Αν ο πειραματισμός και η υψηλή δημιουργία είναι το ζητούμενο, τότε η παράσταση «Kirerou αποτελεί το «must» του φθινοπώρου –ειδικά αν προστεθεί ότι η ανεξάρτητη ροκ σκηνή θα έχει την τιμητική της μέσα από τις συνθέσεις που θα παρουσιάσει, μαζί με την ομάδα RoootlessRoot ο Βρετανός Τζον Πάρις. Στο «Kireru», που στα ιαπωνικά σημαίνει «ξέσπασμα οργής», χορός και γλυπτική γίνονται ένα: η εσωτερική αγωνία για τον κόσμο εκφράζεται με μια διαρκή πάλη μεταξύ των χορευτών, η οποία αναδιαμορφώνει διαρκώς ένα σκηνικό από μαλακό πηλό.
Ο Τζον Πάρις είναι γνωστός κυρίως από τις εξαιρετικές παραγωγές που έχει κάνει σε άλμπουμ της Πι Τζέι Χάρβεϊ – με αποκορύφωμα το περυσινό αριστούργημα «Let England shake» –αλλά και δημιουργών όπως οι Eels, η Τρέισι Τσάπμαν, οι Giand Sand, οι 16 Horsepower και οι Sparklehorse. Ο ίδιος σπανίως εμφανίζεται επί σκηνής, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του το ξοδεύει στη σύνθεση σάουντρακ και στην παραγωγή. Η ευκαιρία λοιπόν είναι μοναδική.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με την ομάδα RootlessRoot;
«Είχα δει προηγούμενες δουλειές της και είχα ενθουσιαστεί. Αλλά η προσέγγιση έγινε πέρυσι το καλοκαίρι και μάλιστα σε μια περίοδο που αναζητούσα κάτι νέο. Μου αρέσει πολύ η ενέργεια αυτής της ομάδας, η φυσικότητα με την οποία παρουσιάζει την τέχνη της –πάντα με χιούμορ –και ο τρόπος που χρησιμοποιεί τη μουσική. Μου άρεσε επίσης το γεγονός ότι θα ήμουν μέρος της ομάδας παίζοντας «ζωντανά» μαζί της».
Τι μουσική επιλέξατε για την παράσταση;
«Για όσους με παρακολουθούν θα είναι πολύ οικεία. Κάτι σαν συλλογή με τις καλύτερες στιγμές μου: νέες ορχηστρικές συνθέσεις που όμως θυμίζουν κομμάτια από το παρελθόν και ιδιαίτερα κάποια από εκείνα που ηχογράφησα με την Πόλι Χάρβεϊ».
Επρεπε να αλλάξετε τον τρόπο που δουλεύετε προκειμένου να μπείτε στο πνεύμα του πρότζεκτ;
«Με τον χορό η μουσική τοποθετείται σε άλλη θέση. Το οπτικό κομμάτι είναι… καταδικασμένο να κερδίζει τον θεατή από την πρώτη στιγμή. Από την άλλη, οι συνθέσεις για χορό πρέπει να έχουν τέτοια δομή ώστε να εξελίσσεται η χορογραφία σύμφωνα με το όραμα του χορογράφου. Πρέπει να κρατούνται κάποιες ισορροπίες –και αυτό αποτέλεσε πρόκληση για μένα».
Ποια ιδιότητα σας εκφράζει περισσότερο; Του συνθέτη, του παραγωγού ή του ροκ μουσικού;
«Ολα καταλήγουν στον ίδιο παρανομαστή: στη μουσική. Θα έπληττα φοβερά αν αναγκαζόμουν να κάνω μόνο ένα πράγμα. Εχω εξαιρετικές εμπειρίες ως παραγωγός, έχω περάσει πολύ ωραία περιοδεύοντας και γνωρίζοντας κόσμο, αλλά μου αρέσει και η μοναξιά της σύνθεσης, της ανακάλυψης κάτι καινούργιου μετά από ώρες έντονης αναζήτησης».
Πώς είναι η συνεργασία με την Πόλι Χάρβεϊ;
«Μετά από τόσα χρόνια έχει αναπτυχθεί μία πολύ ιδιαίτερη σχέση μεταξύ μας, που ξεπερνά τα όρια της συνεργασίας. Εμπιστευόμαστε και σεβόμαστε ο ένας την άποψη του άλλου –γι’ αυτό ίσως έχουμε και αυτά τα αποτελέσματα».
Σας εκνευρίζει που όλοι σας ρωτούν για τις συνεργασίες σας με άλλους καλλιτέχνες;
«Θα ήταν ανόητο να με εκνευρίζει, αφού αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου τα τελευταία 25 χρόνια».
Ρωτώ γιατί ο κόσμος τείνει να ξεχνά ή να αγνοεί αυτόν που βρίσκεται πίσω από ένα καλό άλμπουμ.
«Εχω μάθει να ζω με αυτό. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού που ενδιαφέρεται για τους συντελεστές. Από τους μουσικούς, πάλι, έχεις άλλη αντιμετώπιση, ακριβώς επειδή γνωρίζουν τι έχεις καταφέρει. Πάντως, για να μην είμαι αχάριστος, μέσα από εξαιρετικές δουλειές άλλων με ανακάλυψε ένα μεγαλύτερο κοινό».
Πώς μπορεί η παραγωγή να είναι δημιουργική και όχι μία ακόμη δουλειά;
«Καλή ερώτηση. Πιστεύω ότι πρέπει να είσαι ανοιχτός στις προκλήσεις αλλά και επιλεκτικός με τους καλλιτέχνες που συνεργάζεσαι, ώστε αυτό να μη γίνεται ρουτίνα αλλά δημιουργία. Από την άλλη, επειδή ακριβώς δεν κινούμαι σε εμπορικά πεδία, είναι πολύ συγκεκριμένα τα πράγματα που αποζητώ και παράγω. Δεν έχω κάτι απέναντι στην εμπορική μουσική. Απλώς, τα περισσότερα που παίζονται πλέον στο ραδιόφωνο είναι σκουπίδια. Αλλωστε δεν θα με καλούσαν ποτέ για τέτοιες παραγωγές».
Πιστεύετε ότι θα συνεχίσουν να βγαίνουν μουσικά αριστουργήματα;
«Πιστεύω ότι στο μέλλον αυτά που αποκαλούμε αριστουργήματα θα είναι όλο και πιο σπάνια, εξαιτίας της ποσότητας αλλά και της απεριόριστης πρόσβασης που έχει ο καθένας στη μουσική. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο το να χαίρει κάτι κοινής αποδοχής, όπως συνέβαινε στις δεκαετίες του ’60 και του ’70».
πότε & πού:
«Kirerou». Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (λεωφ Συγγρού 107-109). Από 17 ως 28 Οκτωβρίου (εκτός Δευτέρας και Τρίτης)
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
