Μετά τις απρεπείς και προσβλητικές για τον γάλλο πρόεδρο και τη χώρα του δηλώσεις τού «Twiter in Chief» αμερικανού προέδρου, που διεύρυναν ακόμη περισσότερο το γνωστό ρήγμα στις σχέσεις με την Ευρώπη (ώστε η πολυσυζητημένη πρόταση για τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού, απηλλαγμένου από την αμερικανική εξάρτηση, να αποκτάει τώρα ιδιαίτερη σημασία) η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με τους δικούς της «δαίμονες».
Η πολυπαθής συμφωνία για το Brexit, που προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, έχει οδηγήσει τη Βρετανία σε μια τεράστια πολιτική κρίση, ενώ η τύχη της ιταλικής κυβέρνησης κρίνεται την ερχόμενη Τετάρτη, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναμένεται να δημοσιοποιήσει την αρνητική της απάντηση στον αναθεωρημένο προϋπολογισμό της Ρώμης, δίνοντας έτσι το έναυσμα για μια πολύμηνη διαδικασία, που μπορεί να καταλήξει στην επιβολή αυστηρών οικονομικών κυρώσεων κατά της Ιταλίας. Πράγμα που θα συμβεί για πρώτη φορά εις βάρος χώρας-μέλους.
Ολες αυτές οι αρνητικές εξελίξεις οφείλονται στη γνωστή άνοδο του εθνικισμού. Διότι ο μεν Ντόναλντ Τραμπ έχει επιλέξει τον απομονωτισμό των ΗΠΑ και την αποφυγή συμμετοχής σε κάθε είδους διεθνή συνεργασία, στο όνομα του εθνικιστικού συνθήματος «Αmerica First», επιτιθέμενος συνεχώς στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ (για να μη μιλήσουμε για τον ΟΗΕ και τους άλλους διεθνείς οργανισμούς).
Η δε Τερέζα Μέι πληρώνει το σφάλμα του προκατόχου της Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος για να αντιμετωπίσει τον έξαλλο εθνικιστή Νάιτζελ Φάρατζ, που απειλούσε την ενότητα του Συντηρητικού Κόμματος με τα κηρύγματά του υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ, αρνήθηκε να αναλάβει το πολιτικό κόστος της λύσης και αποφάσισε να κάνει το μοιραίο δημοψήφισμα, μεταφέροντας την απόφαση στον λαό, ο οποίος, όπως συμβαίνει συνήθως στα δημοψηφίσματα, ψηφίζει με άλλα κριτήρια. Απόδειξη ότι σήμερα η πλειοψηφία των πολιτών στη Βρετανία τάσσεται υπέρ ενός νέου δημοψηφίσματος, διαπιστώνοντας το χάος στο οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα.
Είναι αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή, ότι στα δημοψηφίσματα συχνά ο λαός κάνει λάθος, αναφερόμενος προφανώς στο δικό του, όπου με άψογο δημοκρατικό τρόπο μετέτρεψε το λαϊκό «Οχι» σε «Ναι». Αλλά και η Ιταλία πληρώνει τώρα τις επιπτώσεις της πολιτικής μιας εθνικολαϊκιστικής κυβέρνησης, η οποία αποφάσισε να τα βάλει με την Ευρωπαϊκή Ενωση, απλούστατα διότι δεν πιστεύει σε αυτήν, καθώς προέχει το εθνικό συμφέρον της χώρας. «Ιtaly First» δηλαδή και να δούμε τι άλλες εθνικιστικές αποφάσεις θα ακολουθήσουν γενικότερα στην Ευρώπη, καθώς στη μεν Γαλλία βάλλεται συνεχώς, όχι μόνον από τις ΗΠΑ αλλά και εκ των έσω, ένας ακραιφνής φιλοευρωπαίος ηγέτης, στη δε Γερμανία (εταίρο του γαλλογερμανικού άξονα) διανοίγεται μια περίοδος αβεβαιότητας, μετά την απόφαση αποχώρησης της Ανγκελα Μέρκελ.