To φως που τυφλώνει

Δεν ήταν αμιγώς θέατρο αυτό που παρουσίασε ο Ρόμπερτ Γουίλσον στα εγκαίνια των εφετινών Επιδαυρίων, την Παρασκευή και το Σάββατο (21 και 22 Ιουνίου). Ηταν ένα θέαμα που έφερε τη σφραγίδα του τεξανού δημιουργού, εικαστικά, αισθητικά, φωτιστικά, μουσικά, από εκείνα που έχει κάνει ξανά, με διαφορετική θεματολογία. Και ήταν ολοκληρωμένη, μια πρόταση με αρχή, μέση, τέλος και, ενδιαμέσως, κορμό.

nnn

Αργή κίνηση, μεγάλες φωτεινές οθόνες, τεχνική ακρίβεια στη λειτουργία της παράστασης, μουσικές αλλά και ένα σαξόφωνο επί σκηνής, καθώς και η υπέροχη Καγίτζ Καγιάμε αποτέλεσαν κομμάτια αυτού του «Οιδίποδα». Οχι, δεν ήταν ο «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, ήταν η ιστορία της ζωής του ήρωα, σε μια απλή, σχεδόν απλοϊκή προσέγγιση, η οποία ωστόσο στάθηκε αφορμή για μια προσέγγιση του προσώπου και του μύθου περαιτέρω.

nnn

Καθοριστικής σημασίας η παρουσία και η ερμηνεία της Λυδίας Κονιόρδου στον ρόλο αφηγήτριας: μορφή επιβλητική, φωνή βαθιά, η ελληνίδα τραγωδός προσέδωσε στην παράσταση το βάρος του λόγου της, αποτελώντας ουσιαστικά το στοιχείο σύνδεσης. Μαζί της, δεύτερη αφηγήτρια, η Αντζελα Γουίνκλερ.

nnn

Αλλά το φως, αυτό το πολύ δυνατό φως, που σχεδόν απειλητικά ήταν στημένο απέναντι από τους θεατές, ανάμεσα στις δύο οθόνες, κυρίως στην αρχή της παράστασης, ήταν αυτό που συμπύκνωσε το βαθύτερο νόημα της τραγωδίας που (δεν) είδαμε. Ενα φως σαν δύναμη αλήθειας, ένα φως που δεν άφηνε τίποτε κρυφό, ένα φως που στο τέλος «τύφλωσε» τον Οιδίποδα αλλά κι εμάς τους θεατές. Μια μεταφυσική (προσωπική, ίσως) στιγμή στην έναρξη της παράστασης – τόσο πολύ φως και τόσο πολύ σκοτάδι.

nnn

Οχι, δεν πρωτοτύπησε ο Μπομπ Γουίλσον στην Επίδαυρο. Αλλά ούτε ήταν απαραίτητο.