Σύμφωνα με την παραδοσιακή διδασκαλία του John Stuart Mill, οι κρατικές επεμβάσεις στην ατομική ελευθερία είναι δικαιολογημένες μόνον όταν με αυτές εμποδίζεται η βλάβη τρίτων προσώπων – πρόκειται, εδώ, για την περίφημη αρχή της βλάβης (harm principle). Ετσι, σε μια ανοιχτή, φιλελεύθερη κοινωνία το άτομο είναι καταρχήν ελεύθερο να προβαίνει σε πράξεις αυτοβλάβης ή αυτοδιακινδύνευσης, ενώ περιορισμοί επιβάλλονται όταν οι πράξεις του βλάπτουν (και όχι απλώς ενοχλούν) τρίτα πρόσωπα ή, ευρύτερα, την ολότητα.
Το κάπνισμα, λ.χ., είναι μια συνήθεια καταρχήν επιβλαβής για τους ίδιους τους καπνιστές. Συγχρόνως, ωστόσο, μπορεί να βλάπτει (και όχι απλώς να ενοχλεί) τρίτα πρόσωπα, τους λεγόμενους «παθητικούς καπνιστές», με πρώτο και σταθερό θύμα στη χώρα μας τους εργαζομένους σε χώρους εστίασης και αναψυχής. Παρόμοια εικόνα διαμορφώνεται και με τις παραβιάσεις του ΚΟΚ: η μη χρήση κράνους ή ζώνης ασφαλείας βλάπτει (εκ πρώτης όψεως) μόνον τους ίδιους τους οδηγούς, ενώ άλλες παραβιάσεις, όπως λ.χ. του ερυθρού σηματοδότη, και τρίτα πρόσωπα (ή μόνον εκείνα).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
