Υπάρχουν παιδάκια που βλέπουν νεκρούς ανθρώπους. Ο Γιάννης Αγγελάκας ακούει την αγάπη. Μια νύφη στην διαφήμιση ακολουθεί την καρδιά της. Γιατί λοιπόν να είναι πιο παράξενο το γεγονός πως ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου στον αυχένα; Κι όχι μόνο. Έχω έναν πόνο σαν μουσική. Σε ταξιδεύει. Ή μάλλον αυτός ταξιδεύει μέσα μου.
Πρώτη στάση κεφάλι, δεύτερη στομάχι και τερματίζει πανηγυρικά στους πνεύμονες. Υπό άλλες συνθήκες, όλο αυτό θα ήταν ανυπόφορο. Ποιες συνθήκες; Αν στα λίγα τετραγωνικά που νοικιάζω είχα αποκτήσει εθελοντική «νοσοκόμα» με το στανιό. Κι αν με ρωτάτε, αυτή είναι η μεγαλύτερη ελευθερία που μπορεί να σου δώσει το να μένεις μόνος. Να μπορείς να αρρωστήσεις χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσεις σε κανέναν. Ίσως στον εργοδότη σου. Αλλά τουλάχιστον εκείνος καλύπτεται με μία βεβαίωση από τον γιατρό του ασφαλιστικού ταμείου. Η «νοσοκόμα» όμως θα στέκεται πάνω από το προσκεφάλι σου έτοιμη να σε εξυπηρετήσει με ένα ασθενές πετάρισμα των βλεφάρων σου. Θα μου πείτε, όπως τα περιγράφω δεν ακούγεται και τόσο άσχημα. Σωστά. Δεν είναι όμως τόσο απλό.
Αν η «νοσοκόμα» δεν είχε στόμα, θα ήταν όλα αλλιώς. Δυστυχώς όμως, συνήθως έχει. Και το χειρότερο, δεν το κρατά κλειστό. Πώς να εξηγήσεις γιατί ο πόνος έχει βγει περιοδεία στο κορμί σου; Ή, πόσες φορές μπορείς να απαντήσεις με σχετική ευγένεια στην ανά δεκάλεπτο ερώτηση «πώς νιώθεις»; Κι αυτό το βλέμμα. Να πρέπει να διαχειριστείς την συμπόνοια της «νοσοκόμας». Ενίοτε και να την παρηγορήσεις. Ευτυχώς για μένα, τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Στο σπίτι επικρατεί σιωπή νεκροταφείου. Εκτός από τις στιγμές που βογκάω ή βήχω. Ή και τα δύο μαζί. Τότε που νιώθεις πως σε λίγο θα τα βγάλεις όλα στο χαλί κι επιτέλους θα σου δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα τον εσωτερικό σου κόσμο. Τυλίγομαι με το πάπλωμα στον καναπέ. Κανένα χέρι δεν εισβάλλει στα πλευρά μου να βεβαιωθεί πως είμαι καλά σκεπασμένη. Και το μόνο βλέμμα που νιώθω πάνω μου είναι του Νταλί που βρίσκεται κρεμασμένος στον απέναντι τοίχο. Δεν φαίνεται να νοιάζεται κι αυτό με ανακουφίζει. Διαφορετικά θα έπρεπε να συρθώ ως εκεί και να τον ξεκρεμάσω. Αν και κάποια στιγμή θα πρέπει να σηκωθώ. Ακόμη βλέπετε, δεν σκέφτηκε κανείς να κάνει ένα μαγαζί που να προσφέρει κοτόσουπες delivery. Να μια πολύ καλή επιχειρηματική ιδέα. Μόνο όποιος το τολμήσει, ας φροντίσει παρακαλώ οι υπάλληλοι του να μην νοιάζονται για την αρρώστια του πελάτη. Να έρχονται, να παραδίδουν, να πληρώνονται και να φεύγουν απαθείς.
