Η νέα χρονιά δεν είναι απλώς η επόμενη στη διαδοχή του ημερολογίου. Θα είναι και μια άλλη χρονιά.
Οχι μόνο επειδή ο χρόνος αλλάζει. Αλλά και επειδή τα πράγματα, οι άνθρωποι, ο κόσμος αλλάζουν μαζί του.
Τουλάχιστον οι κινητοποιήσεις των αγροτών ή κάθε άλλη ενοχλητική πτυχή της εθνικής επικαιρότητας μπορεί να ταλαιπωρεί τους ταξιδιώτες αλλά δεν πάει μακρύτερα από το μπλόκο των Μαλγάρων ή της Νίκαιας.
Σε αντίθεση με τις γεωπολιτικές ισορροπίες και τους διεθνείς συσχετισμούς που διαμορφώνονται αλλού και ερήμην των εγχώριων διαμαρτυρομένων.
Το 2026 η διεθνής κοινότητα καλείται να αντιμετωπίσει κατά προτεραιότητα δύο χρονίζουσες πληγές και ένα θεμελιώδες πρόβλημα.
Οι πληγές είναι το Ουκρανικό και η Μέση Ανατολή. Το πρόβλημα είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Για πρώτη (ίσως και μοναδική…) φορά στον μεταπολεμικό κόσμο, η ισχυρότερη δύναμη που διασφάλιζε τις βασικές συντεταγμένες του διεθνούς συστήματος και εγγυόταν τη σταθερότητά του, συμπεριφέρεται σαν να έχει μετακομίσει στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Ακατανόητες επιλογές, άστοχες συμπεριφορές και απρόβλεπτες επιπτώσεις στοιχειοθετούν ένα επίφοβο σκηνικό. Τις τελευταίες ημέρες οι ΗΠΑ έφτασαν να απαγορεύουν ακόμη και την είσοδο γνωστών Ευρωπαίων στην επικράτειά τους.
Ολα αυτά δείχνουν χαοτικά. Αλλά ακόμη και το χάος μπαίνει κάποια στιγμή σε τάξη. Με κόστος, φυσικά.
Μόνο που πολλοί υποψιαζόμαστε πως ίσως δεν πρόκειται απλώς για μια εγωμανή αναταραχή. Αλλά για ένα ιδεολογικό σχέδιο. Το οποίο θέτει σε αμφισβήτηση τα θεμελιώδη δεδομένα του παγκόσμιου συστήματος.
Φυσικά, το σχέδιο είναι υπερφίαλο και ασυνάρτητο. Αυτό δεν το καθιστά όμως λιγότερο επίφοβο και επικίνδυνο.
Η νέα χρόνια θα μας επιτρέψει να αποκτήσουμε πιο σίγουρη εικόνα και ίσως πιο τεκμηριωμένη εκτίμηση του προβλήματος.
Κυρίως όμως θα δώσει την ευκαιρία να διαμορφωθούν οι όροι αντιμετώπισής του.
Υπό μία προϋπόθεση. Πως η Ευρωπαϊκή Ενωση θα αποτάξει την αμεριμνησία και τον εφησυχασμό ώστε να δώσει με τους ευνοϊκότερους δυνατούς όρους τη μάχη της δικής της υπόστασης.
Τουλάχιστον τη μάχη όσων δεν αποδέχονται να ξεπέσει το ευρωπαϊκό όνειρο και οι προσπάθειες δεκαετιών στα χέρια ενός ρωσόφιλου Ούγγρου ή Σλοβάκου και κάποιου Φλαμανδού εθνικιστή.
Με άλλα λόγια, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν καλείται να ορίσει τον δρόμο της Αμερικής. Δεν είναι η δουλειά της.
Καλείται όμως να ορίσει τον δικό της δρόμο σε έναν κόσμο που μοιάζει πολύ διαφορετικός από εκείνον που βαδίζαμε έως τώρα.
Με την ευκαιρία, «Το Βήμα» εύχεται σε όλους τους αναγνώστες του υγεία και οικογενειακή ευτυχία, μαζί με τη διαφύλαξη του μέγιστου πολιτικού αγαθού που είναι ο ελεύθερος και δημοκρατικός διάλογος.
