Στον απόηχο του πολέμου στην Ουκρανία, δομικές αλλαγές συντελούνται στον ενεργειακό τομέα. Η Ευρώπη επανακαθορίζει τη στρατηγική της με βάση τη δυνατότητα ενεργειακού εφοδιασμού χωρίς εξαρτήσεις. Αυτό αφορά κυρίως τη «δικτυακή» ενέργεια, δηλαδή το φυσικό αέριο το οποίο όχι μόνο είναι εισαγόμενο στην ΕΕ σε ποσοστό 85%, αλλά μεταφέρεται με συγκεκριμένες οδούς μεταφοράς που έχουν σχεδιασθεί και κατασκευασθεί στην κατεύθυνση Βορράς – Νότος, εδώ και πάνω από μισό αιώνα, ήδη από την εποχή της Σοβιετικής Ενωσης, με αποτέλεσμα το ήμισυ περίπου των εισαγόμενων ποσοτήτων να προέρχεται από τη Ρωσία. Μπορεί η ΕΕ να αντικαταστήσει τα 150 δισ. κ.μ. τον χρόνο φυσικού αερίου που εισάγει από τη Ρωσία; Ναι, αλλά όχι σε μια νύχτα, λόγω της φύσεως του προϊόντος, το οποίο χρειάζεται και την ύπαρξη ανάλογων υποδομών εισαγωγής και μεταφοράς.
Εδώ υπεισέρχεται η Ελλάδα. Εχοντας ήδη από τη δεκαετία του 1990 προνοήσει να αναπτύξει δυνατότητα εισαγωγής LNG και έχοντας αποκομίσει, έκτοτε, σημαντική εμπειρία στον τομέα αυτόν, είναι σήμερα σε θέση να προσφέρει εναλλακτική πηγή τροφοδοσίας σε όλη την περιοχή της ΝΑ Ευρώπης. H περιοχή αυτή χαρακτηρίζεται, για ιστορικούς λόγους, από μεγάλη εξάρτηση από τη ρωσική πηγή και δίοδο τροφοδοσίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
