Ασυνάρτητος μοιάζει ο κόσμος. Ενα χάος που δεν μαζεύεται από πουθενά. Μια μικρή καθημερινή αποδελτίωση ακόμη και των ψυχραιμότερων αναλύσεων των γεγονότων, μπορεί να σου κάψει το μυαλό. Ούτε η καραμέλα περί πολυπλοκότητας του κόσμου είναι ικανή να σε κάνει να αισθανθείς λιγάκι αισιόδοξος. Πως δηλαδή όλα κινούνται όπως πάντα, με σύνθετες και αντίρροπες δυνάμεις που πάντα κάτι γίνεται στο τέλος και ισορροπούν. Κάποια στιγμή μπορεί απλά να σταματήσουν να ισορροπούν, οριστικά.
Οποτε μιλούσε για τον πόλεμο η γιαγιά έλεγε μόνο «ο κόσμος τρελάθηκε, παιδάκι μου». Τίποτε άλλο. Αυτό τα περιείχε όλα. Τις γεωπολιτικές επιδιώξεις που δήθεν εξηγούσαν αλλά στην ουσία αθώωναν την τρέλα, τους ανεξέλεγκτους σκοτωμούς και τις θηριωδίες στο όνομα κάποιου δίκιου μοναδικού και συνήθως θεόσταλτου a la cart, τη νοσηρή αντίληψη για την κατωτερότητα του διαφορετικού, την αυτοκαταστροφική αντιμετώπιση του περιβάλλοντος που μας φιλοξενεί όλους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
