Στις ώριμες βιομηχανικές κοινωνίες, όπως είναι η αμερικανική, η έννοια της παγκοσμιοποίησης ως ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων, αγαθών, ιδεών, χρήματος και πολλών άλλων αντιμετωπίζεται με μεγάλη καχυποψία, αν όχι με οργή. Ο επικεφαλής της BlackRock Λάρι Φινκ κήρυξε το «τέλος της παγκοσμιοποίησης», ενώ πολιτικοί σε όλον τον δυτικό κόσμο ζητούν τον επαναπατρισμό των επιχειρήσεων και την αποσύνδεση από την Κίνα. Ζούμε μια παραλλαγή της ρήσης «Σταματήστε τον κόσμο, θέλω να κατέβω». Αλλά παρά την επιθετική ρητορική, η αποπαγκοσμιοποίηση δεν επιβεβαιώνεται από τις στατιστικές. Δεν είναι μόνο το διεθνές εμπόριο που εξακολουθεί να αναπτύσσεται, αλλά και οι διμερείς εμπορικές σχέσεις ΗΠΑ – Κίνας.
Μας αρέσει να βλέπουμε την παγκόσμια οικονομία ως ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Στη λογική «αν χάσεις εσύ, εγώ κερδίζω κι αν χάσω εγώ, κερδίζεις εσύ», οι ΗΠΑ πασχίζουν να διατηρήσουν ένα τεχνολογικό προβάδισμα έναντι της Κίνας στερώντας της τους πιο προηγμένους ημιαγωγούς. Ωστόσο, η προσήλωση στην «πρωτιά» πυροδοτεί ανάλογες αντιδράσεις από την Κίνα. Επιπλέον, αν και παραδοσιακά δεν συμμετέχει σε συμμαχίες, η αίσθηση ότι απειλείται οδήγησε το Πεκίνο να συσφίγξει τους δεσμούς του με τη Μόσχα, θεωρώντας ότι έτσι αυξάνει τις δικές του πιθανότητες για παγκόσμια κυριαρχία. Εν τέλει ΗΠΑ και Κίνα όσο αποστασιοποιούνται τόσο συνειδητοποιούν πόσο εξαρτώνται αμφότερες από την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, αλλά και η μία από την άλλη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
