Ο κινηματογραφικός τρόμος δεν θα ήταν ποτέ πια ο ίδιος μετά την εμφάνιση του αριστουργήματος του Ρόμαν Πολάνσκι «Το μωρό της Ρόζμαρι» (1968). Εκτός του ότι σηματοδοτεί την παρθενική σκηνοθεσία του πολωνού δημιουργού στην Αμερική, είναι επίσης η πρώτη σοβαρή απόπειρα αναφοράς του κινηματογράφου μυθοπλασίας στον σατανισμό και στη δαιμονολογία. Με φόντο τη Νέα Υόρκη ο Πολάνσκι έφτιαξε μια αγέραστη ταινία τρόμου όπου η Μία Φάροου – ρόλος ζωής – πέφτει θύμα νεοσατανιστών που έχουν παρασύρει τον σύζυγό της (Τζον Κασαβέτις) και γεννά το τέκνο του Εωσφόρου. Μαζί με το βρέφος γεννήθηκε και μια καινούργια άποψη για τον σινετρόμο, η οποία έμελλε να αποτελέσει σκιά του δημιουργού της.
Ο Πολάνσκι έδωσε σε εικόνες αυτό που ο συγγραφέας Αϊρα Λέβιν (1939-2007) επεδίωξε με το μυθιστόρημά του: έναν ευρύτερο διάλογο σκεπτικισμού για τα θέματα σατανισμού και μαγείας. Τα πράγματα όμως δεν είχαν αυτή την εξέλιξη. Οι απίστευτες πωλήσεις του μυθιστορήματος και η παγκόσμια επιτυχία της ταινίας (σημειωτέον, ο συγγραφέας επικρότησε το φιλμ) πυροδότησαν έναν καταιγισμό εξορκιστών, οιωνών, απογόνων δαιμόνων, κλεμμένων ή αντικαταστημένων παιδιών και άλλων απομιμήσεών του, όπως σωστά αναφέρει ο Οτο Πένζλερ στον πρόλογο της νέας έκδοσης του «Μωρού» στα ελληνικά.
Η επιτυχία μυθιστορήματος και ταινίας οδήγησε τελικά σε μια εποχή όπου, κατά τον Λέβιν, «ο κόσμος, δασκαλεμένος πιθανότατα, βρίσκει δαιμονικά μηνύματα γραμμένα ανάποδα σε ροκ τραγούδια και σύμβολα του Σατανά πάνω σε σαπούνια». Και είναι τελικά μάλλον ειρωνικό που ο Λέβιν αντιμετώπιζε τη μεγαλύτερη επιτυχία της συγγραφικής του καριέρας (η οποία εμπλουτίζεται από λίγα αλλά καλά μυθιστορήματα και θεατρικά έργα – Ενα φιλί πριν πεθάνεις, Οι γυναίκες του Στέπφορντ, Θανάσιμη παγίδα, Τα παιδιά από τη Βραζιλία) σαν το παιδί στο οποίο έστελνε τακτικά χρήματα στο σπίτι, τα οποία όμως υποπτευόταν ότι δεν ήταν και τόσο καθαρά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
