«Ο γιος» του Φλοριάν Ζελέρ

Εφηβεία και σχέσεις γονιών – παιδιών: Ο 41χρονος γάλλος συγγραφέας Φλοριάν Ζελέρ διαχειρίζεται μέσα από τον «Γιο», που σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, το δύσκολο αυτό θέμα, οικείο και διαχρονικό. Και βγάζει στην επιφάνεια όλες εκείνες τις μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες, μαζί με τις παθογένειες που κρύβονται συχνά «κάτω από το χαλί».

Γραμμένο το 2018, μέρος μιας τριλογίας (τα άλλα μέρη της, «Μητέρα», το 2010, και «Πατέρας», το 2012), ο «Γιος» αποτελεί μια ακτινογραφία, λεπτομερή και βιωματική, όπου δύσκολα ο καθένας από εμάς δεν θα αναγνωρίσει πτυχές έστω της ζωής του. Μέσα από 17 σκηνές ο συγγραφέας ακολουθεί μια σχεδόν φυσική εξέλιξη, μια ιστορία της διπλανής ή της δικής του πόρτας: Ο πατέρας έχει χωρίσει, έχει ξαναπαντρευτεί, περιμένει μωρό (αγόρι). Ο έφηβος γιος ζει με τη μητέρα του. Οταν η συμπεριφορά του 15χρονου Νικολά αλλάξει, θα μετακομίσει στο σπίτι του μπαμπά του. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν θα είναι χωρίς διέξοδο και επιστροφή.

Με τη μετάφραση ακριβείας της Κοραλίας Σωτηριάδου ως οδηγό, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος υπηρέτησε το έργο, επιλέγοντας μια απόσταση από αυτό. Κι αυτό γιατί είναι τόσο βαθύς ο τρόπος που ο Ζελέρ θίγει το θέμα του, ώστε οποιαδήποτε εμπλοκή υπήρχε κίνδυνος να οδηγήσει το αποτέλεσμα στο μελό. Η αυστηρή ματιά του σκηνοθέτη, κάτι σαν την αυστηρότητα του μπαμπά που αγαπάει το παιδί του χωρίς να θέλει να το κακομάθει, λειτουργεί λυτρωτικά. Βήμα-βήμα ακολουθούμε την πορεία του έργου, μπαίνοντας άλλοτε στη θέση του γιου και άλλοτε του γονιού, ως την τελική έκρηξη. Μια έκρηξη τόσο δυνατή που την ακούμε μέσα μας…

Εξαιρετική η επιλογή του διδύμου πατέρα – γιου (στους ρόλους ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος και ο Δημήτρης Κίτσος). Μια μικρή θεατρική επανάσταση είναι ο «Γιος», καθώς «αναγκάζει» τον θεατή να στρέψει το βλέμμα εντός του, κι όποιος αντέξει.

Θέατρο του Νέου Κόσμου.