«…Εκεί που σμίγουν τα σύνορα Ηπείρου, Θεσσαλίας και Μακεδονίας, στο επίκεντρο της Πίνδου, όπου τινάζονται στους αιθέρες πέντε μεγάλες οροσειρές και πηγάζουν άλλα τόσα ποτάμια, ο Αχελώος, ο Αραχθος, ο Αώος, ο Αλιάκμονας (Μπίστριτζα) και ο Πηνειός, ξεπροβάλλει σε μια αμφιθεατρική πλαγιά με πρόσωπο προς την ανατολή το Μέτσοβο σε ιδανικό μέσο υψόμετρο 1.156 μ.» σημειώνει προλογικά ο K. Μπαλάφας, δίνοντας ο ίδιος αδρομερώς, με λέξεις, την τοπιογραφία του χώρου. Αυτή ακριβώς η τοπιογραφία ξεδιπλώνεται επιβλητικά στο φωτογραφικό σώμα του λευκώματος ως διαρκές σκηνογραφικό φόντο, σε όλες μάλιστα τις καιρικές του εκφάνσεις· χιονοσκεπές, ομιχλώδες, υγρό ή ασυννέφιαστο, σε ανοιξιάτικη ή καλοκαιρινή αιθρία. Αναγνωρίζεται έτσι η συνεχής προσήλωση του φωτογράφου στο τοπίο της Ηπείρου. Το δεύτερο ιεραρχικά μετά το τοπίο στοιχείο το ορίζει η μακραίωνη ιδιαιτερότητα του μετσοβίτικου χώρου, που ταυτίζεται με την κτηνοτροφία ως κύρια ενασχόληση των κατοίκων. Τον γοητεύει και, πέρα από τις βοσκές, παρακολουθεί φωτογραφικά από τη δεκαετία του ’60 τις πολυήμερες μετακινήσεις των κοπαδιών από τα ορεινά προς τα πεδινά το φθινόπωρο και, αντίστροφα, την άνοιξη – Σα δώσει ο ήλιος τ’ Απριλιού / και λυώσουνε τα χιόνια – την ανάβαση προς τα οροπέδια.


Εχοντας ως ιστό αυτά τα δύο ο Μπαλάφας απλώνεται και με την ιδιάζουσα δική του ματιά καλύπτει κάθε επί μέρους ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή. Κτηνοτροφία και υλοτομία με τα παράγωγα επιτηδεύματα, αγροτικές ασχολίες και την αγορά ως ζωτικό τόπο συναλλαγής ή αργόσχολης περιδιάβασης. Ανθρωποκεντρικής ταυτότητας φωτογράφος ο Μπαλάφας, από την αφετηρία του, δεν μεροληπτεί σε ηλικίες. Παιδιά, μεσήλικοι και ηλικιωμένοι, όλοι παρόντες μέσα στις σελίδες του λευκώματος, καταλαμβάνουν το αναλογούν μέρος, τόσο σε στιγμές καθημερινότητας όσο και σε σκηνές εορταστικής συγκέντρωσης.


Ως ύστατο θέμα τοποθετείται μια δέσμη 26 φωτογραφιών, αποκτώντας αυτοτέλεια, καθώς παρατάσσεται το ακολουθούμενο άλλοτε μακρύ τυπικό στις γαμήλιες τελετές. Ανεξάντλητη η φωτοθήκη του Μπαλάφα, εφέτος αποκάλυψε το Μέτσοβο και, όπως φαίνεται, κρύβει ακόμη πολλά.