Leon of Athens

Mου μίλησε από το δωμάτιο του ξενοδοχείου του στη Μαδρίτη. Σε λίγες ώρες θα πετούσε για τις ΗΠΑ, έτοιμος να ξεκινήσει την τέταρτη περιοδεία του σε αμερικανικό έδαφος. Ηταν φανερά ευδιάθετος. Το 2019 είναι άλλωστε η χρονιά του. Ο Leon of Athens, κατά κόσμον Τιμολέων Βερέμης, απολαμβάνει αυτή τη στιγμή τη διεθνή αναγνώριση. Το νέο του άλμπουμ «Xenos» – σε παραγωγή Ντέιβιντ Κόστεν, παραγωγού επίσης της Marina & the Diamonds – ακούγεται δυνατά στα βρετανικά ραδιόφωνα. Πριν από μερικές ημέρες η κριτική επιτροπή του διεθνούς διαγωνισμού τραγουδιού «John Lennon Songwriting Contest» – συμμετέχουν σε αυτήν τεράστια ονόματα της μουσικής βιομηχανίας όπως ο Flea, ο εμβληματικός μπασίστας των Red Hot Chili Peppers – ξεχώρισε το τραγούδι του «Aeroplane», το οποίο κατέκτησε την πρώτη θέση στην κατηγορία pop. Την ίδια στιγμή το «Better Love», το κομμάτι που έγραψε μαζί με την Κατερίνα Ντούσκα για να μας εκπροσωπήσει στη Εurovision, είναι No 1 στα ελληνικά charts. Eτσι, αυτή την εποχή βρίσκεται συνεχώς με μια βαλίτσα στο χέρι. «Δεν είναι λίγο κουραστικό αυτό;» τον ρωτώ. «Ενίοτε» απαντά. «Μερικές φορές μου αρέσει να μη στέκομαι σε ένα μέρος. Αλλες πάλι είμαι εντελώς σπιτόγατος».

Ο Τίμος βρέθηκε από μικρός στο ωδείο να παρακολουθεί μαθήματα κλασικής κιθάρας και πιάνου. «Δεν τα εκτιμούσα τότε ιδιαίτερα» αναφέρει γελώντας. Στα 15 του έφτιαξε το πρώτο του γκρουπ και μερικά χρόνια αργότερα συστήθηκε στο ελληνικό κοινό ως Leon of Athens. Κάπως έτσι το επονομαζόμενο πλέον τρομερό παιδί της εγχώριας indie σκηνής έκανε το ντεμπούτο του στην ελληνική δισκογραφία το 2010 με τον αγγλόφωνο δίσκο «Futrue». «Είναι πιο εύκολο για εσένα να εκφράζεσαι μέσα από τον αγγλικό στίχο;» τον ρωτώ. «Γεννήθηκα στο Λονδίνο, μεγάλωσα όμως στην Αθήνα. Ακουγα πολύ ροκ και έτσι οι επιρροές μου ήταν κυρίως αγγλόφωνες. Εχω γράψει ωστόσο και κομμάτια με ελληνικό στίχο. Τα κρατάω για μένα. Δύο πάντως είναι έτοιμα και κάποια στιγμή θα τα κυκλοφορήσω».

Τα τελευταία έξι χρόνια είναι μόνιμος κάτοικος Λονδίνου. «Αφορμή θα έλεγα ότι στάθηκε ένα live που έδωσα εκεί το 2010. Hταν sold out και είπα στον εαυτό μου: «Tι γίνεται; Εδώ ήρθε περισσότερος κόσμος να σε ακούσει σε σχέση με την Αθήνα». Οπότε άρχισα να το δουλεύω μέσα μου. Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον ήταν κάτι που υπήρχε ήδη στο μυαλό μου. Ηθελα να δοκιμάσω τη μουσική βιομηχανία και εκτός Ελλάδας. Δεν αποφάσισα να φύγω γιατί κάτι με έδιωξε, αν και είναι σαφές ότι η κρίση έκανε τεράστια ζημιά στην ελληνική δισκογραφία».

Αναπόφευκτα η κουβέντα πηγαίνει στη Εurovision. «Αν με ρωτούσες στο παρελθόν αν θα συμμετείχα ποτέ, μάλλον θα σου το απέκλεια. Στην απόφασή μου να πω το «ναι» τώρα συνέβαλαν δύο παράγοντες: η συμμετοχή της Κατερίνας Ντούσκα, την οποία εκτιμώ απεριόριστα, και η δυνατότητα που μας δόθηκε να λειτουργήσουμε με πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία. Αν συμμετέχεις κάπου με τους δικούς σου όρους δεν αλλοιώνεσαι». Τον ρωτώ λοιπόν για τη Μαντόνα, η οποία θα εμφανιστεί στη σκηνή της εφετινής Εurovision. «Είναι σίγουρα μια σπουδαία καλλιτέχνις της ποπ. Δεν την έχω παρακολουθήσει στενά, αλλά ναι, μου αρέσει» λέει γελώντας.

Και ύστερα η συζήτηση σοβαρεύει, καθώς στο τραπέζι πέφτει η έκκληση του ιδρυτικού μέλους των Pink Floyd, Ροτζερ Γουότερς, προς την Κατερίνα Ντούσκα να αποσυρθεί από τη Eurovision προς ένδειξη συμπαράστασης στον παλαιστινιακό λαό, καθώς εφέτος ο διαγωνισμός πραγματοποιείται στο Τελ Αβίβ. «Ο Γουότερς είναι ένα ίνδαλμα για εμένα και φυσικά η άποψή του είναι σεβαστή» απαντά. «Αλλά πιστεύω ότι όσο και αν διαφωνείς με την πολιτική μιας κυβέρνησης, ο τρόπος δεν είναι να αποκλείεις τους πολίτες από την τέχνη, με την ίδια λογική που πηγαίνει να παίξει κανείς στην Αμερική, στη Ρωσία ή στην Τουρκία. Η Eurovision είναι μια παγκόσμια διοργάνωση που απευθύνεται σε εκατομμύρια ανθρώπους από όλον τον κόσμο και η οποία κάθε χρόνο φιλοξενείται σε διαφορετική χώρα».

Μπαίνω στον πειρασμό να αναφερθώ στη σχέση του με την Κατερίνα Ντούσκα. «Δεν θα ήθελα να μιλήσω για την προσωπική μου ζωή. Δεν νομίζω ότι προσθέτει κάτι» απαντά ευγενικά. Οπότε η κουβέντα οδηγείται στις εντυπώσεις του από τις προηγούμενες περιοδείες του στις ΗΠΑ. «Είναι δύσκολο να μιλήσεις για μία μόνο Αμερική. Είναι η χώρα των αντιφάσεων. Διαφορετική στον Βορρά, διαφορετική στον Νότο. Δεν σταματά να σε εκπλήσσει. Ο πατέρας μου είναι μισός Αμερικανός. Την επισκέπτομαι από παιδί. Αλλά κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί νιώθω ότι περπατώ μέσα σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό: ένα βενζινάδικο που εμφανίζεται στη μέση του πουθενά, μία εθνική οδός που μοιάζει να μη σταματά».

Ο ίδιος άλλωστε είναι φανατικός σινεφίλ. Mάλιστα, ο Γιώργος Λάνθιμος είχε σκηνοθετήσει το βίντεο κλιπ του τραγουδιού του «Baby Asteroid». «Συναντιέστε στο Λονδίνο καμιά φορά;» τον ρωτώ. «Εχει τύχει μία-δύο φορές. Μάλιστα έχουμε παίξει και μπάσκετ» απαντά. «Είναι τεράστιος καλλιτέχνης ο Γιώργος. Εκτιμώ πάρα πολύ το γεγονός ότι μπόρεσα να τον βρω και να δουλέψουμε μαζί. Ηταν καλή τότε η συγκυρία. Είχε μόλις μετακομίσει στο Λονδίνο και ήταν λίγο προτού ξεκινήσει τα γυρίσματα του «Aστακού». Κάναμε ωραίες συζητήσεις. Είμαι μεγάλος θαυμαστής της δουλειάς του».

Ο ίδιος πάντως δεν αποκλείει κάποια στιγμή να επιστρέψει μόνιμα στην Ελλάδα. «Aλήθεια, σου αρέσει η Αθήνα;» τον ρωτώ. «Την αγαπάω. Το φως, τον καιρό, τις μικρές αποστάσεις. Νομίζω ότι είναι μια πόλη που ανθίζει αυτή τη στιγμή. Είναι στο χέρι μας τα επόμενα χρόνια να γεννήσει πράγματα. Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες. Νομίζω δηλαδή ότι το Λονδίνο έχει κάνει τον κύκλο του. Το ίδιο και το Βερολίνο. Η Αθήνα θα μπορούσε να πάρει τη θέση τους, να προσελκύσει ξένους καλλιτέχνες. Υπάρχουν πολλά εμπόδια, βέβαια, για να συμβεί αυτό, το ξέρω. Αλλά ελπίζω».