Μιλώντας την περασμένη Κυριακή για τις γλωσσικές μας διαστροφές στο αναιμικό μας Γυμνάσιο, με σημείο αιχμής το δίλημμα πρωτότυπο ή μετάφραση των Αρχαίων,
Επιλέγετε ένα από τα δύο ή και τα δύο μαζί. Οι καιροί πάντως ευνοούν τα λάθη. Ο προκείμενος λόγος αφορά ειδικότερα τη Μέση Εκπαίδευση,
Επιστροφή στα πατρικά χώματα της Μαρώνειας. Οπου απογυμνώνεται η μοναξιά και οι λίγοι φίλοι ψάχνουν τα ορφανά ποιήματα του καιρού μας. Παράδειγμα με τίτλο «Τα επαρχιακά»:
Ξαναγυρίζω στη φιλόξενη γωνιά του «Βήματος», συνεχίζοντας την ανυποχώρητη συνεργασία που ξεκίνησε το δίσεκτο 1971 και αποτυπώθηκε σε αλλεπάλληλα τεύχη.
Για ισότιμο διάλογο πρόκειται με τον επιγραφόμενο και τον Χρήστο Αγγελάκο, που πήρε τη μορφή ηλεκτρονικής συνέντευξης στο ηλεκτρονικό περιοδικό lifο στις 14 του περασμένου μήνα,
Εγκώμιο της Οδύσσειας σε είκοσι τέσσερις προτάσεις, με αριθμητικό δείχτη, για ακρόαση:
Την περασμένη Πέμπτη μάς πρόλαβε η σαρακοστή ένατη επέτειος της επτάχρονης χούντας, που υποχώρησε με την άδεια του Κίσινγκερ, αφού στο μεταξύ η Κύπρος παραχώρησε το μισό της έδαφος στους Τουρκοκυπρίους.
Ο τίτλος του μονοτονικού έμεινε για λόγους οικονομίας μισός. Το παραλειπόμενο μισό του αφορά στο ισότιμο χρέος της γραφής.
Οσονούπω (στις 22 Απριλίου) συμπληρώνονται ογδόντα επτά χρόνια βίου, οδεύοντας εφεξής στα δύο συνεχόμενα οκτώ, που ελπίζω να μη χωριστούν απότομα.
Καθώς εξαντλούνται στον τρέχοντα μήνα οι δίδυμες αναγνώσεις της Οδύσσειας στο Εθνικό Θέατρο, απογράφονται ως αντίδωρο επτά αντιπροσωπευτικές παρομοιώσεις,
Για αποσπασματική μεταγραφή σε ενιαίο κείμενο πρόκειται, με βάση τα «Γράμματα από την Κριμαία» του Νίκου Κούνδουρου, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν στις εκδόσεις ΑΓΡΑ,
Τα πιο γνήσια γράμματα που διάβασα στη γλώσσα μας ως τώρα. Προς υπόδειξη αντιγράφω την πρώτη παράγραφο, από το τέταρτο στη σειρά, που χρονολογείται 19 Αυγούστου, 1991:
Απότομο πέρασμα από τον Ομηρο, με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, στον Ησίοδο, με τη Θεογονία, τον Κατάλογο των Γυναικών και τα Εργα.
Ο λόγος για το φιάσκο της πυγμαχίας που ακούστηκε την περασμένη Παρασκευή στην αίθουσα του Εθνικού Θεάτρου,
Ο λόγος για την «Τέχνην της Ποιήσεως», όπως τη φαντάστηκε παρήγορη ο Καβάφης να συμβάλλει στο ακέραιο ποίημα. Μεταποιώντας το θέμα του, εν μέρει ή εν όλω,
Ανακεφαλαιώνω και συμπληρώνω τα δεδομένα της περασμένης Κυριακής για ένα καίριο καβαφικό ποίημα, που φώλιασε στα «Ανέκδοτα» − άλλως πώς στα «Κρυφά».
Με αυτόν ακριβώς τον επίτιτλο διατίθεται «αντί ευχών» για το 2016 από το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης ένα υποδειγματικό τεύχος 45 σελίδων
Την είδα στην είσοδο του Κέδρου, στο πλάι της Νανάς: ο Μπέκετ, είπα μέσα μου, κι έμεινα άφωνος.
Για τη δέκατη τρίτη ραψωδία της Οδύσσειας ο λόγος που ακούστηκε άψογα την περασμένη Παρασκευή στις αναγνώσεις του Εθνικού Θεάτρου (Μπέττυ Αρβανίτη - Κώστας Βασαρδάνης).
Καπαρωμένα τρία ευδόκιμα, καταπώς έλεγαν οι παλαιοί, βιβλία, που τίμησαν και τιμούν τη λογοτεχνία μας.
