Το πνεύμα μιας νέας θεότητας πλανάται ανενόχλητο στις άδειες πανεπιστημιακές αίθουσες. Είναι το άυλο πνεύμα της εξ αποστάσεως διδασκαλίας, της εικονικής (στην κυριολεξία;) «μετάδοσης της γνώσης». Προέχει φυσικά η προστασία της υγείας του πληθυσμού, και από την άποψη αυτή είμαστε πολύ τυχεροί που όχι μόνο εκμεταλλευτήκαμε την ψηφιακή τεχνολογία για να κρατήσουμε ζωντανή τη σχέση με τους φοιτητές μας, αλλά γραπωθήκαμε επάνω της κυριολεκτικά για να εξασφαλίσουμε γενικότερα το πολύτιμο αγαθό της ενημέρωσης και ευρύτερα της επικοινωνίας με τον κόσμο. Τούτο μετρίασε σημαντικά τις συνέπειες του εγκλεισμού (ας σκεφτούμε τι συνέβαινε σε άλλες εποχές από την άποψη αυτή) και στήριξε επίσης τις δημόσιες προσπάθειες για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Βέβαια, ο ψυχολογικός αντίκτυπος αυτής της τελείως ιδιαίτερης συνθήκης μόλις τώρα αρχίζει να μετριέται.
Η εξ αποστάσεως διδασκαλία δεν είναι κάτι καινούργιο, καθώς εφαρμόζεται διεθνώς σε συγκεκριμένα εκπαιδευτικά περιβάλλοντα και σε ειδικές εκπαιδευτικές συνθήκες. Στην περίπτωση μάλιστα της τρέχουσας κρίσης του κορωνοϊού, η υιοθέτησή της θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως προσαρμογή στην ανάγκη του smart working, της εργασίας δηλαδή από το σπίτι για όλους τους συμμετέχοντες στην εκπαιδευτική διαδικασία. Φαίνεται μάλιστα ότι η κατ’ οίκον απασχόληση τείνει διεθνώς να μετατραπεί σε νέο εργασιακό δόγμα, καθώς η πρόσφατη εμπειρία δείχνει να αλλάζει για πάντα παγιωμένες αντιλήψεις γύρω από την ίδια την ιδέα της εργασίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
