συνδέεται με αυτόν τον κόσμο, μέσα στην πολυπλοκότητα και τον ρομαντισμό της. Την ίδια στιγμή που η ίδια μεγαλώνει μέσα σε κάτι νοσηρό και σκοτεινό. Η Ελλάδα τής φαντάζει σαν μια διέξοδος με κανόνες, της παρέχει ηρεμία. Πιστεύει ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με τον αληθινό εαυτό τους. Και η ίδια θεωρεί ότι θα βρει την ισορροπία της».

«Στην εποχή μας, αν και το ελληνικό φως παραμένει, αντιμετωπίζουμε όλη αυτή την αγάπη για το παρελθόν με λάθος τρόπο. Μια σωστή παιδεία θα μας οδηγούσε σε μια επανένωση. Οχι γιατί αυτή η αρχαιοελληνική κληρονομιά μας ανήκει, αλλά γιατί είναι παγκόσμια. Απλώς έτυχε να συμβεί εδώ και να γραφτεί σε αυτή τη γλώσσα, άρα είναι πιο κοντά μας και μπορούμε να επωφεληθούμε».

«Η Μαρίνα είναι μια συνεχής, δημιουργική δυσκολία για μένα. Βρίσκεται διαρκώς σε πόλεμο. Και αυτό μου είναι οικείο. Είναι ενοχική η ίδια και όσο προσπαθώ να την καταλάβω τόσο με τραβάει πίσω. Με δυσκόλεψε γιατί έπρεπε να αναγνωρίσω δικά μου στοιχεία. Και ενώ εγώ έπρεπε να την οδηγήσω σε ένα φως, ο Δημήτρης (Τάρλοου) τραβούσε προς το σκοτάδι. Το αποτέλεσμα προέκυψε από αυτή τη σύνθεση, που ενυπάρχει τελικά στην ίδια την ηρωίδα».

«Οχι, δεν ήταν μια αυτονόητη επιλογή για εμένα. Κάθε άλλο. Ηταν μια σωτήρια επιλογή. Η μητέρα μου είναι Ιταλίδα, γεννήθηκα στη Ρώμη και έζησα ως τα επτά μου χρόνια. Ηρθα στην Ελλάδα, έκανα ιταλικό σχολείο, με το δεδομένο να γυρίσω πίσω στην Ιταλία να σπουδάσω, ιατρική, κτηνιατρική. Στα 15 μου είδα θέατρο και είπα, ως παιδί, ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω. Είχα φύγει έξω και επέστρεψα για να πάω στη δραματική σχολή».

«Δεν έχω απόλυτη αίσθηση του εαυτού μου. Δεν μου αρέσει να εγκλωβίζομαι σε μια εικόνα. Ολοι θέλουμε να βγούμε έξω από ό,τι μας περιορίζει. Είναι μια μεγάλη περιπέτεια το θέατρο και η ζωή φυσικά, για να μένουμε περιορισμένοι σε μια εικόνα».

«Εφυγα από το «Bella Venezia» έπειτα από έξι μήνες πρόβας. Δεν άντεξα, δεν αντέξαμε. Ηταν όμως έξι πολύτιμοι μήνες για εμένα και κρατώ σαν ευαγγέλιο τα τετράδια της εποχής εκείνης και τα λόγια του. «Θα παίζεις πάντα τις ενζενί εύθραυστες παρουσίες;» μου είχε πει και με είχε ταράξει. Τώρα στη Μαρίνα υπάρχει ένα κομμάτι σκληρό και ψυχρό, που μπορεί να την κάνει τελικά πιο βίαιη από ένα παιδί που διαλύει την πόλη, όπως ήταν πέρυσι ο ρόλος μου στο «Κουρδιστό πορτοκάλι». Η Μαρίνα καταστρέφει τον εαυτό της και τους άλλους. Κρύβει μια αντίθεση. Προσπαθώ να παίζω ανάμεσα στα άκρα, με γοητεύει. Και αυτό είναι κάτι που μας χαρίζει αυτή η δουλειά. Να υποκρίνομαι, να ψάχνομαι».

«Με τρομάζει λίγο η εσωστρέφεια που ίσως χαρακτηρίζει τις ομάδες στο θέατρο. Είμαι και εγώ εσωστρεφής και κλείνομαι μέσα σε μικρά συστήματα, οπότε προτιμώ μέσα από τη δουλειά να μην επαναλαμβάνομαι. Αν και η εσωστρέφεια μιας ομάδας προσφέρει πολλά στα μέλη της αλλά και στο θέατρο, προτιμώ να ταξιδεύω μέσα από τις αλλαγές που μου προσφέρει η δουλειά μου. Εμεινα επτά χρόνια στο Εθνικό, αλλά συνεργάστηκα με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Δεν έχω βρει την ησυχία μου».

«Δεν ονειρεύομαι ρόλους. Οταν ήμουν πιο μικρή είχα μια εμμονή με την Ιουλιέτα. Καμιά φορά στενοχωριέμαι που δεν σκέφτομαι πλέον ρόλους, γιατί αυτό είχε μια παιδικότητα. Η Μαρίνα είναι ένα κομβικό σημείο για εμένα, αλίμονο αν δεν το σκεφτόμουν, αν δεν το παραδεχόμουν. Ο Δημήτρης (Τάρλοου) με εμπιστεύθηκε σε κάτι μεγάλο. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν γίνεται πρόβα χωρίς εμένα. Είναι συναρπαστικό αυτό».

«Ακριβώς επειδή το θέατρο είναι κάτι τόσο άπιαστο, στη ζωή μου προσπαθώ να κινούμαι προς απτά και πρακτικά πράγματα. Ακόμα και το Διαδίκτυο, στο οποίο προσπαθώ να συμμετέχω, με αποσυντονίζει. Είναι χάος…».

πότε & πού:

H «Μεγάλη χίμαιρα» παίζεται στο θέατρο Πορεία σε διασκευή Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου.