Ηνέα κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Τα σημάδια στον ορίζοντα ήταν εμφανή εδώ και πολύ καιρό. Ο ενεργειακός πλούτος της Αν. Μεσογείου – υποτιθέμενος και πραγματικός – δεν μπορούσε να αφήσει αδιάφορη την Αγκυρα, που μονίμως αναζητεί προσχήματα για να επεκτείνει την επιρροή της στο Αιγαίο και στην ευρύτερη περιοχή. Ηδη για μια ακόμα φορά ο Κ. Σημίτης με άρθρο του πριν από τις εκλογές προειδοποιούσε ότι είναι πιθανόν η τουρκική ηγεσία να θεωρήσει ότι η νέα πολιτική περίοδος προσφέρεται για να επιβάλει τις απόψεις της στα θέματα των ορίων της αιγιαλίτιδας ζώνης και της υφαλοκρηπίδας. Οπερ και εγένετο…
Το μόνο θετικό σημείο ίσως αυτής της κρίσης είναι ότι αφενός η κυβέρνηση φαίνεται να μην υποκύπτει στη στρατηγική της έντασης και να αναζητεί πέρα από τις διεθνείς συμμαχίες την όποια δυνατότητα επαφής με την Αγκυρα. Παράλληλα η αντιπολίτευση σε γενικές γραμμές δεν πλειοδοτεί σε ανέξοδους υπερπατριωτισμούς, παρά τις συνταγές στρατιωτικοποίησης της κρίσης και τις εθνικιστικές κορόνες που εκπέμπουν διάφοροι απόστρατοι, από τα τηλεοπτικά παράθυρα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
