Της Αννίτας Π. Παναρέτου
«Νομάδες γεννηθήκαμε, νομάδες παραμένουμε πάντα» είχε γράψει ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, από τους θεμελιωτές της ελληνικής ταξιδιωτικής λογοτεχνίας. Η αρχέγονη τάση, υπαγορευμένη από τον αγώνα για επιβίωση, εξελίχθηκε μαζί με το ανθρώπινο είδος: όταν παγιώθηκε η μόνιμη εγκατάσταση σ’ έναν τόπο, ο νομαδισμός έγινε ταξίδι – που επί πολλούς αιώνες εξυπηρετούσε αποκλειστικά συγκεκριμένους πρακτικούς σκοπούς. Οι Ελληνες υπήρξαν κατεξοχήν ταξιδευτές. Κατ’ επέκταση, η γραπτή αποτύπωση των ταξιδιών τους υπήρξε μια υπόθεση σχεδόν νομοτελειακή: Αν και ξεκίνησαν από μια ποιητική εκδοχή (την ομηρική Οδύσσεια), στους πολλούς αιώνες που ακολούθησαν, τα ελληνικά κείμενα ταξιδιωτικού περιεχομένου αποτέλεσαν στη μεγάλη πλειονότητά τους χρηστικά εργαλεία, αρχικά για την ανάπτυξη της επιστήμης (με την έννοια της γνώσης – από το ρήμα «επίσταμαι»), πρωτίστως της γεωγραφίας και της ιστορίας, και στη συνέχεια για τη διευκόλυνση όσων μετακινούνταν, οδοιπορώντας ή πλέοντας, στην αχανή Βυζαντινή (και ακολούθως Οθωμανική) Αυτοκρατορία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
