Στην ταινία «Ορφέας και Ευρυδίκη» (1950) του Ζαν Κοκτό ο θάνατος παίρνει τη μορφή μιας γοητευτικής γυναίκας (ο Ζακ Λακάν μάς υπενθυμίζει ότι στα γαλλικά ο θάνατος είναι γένους θηλυκού), μιας γυναίκας που προκαλεί ένα είδος στροβίλου, περνώντας μέσα από διαδοχικούς καθρέφτες. Σε ένα αρκετά μεταγενέστερο και πολυβραβευμένο φιλμ, το «All That Jazz» (1979) του Μπομπ Φόσι, ο θάνατος αποκτά εκ νέου την όψη γυναίκας (αυτή τη φορά η γυναίκα είναι προάγγελος του επερχόμενου τέλους) ενώ το ύστατο χαίρε στον πρωταγωνιστή μοιάζει με ένα βαριετέ από όλες τις φάσεις της ζωής του, όπου κυριαρχεί ως μουσικό μοτίβο το «Βye Bye Life» (αντί του «Bye Bye Love»). Στη Μικρή εγκυκλοπαίδεια θανάτου (εκδ. Στερέωμα) του Κυριάκου Χαρίτου, εκείνο που πρωτεύει δεν είναι το φύλο με το οποίο εμφανίζεται ο θάνατος. Σημασία έχει μόνο ο τρόπος με τον οποίο μνημονεύονται τα είδη του από τον αφηγητή παραπέμποντας τόσο στον στρόβιλο όσο και στο βαριετέ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
