Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν τρία ΑΦΜ: αυτό του τακτικού τους προϋπολογισμού, του Ειδικού Λογαριασμού Κονδυλίων Ερευνας (ΕΛΚΕ) και της Εταιρείας Αξιοποίησης και Διαχείρισης της Περιουσίας (ΕΑΔΙΠ) τους. Αυτό σημαίνει ότι έχουν τρεις πηγές εσόδων: κατ’ αντιστοιχία, την ετήσια κρατική επιχορήγηση που λαμβάνεται από το υπουργείο Παιδείας, τα έσοδα από την παρακράτηση ποσοστού επί του προϋπολογισμού ερευνητικών έργων και τέλος τα έσοδα από τη διαχείριση της ίδιας τους της περιουσίας.
Είναι κοινά πανθομολογούμενο ότι η κρατική ενίσχυση είναι αναιμική και αγγίζει μόνο ένα μικρό ποσοστό αυτής που δινόταν προ κρίσης. Κάθε αύξηση, προφανώς, είναι ευπρόσδεκτη και είναι σαφές ότι οι διοικήσεις των ΑΕΙ οφείλουν να αιτούνται και να πιέζουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυξημένες δημόσιες δαπάνες σημαίνει καλύτερες υποδομές, καλύτερο περιβάλλον εκπαίδευσης και εργασίας, καλύτερα διδακτήρια, εργαστήρια και εξοπλισμό και εν τέλει καλύτερη μάθηση και καλύτερους νέους επιστήμονες. Παρενθετικά αναφέρω ότι μόνο πρόσφατα η πολιτεία αντιλήφθηκε την αξία της διασύνδεσης της γνώσης και των ερευνητικών αποτελεσμάτων που παράγεται μέσα στα πανεπιστήμια με την αγορά, τη βιομηχανία και τον παραγωγικό ιστό. Η πληθώρα δράσεων που υλοποιούνται και σχεδιάζονται καταδεικνύουν την πρόθεση διάχυσης της καινοτόμου νέας γνώσης, την αφομοίωσή της από τους εγχώριους οικονομικούς και παραγωγικούς φορείς με στόχευση τελικά την ανάπτυξη της οικονομίας. Σημαντικά παραδείγματα είναι το νέο νομοθετικό πλαίσιο για την ίδρυση εταιρειών spin-off, η ίδρυση των Κέντρων Ικανοτήτων, η δράση «HEInnovate» και η χρηματοδότηση για την ίδρυση κόμβων και δικτύων Μεταφοράς Τεχνολογίας με τη σύμπραξη ακαδημαϊκών και ερευνητικών φορέων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
