«Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, λοιπόν, έρχεται να δημιουργήσει μια ασφυκτική καθημερινότητα για τη νεολαία μέσα σε ένα Πανεπιστήμιο που θα χωράει μόνο τα μαθήματα και το διάβασμα και θα τρομοκρατεί και θα καταστέλλει οποιονδήποτε προσπαθεί να αντιταχθεί σε αυτό το καθεστώς. Θέλει, δηλαδή, να παταχθούν ο μάχιμος φοιτητικός συνδικαλισμός και οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων, που πρωτοπορούν στην ανατροπή των κυβερνητικών σχεδίων».
Αν εξαιρέσει κανείς την καλοδεχούμενη απουσία ορθογραφικών λαθών και τη σχεδόν ποιητική αντίληψη ότι τα μαθήματα και το διάβασμα αποτελούν κάτι σαν καθεστωτικό ζυγό στον φοιτητικό τράχηλο, το ύφος και τα επιχειρήματα με τα οποία καταγγέλλεται το κυοφορούμενο «ανοσιούργημα» του υπουργείου Παιδείας δεν διεκδικούν καμιά πρωτοτυπία και ανήκουν στο copy paste της πρόσφατης ιστορίας του ελληνικού πανεπιστημίου. Το ότι η ανακοίνωση προφητεύει «ασφυκτική καθημερινότητα» μπορεί ίσως να είναι τοπικό σύμπτωμα, αφού οι συντάκτες της ανήκουν στο Α.Π.Θ. της εν γένει «χαλαρής» και «ερωτικής» Θεσσαλονίκης, αλλά η πεποίθηση ότι η φοιτητική πρωτοπορία πρέπει να κρατάει (ενίοτε) στο ένα χέρι το βιβλίο και στο άλλο (πάντα) τη ρομφαία της ανατροπής των κυβερνητικών σχεδίων είναι σαφώς πιο πανδημική μέσα στους κόλπους της σπουδαστικής αριστεροσύνης, σύμφωνα με την οποία (στην ίδια ανακοίνωση) το άσυλο αποτελεί κεκτημένο του λαού, η φασιστική λοίμωξη σε σχολές και σχολεία πρέπει να αντιμετωπιστεί με γενική απολύμανση, τα επίγεια δικαστήρια δεν αρκούν προκειμένου να αναπαυθεί η ψυχή των θυμάτων της Χρυσής Αυγής και η χώρα πρέπει πάραυτα να ξεκόψει από την εκμαυλίστρια ΕΕ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
