Ποιες προσωπικότητες θεωρούνται πηγή έμπνευσης σήμερα; Ο Δημήτρης Αντωνίου δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί ένα από αυτά τα παραδείγματα της καθημερινότητας. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε με ένα ατύχημα στη νεαρή του ηλικία, δεν τα παράτησε και αποφάσισε, μετά από δουλειά με τον εαυτό του να βοηθήσει και άλλους νέους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.
Δέχθηκε πρόθυμα να απαντήσει στις ερωτήσεις μας και τον ευχαριστούμε πολύ!
Ποιος ήταν ο στόχος σας όταν ξεκινήσατε τη συγγραφή των βιβλίων σας; Πετύχατε αυτόν τον σκοπό;
«Οταν ξεκίνησα να γράφω, το έκανα από ανάγκη, να βγάλω από μέσα μου όλα όσα δεν μπορούσα να εκφράσω με διαφορετικό τρόπο. Δεν έγραφα για να γίνει κάποιο βιβλίο, έγραφα για μένα, για να βρω τρόπο να υπάρχω σε ηρεμία με τα γεγονότα».
Με τι προβλήματα ήρθατε αντιμέτωπος στην καθημερινότητά σας τα οποία σας κινητοποίησαν στο να βοηθήσετε ενεργά να διευκολυνθεί η ζωή και άλλων ατόμων με ειδικές ανάγκες;
«Δυστυχώς οι πόλεις στην Ελλάδα δεν χτίστηκαν για να συμπεριλάβουν χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων και το χειρότερο είναι ότι αυτό δεν άλλαζε για πολλά χρόνια. Μέχρι που πήρα την απόφαση να μην περιμένω άλλο. Ηθελα να ζήσω, να κυκλοφορήσω, να σπουδάσω, να εργαστώ, να διασκεδάσω. Πεζοδρόμια χωρίς ράμπες, κτίρια χωρίς πρόσβαση. Αυτή η αδικία με έπνιγε, μέχρι που άρχισα να κάνω κάτι γι’ αυτό».
Πώς σας ήρθε η ιδέα για την ομάδα γκράφιτι που οργανώσατε και πώς αυτή θεωρείτε πως προσεγγίζει τους νέους;
«Πάντα μου άρεσε το γκράφιτι, και εγώ όταν πήγαινα σχολείο έκανα γκράφιτι. Τα σχολεία έχουν γεμίσει μουτζούρες ή είναι βαμμένα με γκρι αποχρώσεις που εκφράζουν μια σκοτεινιά. Αυτό θα ήθελα εγώ σαν μαθητής. Χρώμα και ωραία μηνύματα, σαν το «c’ est la vie». Και αυτό κάναμε».
Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο; Εκτός από τη δική σας, ποια είναι η αγαπημένη σας θεατρική παράσταση;
«Οπως και με τη συγγραφή λογοτεχνίας, έτσι και με το θέατρο, λειτούργησε για μένα σαν τρόπος έκφρασης. Τι με ανησυχεί, τι με φοβίζει, πώς μοιάζει στα μάτια μου ο κόσμος και πώς θα ήθελα να μοιάζει στο μέλλον. Σαφώς καλύτερος. Αυτό προσπαθώ μέσα από το θέατρο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πάει σε πολλές παραστάσεις, αλλά με διαφορά ξεχωρίζω το έργο «Οταν έκλαψε ο Νίτσε»».
Ποια θα είναι η επόμενη παράστασή σας και τι θέμα θα έχει;
«Η επόμενή μας παράσταση έχει τον τίτλο «Στα καλά του καθισμένου 2,5″ (σ.σ.: μετά την επιτυχημένη παρουσία της στο θέατρο Σοφούλη στη Θεσσαλονίκη, θα παιχτεί και στο Θέατρο Αυλαία – Πολυχώρος Τεχνών στον Πειραιά στις 3, 4, 10 και 11 Δεκεμβρίου). Είναι μια νέα, ανανεωμένη εκδοχή των παραστάσεων που έχουμε ανεβάσει και στο παρελθόν, όπου παρουσιάζεται με μπόλικο χιούμορ η δύσκολη καθημερινότητα των ανθρώπων σε αναπηρικά αμαξίδια».
Αν μπορούσατε να δώσετε κάποια συμβουλή στους σημερινούς νέους οδηγούς, ποια θα ήταν και γιατί;
«Η προηγούμενη γενιά δυστυχώς έμαθε να κοιτάζει περισσότερο απ’ ό,τι πρέπει την «πάρτη» της. Αυτό μας κάνει κακούς οδηγούς. Δεν νοιαζόμαστε για τη ζωή των διπλανών μας. Γι’ αυτό θα πιούμε και θα οδηγήσουμε, γι’ αυτό θα κοιτάμε το κινητό όταν οδηγούμε, γι’ αυτό θα τρέχουμε στον δρόμο σαν τρελοί. Γι’ αυτό θα βρίσκομαι για πάντα στο αναπηρικό αμαξίδιο. Γι’ αυτό καθένας κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να σκέφτεται τους άλλους. Οι νέοι έχουν την ευκαιρία να μη γίνουν σαν τις προηγούμενες γενιές οδηγών».
