Τέτοια είναι η φύση του ανθρώπου, διδάσκει ο Θουκυδίδης, ώστε να επαναλαμβάνει το παρελθόν του με τον ίδιο, περίπου, τρόπο. Του λόγου τούτου το αληθές έρχεται να επιβεβαιώσει η φρενολογία με την εμφάνισή της στις αρχές του 19ου αιώνα και την αναβίωσή της στα τέλη του 20ού με τη μορφή της λειτουργικής νευροαπεικονίσεως. Παρά την αποπομπή της από την ακαδημαϊκή νευρολογία, την ψυχολογία και την ψυχιατρική στο μεσοδιάστημα, για λόγους που θα φανούν στη συνέχεια, η φρενολογία διετάραξε εκ θεμελίων τις επιστήμες εκείνες με την πρώτη της εμφάνιση προάγοντας αλματωδώς τις αντιλήψεις μας για τη σχέση μεταξύ ψυχισμού και εγκεφάλου.
Ενας, επομένως, λόγος που ο εξέχων ιστορικός των επιστημών του ψυχισμού και του εγκεφάλου στη χώρα μας, ο Θανάσης Καράβατος, ομότιμος καθηγητής της Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ασχολήθηκε με την περιγραφή διαμορφώσεώς της στην Ευρώπη του ρομαντισμού και της μεταλαμπαδεύσεώς της στο τότε νεοσύστατο ελληνικό κρατίδιο, είναι να αναδείξει την καινοτόμο αξία της στην εξέλιξη της σύγχρονης νευροεπιστήμης. Ενας δεύτερος λόγος, ο οποίος επίσης διαφαίνεται στις σελίδες του βιβλίου του, είναι να υπενθυμίσει ότι ακραίες εκλαϊκευτικές τάσεις στην επιστήμη είναι ομοίως οχληρές, αντιπαραγωγικές και επιβλαβείς με εκείνες που συχνά επικρατούν στην πολιτική. Επιτυγχάνει δε και τους δύο στόχους με υποδειγματική αμεροληψία και διαύγεια αλλά και με το είδος της αμεσότητας που χαρακτηρίζει τις αφηγήσεις εκείνων που διαθέτουν άμεση γνώση των πραγμάτων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
