Οχι μόνον δεν ήμουν κάτι ιδιαίτερο στα Μαθηματικά αλλά εξαιτίας τού ότι ξεκίνησα στο Φυσικό Τμήμα και όταν το τελείωσα συνέχισα σε Πολυτεχνείο, η σχέση μου με αυτά ήταν τόσο επιφανειακή όσο ήταν και με τον λογαριθμικό κανόνα πρώτα και τον υπολογιστή τσέπης στη συνέχεια. Ηταν δηλαδή τα Μαθηματικά ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για να λύνουμε τα προβλήματα της δικής μας «τέχνης». Αυτό μόνον. Και είχαμε ένα αίσθημα αυτοεκπλήρωσης όταν μάθαμε απλά να χειριζόμαστε ολοκληρώματα, διαφορικές εξισώσεις, μετασχηματισμούς Λαπλάς για σύνθετα κυκλώματα και δέλτα-συναρτήσεις για ηλεκτρικούς παλμούς.
Ευτυχώς κάποιος πολύ καλός φίλος που είχε αυτοαπομονωθεί και μελετούσε επί χρόνια για τον εαυτό του φιλοσοφία των Μαθηματικών, κάποια στιγμή θέλησε να με τραβήξει από το μανίκι και να με κάνει να δω και κάποια άλλη διάσταση. Τότε ήταν που τουλάχιστον κατάλαβα πόσο μεγάλο επίτευγμα του ανθρώπινου πνεύματος συνολικά ήταν, έστω και μόλις εκατόν είκοσι χρόνια πριν περίπου, το να τεθεί από κάποιους το ερώτημα: «Είναι πράγματι αληθινά τα όσα βασικά υποστηρίζονται από τη μαθηματική θεωρία; Και αν η απάντηση είναι ναι, τι είναι αυτό που αποδεικνύει κάτι τέτοιο και τους δίνει την ξαφνικά απαιτούμενη αυτήν εγκυρότητα;».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
