Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή άρχισε να αναζητεί τρόπους να υπερκεράσει τις τουρκικές αναθεωρητικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο Πέλαγος, η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ) για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας αναδείχθηκε σε μία από τις βασικές παραμέτρους της ελληνικής πολιτικής στις σχέσεις της με την Τουρκία. Πρόκειται για μία ιστορία όχι ευθύγραμμη, αλλά γεμάτη με πολλές, ενίοτε απότομες, στροφές.
Η Ελλάδα επιδίωξε εκείνη την εποχή να βρει λύση, ακόμη και προσφεύγοντας μονομερώς στο ICJ, χωρίς αποτέλεσμα. Ακολούθησε μία μακρά «ψυχροπολεμική» περίοδος που εκτονώθηκε με την «κρίση των Ιμίων» του 1996, η οποία ακολουθήθηκε από μία νέα απόπειρα για δικαστική επίλυση των εκκρεμοτήτων των δύο πλευρών μέσω του διαύλου των διερευνητικών επαφών, με την προοπτική της παραπομπής των εκκρεμών διαφορών στο ICJ. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: αρνητικό. Το χάσμα των δύο πλευρών έχει από τότε, παρά τις διακυμάνσεις, παραμείνει αγεφύρωτο και οι προοπτικές δεν δείχνουν ευοίωνες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
