Από τα φετινά βιβλία που διάβασα με ευχαρίστησαν ιδιαίτερα τρία. Το Ιατρική – γιατροί και ασθενείς (εκδ. Τεχνόγραμμα) του Πάνου Δ. Αποστολίδη, κορυφαίου μελετητή του Ιπποκράτη και της αρχαίας ελληνικής ιατρικής, ιατροφιλοσόφου με την πραγματική έννοια του όρου. Απόσταγμα εμπειρίας μιας ουσιώδους ιατρικής ζωής, γραμμένο με τέχνη, διαβάζεται ως ένα βαθύ, και συγχρόνως απολαυστικό, εγχειρίδιο φιλοσοφίας των σχέσεων μεταξύ ιατρών και ασθενών, και ασθενών και ασθενείας. Πολύτιμος οδηγός για κάθε νέο γιατρό που αντιλαμβάνεται το επάγγελμά του ως κοινωνικό λειτούργημα.
Αποκαλυπτικό είναι το βιβλίο του Μιχαήλ Πασχάλη Γύρω από τη γένεση της Κρητικής Λογοτεχνίας της Ακμής (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης). Ενδελεχής μελέτη του ζητήματος κατά πόσον οι ιταλικές λογοτεχνικές Ακαδημίες της Κρήτης συντέλεσαν στη δημιουργία της κρητικής ποίησης της χρυσής εποχής (1580/90-1669: Χορτάτσης, Κορνάρος κ.ά). Αξιολογώντας τα διαθέσιμα τεκμήρια (εξωκειμενικά και ενδοκειμενικά) ο μελετητής καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι Ακαδημίες δεν άσκησαν καμία επίδραση στη γένεση και την ανάπτυξη της ελληνόφωνης λογοτεχνίας αυτής της περιόδου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
