Το αίνιγμα της εβδομάδας που πέρασε ήταν επιπέδου «τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια». Να το θυμίσω εν συντομία: Την επομένη του δυστυχήματος, το πρωί, ο επιθεωρητής του μοιραίου σταθμάρχη παίρνει αναρρωτική άδεια τριάντα ημερών από τον γιατρό, διευθυντή Νευροχειρουργικής Κλινικής, με τον οποίο ανήκε στην ίδια συνδικαλιστική οργάνωση. Τι είναι; Μα, ΠαΣοΚ είναι! Θέλει ρώτημα; Εκεί πάει ο νους σου αμέσως κι ας θυμίζει η υπόθεση Γκόγκολ, με τόσους σταθμάρχες, επιθεωρητές, επιμελητές και διευθυντές στους ρόλους.
Για να είμαι δίκαιος και ακριβής, οι εν λόγω κύριοι θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ ή ό,τι άλλο, καθώς αυτού του είδους τη συμπεριφορά περιμένεις από έναν επαγγελματία συνδικαλιστή που σέβεται τον εαυτό του και το κίνημα: να τα μαγειρέψει με έναν δικό του ώστε ο ίδιος να βγει λάδι. (Είναι η δύναμη των δικτύων, που λέμε – και ισχυρότερο δίκτυο από το συνδικαλιστικό τουλάχιστον στο Δημόσιο δεν υπάρχει.) Ενώ λοιπόν η συμπεριφορά αυτή είναι τόσο κοινή, εμείς την αποκαλούμε «ΠαΣοΚ», επειδή αυτό το κόμμα, κατά κάποιον τρόπο, τη θεσμοθέτησε, την ανέπτυξε σε βιομηχανική κλίμακα (διά των κλαδικών) και εν τέλει την επέβαλε. Οχι διά της βίας, αλλά με τη δύναμη της επιτυχίας του. Ετσι, σήμερα, οι δεξιοί συνδικαλιστές δεν ξεχωρίζουν από τους αριστερούς, αν δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος δεν καταλαβαίνεις διαφορά πολιτική ούτε από τη γλώσσα ούτε από την όψη. Το πολιτισμικό υπόδειγμα (το «κάλτσουραλ πάρανταϊμ» που θα λέγαμε στα κυπριακά) είναι ΠαΣοΚ και υπερισχύει της οποιασδήποτε πολιτικής ένταξης. Η ιστορική παρακαταθήκη του ΠαΣοΚ στο έθνος είναι να αντιλαμβανόμαστε τη χειραφέτηση ως προσωπική ανευθυνότητα και την παιδική ηλικία ως πολιτικό ιδεώδες.
Εκείνο που δεν ήταν και τόσο ΠαΣοΚ ήταν η ανακοίνωση του κόμματος, με την οποία «τίθεται εκτός ψηφοδελτίων» ο γιατρός, που επρόκειτο να είναι υποψήφιος στις εκλογές. Μεγαλύτερες προσδοκίες είχα από το Κίνημα. Περίμενα, φέρ’ ειπείν, να καταγγέλλουν τον γιατρό ότι ήταν συνομιλητής της ΝΔ και ετοίμαζε «μεταγραφή αεροδρομίου» και άλλα τέτοια. Μια τέτοια περήφανη άρνηση θα ήταν ΠαΣοΚ.
Πάντως, πόσο ηλίθια και πόσο περιττή είναι αυτή η υπόθεση! Πόσο ανόητο είναι, κατ’ αρχάς, εκ μέρους του επιθεωρητή να πάρει άδεια λίγες ώρες μετά το τραγικό συμβάν, λες και δεν επρόκειτο κανείς να τον αναζητήσει. Σαν το νήπιο που κρύβεται πίσω από την κουρτίνα και νομίζει ότι δεν το βλέπεις. Επειτα, ο γιατρός, αφού έκανε την εκδούλευση στον σύντροφο και μάλιστα με την υπογραφή του, πώς τολμά να το αρνείται και να δηλώνει στις κάμερες ότι είναι θύμα πολιτικής δίωξης; Ανθρωπάκια…
LE BON SAUVAGE
Το μυστήριο της περασμένης εβδομάδας λύθηκε την Παρασκευή. Μέχρι τότε οι πάντες απορούσαν πού είχε χαθεί ο Χρήστος «μίλα μου άγρια» Σπίρτζης. Μέχρι να συμβεί το δυστύχημα ήταν πρώτο τραπέζι πίστα, δεδομένου ότι εκάλυπτε και το κενό του Πολάκη, τον οποίο είχαν προσφάτως αποσύρει, επειδή ξέφυγε και δάγκωσε πολύ άσχημα κάποιον περαστικό και τα γνωστά που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνω. Με τι μαγικά, όμως, εξαφανίστηκε ο Σπίρτζης από τη μια στιγμή στην άλλη;
Μία υπόθεση που ανέπτυξα είναι ότι, επειδή όλοι ξέρουν πόσο άγριος είναι ο Χρήστος, έλαβαν τα μέτρα τους από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον έθεσαν σε απομόνωση. Τον εξουδετέρωσαν από μακριά με υπνωτικό βλήμα (δανείστηκαν τον εξοπλισμό από το Αττικό Πάρκο), γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο να πλησιάσουν, άσε που θα τους καταλάβαινε κιόλας και χρειάζονται τουλάχιστον πέντε και γεροδεμένοι για να τον φέρουν βόλτα. Και τον κρατούσαν στο μπούνκερ του υπογείου, εκεί που είχαν και τον Πολάκη. Δεμένος με αλυσίδα, για να μην ορμήσει, αλλά με όλες τις ανέσεις. Την «Αυγή» κάθε πρωί με κρουασάν και καφέ βιενουά, ντελίβερι της καλύτερης ποιότητας κ.λπ.
Σε μια πιο ρομαντική εκδοχή, θα τον ήθελα να έχει πάει στην Κούβα και να μαζεύει ζαχαροκάλαμο. Επειδή στο ΠαΣοΚ, όπου ήταν μικρός, αυτά δεν τα έκαναν και τώρα, που μεγάλωσε και αγρίεψε, θέλει να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο. Φοβάμαι, όμως, ότι η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο πεζή από τη φαντασία. Ο Χρήστος ήταν κλεισμένος στο σπίτι του, όπου μελέτησε εμβριθώς το πρόβλημα των σιδηροδρόμων στην Ελλάδα, ώστε να βγει την περασμένη Παρασκευή και να μας πει ότι ο ίδιος δεν αισθάνεται υπεύθυνος. Ουφ! Ευτυχώς. Είχαμε ανάγκη να το ακούσουμε αυτό…
ΑΙΤΙΟ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑΤΟ
Ο ντετέκτιβ της εβδομάδας – μια και το πιάσαμε έτσι από την αρχή – ήταν βεβαίως ο Νίκος Φίλης, ο οποίος πρώτος κατήγγειλε «δολοφονία» και υπέδειξε τον ένοχο. Να επισημάνω ότι το δεύτερο δεν είναι ποτέ δύσκολο, καθώς πάντοτε και για τα πάντα φταίει η κυβέρνηση. Η μαεστρία είναι στο πρώτο, δηλαδή να την ξεσκεπάσεις, γιατί η κυβέρνηση κρύβει καλά τους φόνους της. Θυμίζω, άλλωστε, ότι ο πρώην υπουργός Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ έγινε διάσημος όταν πρώτος αυτός τσάκωσε την Κεραμέως επ’ αυτοφώρω με το μαχαίρι και της φώναζε: «Βάλτε το μαχαίρι στη θήκη!» και είδαν και έπαθαν να τον συνεφέρουν.
Το δυστύχημα στα Τέμπη έδωσε την ευκαιρία στον Ν. Φίλη να συνδέσει τα αγαπημένα του θέματα (βία, παιδιά, κυβέρνηση) και να τα κάνει ίσιωμα περνώντας από πάνω τους σαν οδοστρωτήρας. Του διέφυγε όμως μία ουσιώδης διαφορά. Τα παιδιά που χάθηκαν στη μοιραία αμαξοστοιχία 62 βρήκαν έναν βίαιο θάνατο εξαιτίας της πρόσκρουσης. Η αιτία του θανάτου τους όμως δεν ήταν η βία της πολιτείας, αλλά η μαλακία της (με την αυστηρά Θουκυδίδειο έννοια του όρου). Ο Ν. Φίλης μπερδεύει το αιτιατό με το αίτιο.
