Τι σηματοδοτεί το Brexit; Εκφράζει την επικράτηση της οικονομίας επί της κουλτούρας και τον θρίαμβο της εθνικής εξαιρετικότητας επί της αναζήτησης μιας κοινής πορείας των ευρωπαίων πολιτών; Αποκλείει τελικά την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων; Θα είναι ένα παροδικό γεγονός που με τον χρόνο θα ξεχαστεί ή θα έχει μακροχρόνιο αντίκτυπο; Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι όπως η κυοφορία του Brexit ξεκινάει με την είσοδο της Βρετανίας στην ΕΕ, έτσι και στο μέλλον θα εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει μια σειρά από προκλήσεις, είτε το πείραμα της εξόδου πετύχει είτε αποτύχει.
Το Brexit είναι ένα σύμπτωμα της γενικότερης επιστροφής των συνόρων στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της διασύνδεσης. Αυτή την επιστροφή υποσχέθηκε και ο Τραμπ με τους αμερικανικούς δασμούς και το τείχος, που ήθελε να υψώσει στα σύνορα με το Μεξικό, αλλά τη βλέπουμε και στη διάρκεια της πανδημίας με το κλείσιμο των συνόρων και την απαγόρευση των μετακινήσεων μεταξύ χωρών. Το παράδοξο με το Brexit είναι ότι αφενός ξανατονίζει τα εσωτερικά σύνορα της Βρετανίας (Σκωτία και Βόρεια Ιρλανδία ήταν αντίθετες στην έξοδο) και αφετέρου υπόσχεται την υπέρβαση των ευρωπαϊκών συνόρων με οικονομικές συμφωνίες με την Ινδία, την Τουρκία και άλλες μη ευρωπαϊκές χώρες. Η Βρετανία θέλει να υψώσει και ταυτόχρονα να γκρεμίσει σύνορα, υπόσχεται ελευθερία αλλά στερεί πια το δικαίωμα στους πολίτες της να μένουν πάνω από 90 μέρες σε μια χώρα της ΕΕ. Αυτό θα συνεπάγεται ότι λιγότεροι Βρετανοί θα επιλέγουν τον ευρωπαϊκό Νότο για δεύτερη ή πρώτη κατοικία καθώς σε ορισμένες περιπτώσεις δεν θα έχουν καν τη δυνατότητα να διατηρούν τραπεζικούς λογαριασμούς στη Βρετανία ή να δικαιούνται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στην ΕΕ, ενώ όλο και λιγότεροι Ευρωπαίοι θα αναζητούν εργασία στη Βρετανία λόγω της καθιέρωσης άδειας εργασίας. Το Brexit φαίνεται να εκφράζει την υπερίσχυση μιας στενά οικονομικής αντίληψης ότι τα μόνα σύνορα που πρέπει να γκρεμιστούν είναι τα εμπορικά και μια τέτοια αντίληψη μπορεί μεν να φαντάζει ως ήττα του ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού, τρέφεται, ωστόσο, και αυτή πολιτισμικά από ένα παρωχημένο αυτοκρατορικό μεγαλείο και την απατηλή αίσθηση του προνομιακού ευρω-ατλαντικού μεσάζοντος. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτός ο αντιφατικός συνδυασμός νοσταλγικού εθνοκεντρισμού και επιθετικής παγκοσμιοποίησης, που προβάλλει η Βρετανία μέσω του Brexit, θα αποτελέσει μακροπρόθεσμα δελεαστικό πρόκριμα και για άλλες πλούσιες χώρες, βαθαίνοντας το χάσμα μεταξύ μικρών και μεγάλων χωρών, ή το παράδειγμα της βρετανικής εξόδου θα παραμείνει μεμονωμένο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
