Πριν από μερικές μέρες ο Ακραμ Καν παρουσίασε χορογραφία βασισμένη στο «Βιβλίο της ζούγκλας» του Κίπλινγκ. Στις 29 Σεπτεμβρίου το Εθνικό Συγκρότημα Παραδοσιακών Χορών των Φιλιππινών Bayanihan θα ερμηνεύσει χορούς της μακρινής ασιατικής χώρας. Από τις 3 ως τις 12 Νοεμβρίου το 6ο Φεστιβάλ Μπαρόκ Μουσικής θα έχει ως κεντρικό άξονα το έτος 1723. Η ομάδα χορού Ballets Jazz Montréal θα παρουσιάσει στις 7 και 8 Νοεμβρίου αφιέρωμα στον Λέοναρντ Κοέν με χορογραφίες, μεταξύ άλλων, του Αντώνη Φωνιαδάκη, ενώ στις 11 του ίδιου μήνα μια σταρ της όπερας, η διάσημη λετονή μεσόφωνος Ελίνα Γκαράντσα, θα τραγουδήσει στη μνήμη της Μαρίας Κάλλας συμπράττοντας με την ΚΟΘ. «Η Εστιάδα» («La Vestale») του Σποντίνι, μια όπερα που έχει σφραγίσει με την ερμηνεία της η Κάλλας, θα παρουσιαστεί στις 8, 9 και 10 Δεκεμβρίου με πρωταγωνιστές την Αλεξία Βουλγαρίδου και τον Μαρσέλο Αλβαρες.
Αυτές είναι λίγες μόνο από τις εκδηλώσεις που θα παρουσιάσει το προσεχές διάστημα το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, σε πρόγραμμα πλούσιο, πολυποίκιλο και εξωστρεφές. Ενα πρόγραμμα διά του οποίου σύμφωνα με τον βιολονίστα Χρίστο Γαλιλαία, καλλιτεχνικό διευθυντή του ΟΜΜΘ, «επιθυμούμε να προσφέρουμε στους Θεσσαλονικείς την ευκαιρία να απολαμβάνουν θεάματα αξιώσεων, ανάλογα με αυτά που πραγματοποιούνται στις μεγάλες σκηνές της Ευρώπης».
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή της δικής σας θητείας, τον Δεκέμβριο του 2020, θέσεις σαν τη δική σας είναι γοητευτικές αλλά και επικίνδυνες. Η μέχρι σήμερα εμπειρία σας;
«Οι προκλήσεις είναι καθημερινές, σε πολλά επίπεδα. Με βοηθάει ότι είμαι στον χώρο από πολύ νέος, οπότε γνωρίζω πρόσωπα, πράγματα και συμπεριφορές. Αυτό είναι αβαντάζ. Την ίδια στιγμή η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης παραμένει μεγάλο σχολείο».
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες;
«Σε οργανισμούς σαν αυτόν που λειτουργούν επί σειρά ετών και όπου εργάζονται άνθρωποι για είκοσι και βάλε χρόνια υπάρχουν παγιωμένες νοοτροπίες και καταστάσεις – και αυτό είναι απολύτως λογικό – που δεν μπορείς εύκολα να τις αλλάξεις. Υπάρχουν ενίοτε και κούραση ψυχική και έλλειψη ενθουσιασμού. Μια μεγάλη πρόκληση ήταν να αφυπνίσω αυτούς τους ανθρώπους, να τους μεταδώσω κάτι από τον ενθουσιασμό με τον οποίο ήρθα εγώ ως καινούργιος. Και να καταφέρω να γίνουμε όλοι μια ομάδα με κοινό στόχο, μια ομάδα που έχει πιστέψει πως έρχεται μια νέα εποχή για το Μέγαρο. Και πως πρέπει να το πάμε όσο πιο ψηλά γίνεται».
Υπήρξε ανταπόκριση;
«Υπήρξε! Χαίρομαι που κατάφερα να συμπαρασύρω τους συνεργάτες μου. Πάντα η επιτυχία των παραστάσεων δίνει ώθηση σε όλους. Τους κινητοποιεί. Τις προάλλες, μετά τη δεύτερη εμφάνιση του Ακραμ Καν που το κοινό χειροκροτούσε και φώναζε «μπράβο» έβλεπα τους δικούς μου, τι ικανοποίηση είχαν. Τους αξίζει αυτό, γιατί είναι άνθρωποι που έχουν προσφέρει στο Μέγαρο ακόμα και με προσωπικές θυσίες».
«Το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης δεν πρέπει να είναι μόνο για τη Θεσσαλονίκη. Πρέπει να απευθύνεται σε μια ευρύτερη περιοχή, εντός αλλά και εκτός συνόρων, στον βαλκανικό χώρο»
Είναι τελικά πιο δύσκολα τα πράγματα στη Θεσσαλονίκη από όσο στην Αθήνα;
«Προσπαθώ πάντα σε όλα να βλέπω τη θετική πλευρά. Συχνά υποσυνείδητα ψάχνουμε άλλοθι για να μην κάνουμε πράγματα. Είμαστε μακριά από τα κέντρα αποφάσεων εμείς στη Θεσσαλονίκη. Δεν είμαστε Αθήνα. Μπορεί να μην έχουμε τους πόρους που έχει η Αθήνα. Μπορεί το κοινό μας να μην έχει την αγοραστική δύναμη που έχει το πολυπληθέστερο κοινό της Αθήνας. Αλλά πρέπει να κάνουμε focus στα θετικά. Στους φίλους μας που σπεύδουν να μας στηρίξουν και που πρέπει να τους προσφέρουμε το καλύτερο που μπορούμε. Στους μουσικούς μας και σε όλους τους καλλιτέχνες που πρέπει να τους χαρίσουμε ένα ωραίο και δημιουργικό περιβάλλον».
Ποιο είναι το όραμά σας;
«Το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης δεν πρέπει να είναι μόνο για τη Θεσσαλονίκη. Πρέπει να απευθύνεται σε μια ευρύτερη περιοχή, εντός αλλά και εκτός συνόρων, στον βαλκανικό χώρο. Αυτό θέλω να επιτύχουμε. Καλούμαστε να επιδείξουμε εξωστρέφεια και αυτό θα το καταφέρουμε μόνο αν έχουμε διάθεση θετική. Δεν θέλω να μείνουμε στις γκρίνιες και στα παράπονα του στυλ «η Αθήνα έχει εκείνο ή το άλλο που εμείς δεν το έχουμε». Με εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μας θέλω να κοιτάμε μπροστά και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αν δείτε προσεκτικά το πρόγραμμα της νέας περιόδου, θα διαπιστώσετε πως πράγματι έχει μια διεθνή ακτινοβολία».
Είναι ένα πρόγραμμα που νομίζω πως θα μπορούσε να σταθεί και στην Αθήνα και σε οποιαδήποτε πόλη του εξωτερικού…
«Χαίρομαι για την παρατήρηση. Η βασική μου επιδίωξη ήταν αυτή: ένα πρόγραμμα στιβαρό, εφάμιλλο των μεγάλων αιθουσών. Είμαι ευτυχής που έπειτα από πολλά χρόνια στο εξωτερικό μπορώ τώρα να εξαργυρώσω τις προσωπικές γνωριμίες μου. Και που ξένοι συνάδελφοί μου που τους έστειλα ενημερωτικά το πρόγραμμα μου έκαναν θετικά σχόλια. Γιατί δεν ήταν εύκολο να το φτιάξουμε. Βεβαίως, τα καταφέραμε επειδή είχαμε και την ουσιαστική στήριξη του υπουργείου Πολιτισμού. Θέλω να τονίσω πόσο σημαντικός είναι ο δημόσιος χαρακτήρας του πολιτισμού. Εζησα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού 27 χρόνια και έχω δει το άλλο σύστημα, εκείνο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, και τις οδυνηρές συνέπειες που είχε στον χώρο των τεχνών. Θεωρώ πως δεν γίνεται ο πολιτισμός να μην έχει στήριξη από το κράτος, να μην έχει δημόσιο χαρακτήρα. Ειδικά όταν μιλάμε για μεγάλους οργανισμούς σαν το Μέγαρο που έχουν αποστολή να προσφέρουν πολιτισμό στο κοινό. Που δεν μπορεί να λειτουργούν με εμπορικά κριτήρια σαν μια ιδιωτική επιχείρηση. Γιατί η τέχνη και ο πολιτισμός δεν είναι είδη πολυτελείας, είναι είδη πρώτης ανάγκης».
Οταν αποδεχθήκατε τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, γνωρίζατε βεβαίως πως θα έπρεπε να βάλετε σε δεύτερο πλάνο τη δική σας καριέρα. Αυτό δεν σας κοστίζει;
«Νιώθω ότι οφείλω να το κάνω. Είναι καθήκον μου. Μια τέτοια θέση είναι μεγάλη τιμή αλλά και μεγάλη ευθύνη. Θέλω να γίνουν όλα σωστά! Να μη βρεθεί ούτε ένας που να σκεφτεί πως δέχτηκα τη θέση για να προωθήσω τη δική μου καριέρα. Γι’ αυτό και άφησα τα δικά μου πίσω. Η καριέρα μου δεν μπορεί να εξελίσσεται με την ίδια ένταση που εξελισσόταν προ Μεγάρου, γιατί το Μέγαρο απαιτεί πάρα πολλές ώρες και φοβερή ενέργεια. Ο κόσμος θεωρεί τέτοιες θέσεις τιμητικές, δεν γνωρίζει τι σκάψιμο έχουν από πίσω. Εγώ το γνώριζα. Δεν ήταν έκπληξη».
Τελικά σας αρέσει; Θα το ξανακάνατε;
«Μου αρέσει, το ευχαριστιέμαι, και αισθάνομαι ευγνώμων που μπορώ να εργαστώ από αυτή τη θέση. Ξέρετε, το να κάνεις κάτι που σου αρέσει πολύ δεν είναι δεδομένο. Είμαι λοιπόν τυχερός. Κάνω το καλύτερο που μπορώ και εγώ και όλοι οι εργαζόμενοι στο Μέγαρο. Εύχομαι το αποτέλεσμα να μας δικαιώσει στα μάτια όλων εκείνων που μας στηρίζουν».
