Οι ξένες συναυλίες του 2025 που αγαπήσαμε περισσότερο

Το αν αρέσει μία συναυλία είναι καθαρά υποκειμενικό. Αν εξαιρέσομε κάποια αντικειμενικά στοιχεία, που οφείλει να έχει όποιος ανεβαίνει στην σκηνή και κρατά ένα μικρόφωνο και τραγουδά, από κει και πέρα, έχει σημασία αυτό που βλέπεις και ακούς να αγγίζει την καρδιά σου πρωτίστως. Καθώς το 2025 ολοκληρώνεται, επιλέξαμε δέκα διεθνείς συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μας χτύπησαν στην καρδιά, μας έκαναν να χορέψουμε και να αναρωτηθούμε για μια ακόμη φορά τι δύναμη κρύβει η «ζωντανή» μουσική. Εδώ μπορείτε να δείτε τη λίστα με τις ελληνικές συναυλίες της χρονιάς.

Kamasi Washington | Christmas Theater, 29/4/2025 

Καταιγιστικός ο Kamasi Washington και η ορχήστρα του στην δεύτερη εμφάνισή του – μετά το 2017, στην Τεχνόπολη του δήμου Αθηναίων και συνάμα, πληθωρικός, μείγμα Sun Ra και George Clinton, από τους νέους αρχιερείς της τζαζ σκηνής, δεν άφησε παραπονεμένους τους φαν του και έκανε νέους φίλους.

Η συναυλία ξεκίνησε,  με μια προσευχή στα Γκε’έζ, τη γλώσσα της Αιθιοπικής Ορθόδοξης Βίβλου. Το «Lesanu», αποτελεί αφιέρωση σε φίλο του που έφυγε από τη ζωή.  Παρά το στενάχωρο θέμα του, ήταν η σπίθα για την συνέχεια που θα ακολουθούσε. Ηταν η σειρά του «Asha the first». Κάτι σαν φόρος τιμής στους John Coltrane, Ornette Coleman και Eric Dolphy αλλά και στην κόρη του. Από κει και πέρα ακολούθησαν τα «Lines in the sand», «Ko», «Get lit», «Vi Lua Vi Sol», «Together», «Prologue» – φόρος τιμής στον Astor Piazzola- και η βραδιά έκλεισε μετά δύο ώρες με το «Re Run». Ο Kamasi στο τενόρο σαξόφωνο συνοδευόμενος από τον πατέρα του Rickey Washington (φλάουτο, σοπράνο σαξόφωνο), τον Ryan Porter (τρομπόνι), τον Brandon Coleman (πλήκτρα), τον Tony Austin (ντραμς), τον DJ Battlecat (πικάπ/κρουστά), τον Joshua Crumbly (ηλεκτρικό μπάσο) και την τραγουδίστρια Patrice Quinn, αποτέλεσαν ότι το διαγαλαξιακό τζαζ σύμπαν τους ανήκει.

Το σετ τους, υπερβατικό. Κάθε μουσικός έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει με συνέπεια και καρδιά. Το συγκρότημα αφιέρωσε χρόνο σε κάθε κομμάτι, αφήνοντας χώρο για εκτεταμένα σόλο και δυναμική αλληλεπίδραση. Ο Coleman ξεχώριζε στα πλήκτρα, υφαίνοντας αρμονική μαγεία και βαθιά funk grooves. Το παίξιμο των ντραμς του Tony Austin ήταν απλά δεξιοτεχνικό ενώ ο μπασίστας Crumbly ήταν ο συνδετικός κρίκος όλης της συναυλίας. Ο πατέρας του Kamasi ακολούθησε επαξίως τον γιο του, πάνω στη σκηνή. Ο δε Kamasi, ασυγκράτητος. Σόλο εκρηκτικά, διερευνητικά και βαθιά, κινήθηκαν από κρεσέντο σε τρυφερά περάσματα. Η τραγουδίστρια Patrice Quinn με την φωνή της αλλά και την παρουσία της άναβε φωτιές ή έφερνε την γαλήνη, εκεί και τότε που έπρεπε. Ηταν ουσιαστικά το απαραίτητο ξωτικό της βραδιάς.

Spiritualized | Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, 29/5/2025 

Εκείνο το βράδυ του Μάη οι Spiritualized προσγειώθηκαν στον μουσικό λόφο της Αθήνας, για να μας ταξιδέψουν όχι μόνο στα 90’s – ως attitude – αλλά και στην άποψη που έχουν για το groove, την μελωδία τα gospel και τον… θόρυβο. Αν μη τι άλλο, ο Jason Pierce (J. Spaceman) είναι από τους ενδιαφέροντες τραγουδοποιούς της γενιάς του.

Ανέβηκαν στην σκηνή με τον Pierce να κοιτά τους μουσικούς του, γυρισμένος προς την πλευρά τους και όχι προς αυτή του κοινού, έπαιξε με τους Spiritualized, το set  που περιελάβανε λίγο πάνω από δέκα τραγούδια, είπε ένα ευχαριστώ στο τέλος και σχόλασε η συναυλία.

Οι εννέα μουσικοί (με τρεις κυρίες στα φωνητικά), εισήλθαν με το «Hey Jane», συνέχισαν με το «She Kissed Me (It Felt Like A Hit)» και όταν έφθασαν στο «Shine A Light» (από το πρώτο τους άλμπουμ «Lazer Guided Melodies», του 1992) είχε γίνει αντιληπτό σε όλους, ότι το space – ψυχεδελικό – rock, των Spiritualized, μπορεί ακόμη να συγκινεί. Η βραδιά συνεχίστηκε με θόρυβο και συναίσθημα, ανεβοκατέβασμα των εντάσεων, soul ατμόσφαιρα από τις τρεις ερμηνεύτριες, light show και τον ήχο τους, που σου τρύπαγε τα σωθικά και σε έπαιρνε μαζί του.   Τραγούδια όπως τα «The Morning After», «Here It Comes (The Road) Let’s Go», «Let It Bleed (For Iggy)»,  «The A Song (Laid In Your Arms)», «Damaged», «Sail On Through» μας έφεραν τον κόσμο του J. Spaceman, όπου οι κιθάρες και η ψυχεδέλεια είναι άριστοι φίλοι. Οι Spiritualized δεν ξέχασαν και το αριστούργημά τους, το «Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space» με την λαίλαπα «Cop Shoot Cop…», που έπαιξαν live, η δε  βραδιά έκλεισε με το «So Long You Pretty Thing». Σε αυτά τα 90 λεπτά, πετάξαμε στο διάστημα και στο τέλος της βραδιάς προσγειωθήκαμε στην Γη κάπως άγαρμπα.

King Gizzard & The Lizard Wizard  | Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, 4-6/6/2025

Υπάρχουν συναυλίες και συναυλίες. Άλλες που τις περιμένεις μια ζωή με ανυπομονησία, άλλες που πηγαίνεις επειδή ξέρεις (περίπου) τι θα δεις και θα ακούσεις και κάποιες άλλες που δεν μπαίνουν σε κατηγορία. Ή, για να είμαστε ακριβείς, αποτελούν ειδική κατηγορία από μόνες τους.

Οι King Gizzard and The Lizzard Wizard, αυτοί οι τρελλοαυστραλοί που προσγειώθηκαν επί τριήμερο(4,5,6 Ιουνίου) στον λόφο του Λυκαβηττού παρουσίασαν το μαγευτικό τους χάος, που δεν άφησε κανέναν θεατή ανικανποίητο. Από trash metal έως techno/house και punk metal – κάθε ημέρα παρουσίασαν και διαφορετικό setlist. Όπως επιβεβαιώσαμε την πρώτη ημέρα, οι Αυστραλοί είναι καλοί στις…γροθιές και οι King Gizzard τις έδωσαν καλά στο στομάχι μας. Δυναμίτες, δημιουργικοί και απέδειξαν γιατί είναι από τις καυτές μπάντες του πλανήτη, αυτή την περίοδο. Στις δύο ώρες που έπαιξαν, τα έδωσαν όλα, τα πήραν όλα από το κοινό που παλλόταν από ενθουσιασμό και ίσως οι η μυημένοι κοίταζαν με απορία αλλά και θαυμασμό. Ο ήχος τους, πέρα από κάθε περιγραφή δυνατό και το light show που παρουσίασαν. Άλλωστε στη φαρέτρα τους, έχουν πάνω από 25 άλμπουμ. Έπαιξαν με ευκολία thrash, Boggie, ψυχεδέλεια / garage, δεν έλειψε η funk, η ηλεκτρονική μουσική, το dub. Την διαφορά έκανε για περίπου 20 λεπτά, το τεράστιο συνθεσάιζερ που εμφανίστηκε στη σκηνή, σαν ηλεκτρονικός υπολογιστής από ταινία των 50ς – 60ς, όπου εκεί τα ντεσιμπέλ, πρέπει να έφθασαν στον Υμηττό. Πραγματικά πήρε τους θεατές και τους σήκωσε.

Όσον αφορά στα τραγούδια, μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα «Automation», «Mirage City», «Altered Beast», «Alter Me», «Raw Feel», Boogieman Sam». «Change», «Her and I», «Magma», το καθένα με τον τρόπο του έδωσαν το έναυσμα για ατέλειωτο headbanging. Να ξανάρθουν.

IDLES | Release Athens 2025 – πλατεία Νερού, 18/6/2025 

Ήταν η συναυλία του καλοκαιριού που άφησε -όχι στο τέλος αλλά από την αρχή- το κοινό άφωνο. To post/punk συγκρότημα- δυναμίτης, έβαλε φωτιά από την σκηνή και ο κόσμος όχι μόνο δεν την έσβησε αλλά της έριχνε συνεχώς και άλλη καύσιμη ύλη. Κάπου ενενήντα λεπτά καταιγιστικής μουσικής έκρηξης, ενθουσιασμού και ενέργειας, που στο διάβα της συμπαρέσυρε τα πάντα και τους πάντες. Το set list της συναυλίας, μεταξύ άλλων περιελάβανε τα «Colossus», «Gift Horse», «Mr. Motivator», «Mother», «Car Crash», «I’m Scum», «Jungle», «When the Lights Come On», «Divide and Conquer», «Gratitude», «Benzocaine», «POP POP POP», «The Beachland Ballroom», «Never Fight a Man With a Perm», «Dancer», «Danny Nedelko», «Rottweiler». Η δε συλλογική έκρηξη μελών του γκρουπ και κοινού, στα «Danny Nedelko», «I’m Scum» είναι αδύνατον να περιγραφεί.

Οι IDLES, μέσω του Joe Talbot, είχαν την δέουσα punk ορμή, την ροκ ψυχεδέλεια και τις ξεκάθαρες πολιτικές τους θέσεις. Ενάντια στον φασισμό, υπέρ της Ειρήνης, της Αδελφότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και υπέρ των μεταναστών. Μαζί με τον τραγουδιστή του γκρουπ, oι Adam Devonshire (μπάσο), Mark Bowen (κιθάρα), Lee Kiernan (κιθάρα), Jon Beavis (ντραμς), έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν. Θα περάσει καιρός να τους ξεχάσουμε.

 Kaleo | Τεχνόπολη δήμου Αθηναίων, 19/6/2025 

Το, κατά Kaleo, ταξίδι από τους παγετώνες της Ισλανδίας έως το Μέμφις, το Τενεσί και το Μεξικό, ήταν ό,τι έπρεπε εκείνο το βράδυ του Ιουνίου. Mε όχημα τον μπλουζ/ροκ ήχο τους και τραγούδια όπως τα «Bloodline», «USA Today», «Break My Baby», «Broken Bones», «I Can’t Go On Without You», «Automobile», «Hey Gringo», «Hot Blood», «All the Pretty Girls», «Lonely Cowboy», «Sofðu Unga Ástin Mín», «Skinny», «Way Down We Go», «Back Door», «Rock N Roller» μας ταξίδεψαν από τα ηλιοβασιλέματα της Ισλανδίας, στον αμερικανικό Νότο, μας τραγούδησαν για μοναχικούς καουμπόις, για τον έρωτα (με ολίγον από απιστία), για την πίεση που αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια της καριέρας τους και ιδιαίτερα οι γυναίκες.

Η ιδιαίτερη φωνή του JJ «έντυσε» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τα παραπάνω τραγούδια, ρόκαρε εκεί που έπρεπε, κατέβασε τόνους σε άλλα σημεία. Άφησε ελεύθερο τον συναισθηματικό του κόσμο ο οποίος συναντήθηκε με αυτόν των θεατών για να οδηγήσει σε μπλουζ/ροκ. Συνεπικουρούμενος από τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ – τον ντράμερ Davíð Antonsson, τον μπασίστα Daniel Kristjánsson, τον κιθαρίστα Rubin Pollock και τον αρμονίστα Þorleifur Gaukur Davíðsson – έδειξε ότι απόλαυσε και εκείνος την βραδιά. Οι Kaleo, είναι τίμιοι, με την έννοια ότι αυτό που κάνουν το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν. Με βαθμό πολύ ψηλότερα από την βάση και τους αξίζει μεγαλύτερη αναγνώριση  -παγκοσμίως- από αυτή που ήδη έχουν. Συναρπαστικοί και συγκινητικοί.

Beth Gibbons | Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, 20/6/2025 

Όσοι βρέθηκαν στην συναυλία της συνειδητοποίησαν ότι ο χαρακτηρισμός ως «φωνή των Portishead», όχι μόνο είναι ξεπερασμένος αλλά και την προσβάλει. Πρόκειται για αυτόφωτη καλλιτέχνιδα, στιχουργό και τραγουδίστρια, που άφησε άφωνο, τον πιο μουσικό λόφο της Αθήνας. Οι θεατές, ταξίδεψαν και ονειρεύτηκαν μαζί της, σε αυτό το δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις το live της. (με την υποστήριξη του Release Athens 2025). Με την επταμελή της μπάντα, αναμόχλευσε τα συναισθήματά του κοινού, έφερε στην επιφάνεια φόβους και όνειρα και στο τέλος τους οδήγησε στην κάθαρση.

Σε αυτή την μυστηριακή επικοινωνία της Gibbons όχι μόνο με τους θεατές της συναυλίας, αλλά τόσο με τον εαυτό της όσο και τους μουσικούς τους. Μαγεμένοι οι θεατές την άκουσαν να ερμηνεύει στην αρχή  πέντε τραγούδια από τον πρώτο της προσωπικό δίσκο «Lives Outgrown», που κυκλοφόρησε το 2024. Η αποθέωση ήρθε όμως στο «Mysteries» από το άλμπουμ «Out of Season» (με τον Rustin Man, 2019). Η Beth Gibbons, ερμήνευσε όλα τα τραγούδια από το «Lives Outgrown» για να φανεί ακόμη και στην live εκδοχή του, ότι πρόκειται για άλμπουμ εσωστρεφές και ενδοσκοπικό. Ως encore, επιφύλαξε στο κοινό το «Roads», το «Glory Box» και η βραδιά έκλεισε με το «Reaching Out».

Η εμφάνιση της Beth, στο Δημοτικό Θέατρο του Λυκαβηττού, δεν ήταν απλώς «μια συναυλία». Ενδεχομένως δεν έχει σημασία αν ήταν μία από τις καλύτερες του φετινού καλοκαιριού. Η ευλάβεια τόσο της ιδίας, των μουσικών όσο και των θεατών, συνέθεσαν σκηνικό μυσταγωγίας, μουσικής τελετής. Υπήρξε αμοιβαίος σεβασμός και από τις δύο πλευρές της σκηνής (πάνω και κάτω από αυτήν) με το κοινό να σέβεται τις σιωπές και να προσπαθεί να ρουφήξει το κάθε δευτερόλεπτο. Η μελαγχολία κι αισιοδοξία βάδισαν όλο το κυριακάτικο βράδυ χέρι – χέρι, έχοντας ως οδηγό την φωνή της. Συναισθηματικό, εκφραστική και ίσως κινηματογραφική.

Tom Jones | Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, 21/6/2025

Ξεκινάμε από το δεδομένο ότι πριν την συναυλία του στον Λόφο υπήρξαν ενστάσεις για την ποιότητα της εμφάνισής του. Αυτές όμως καταρρίφθηκαν στο δεύτερο/τρίτο τραγούδι  που ερμήνευσε. Ο Ουαλός Sir, που είχε συμπληρώσει τα 85του χρόνια λίγες ημέρες πριν (7 Ιουνίου), έβαλε τα γυαλιά σε όλους όσοι τον αμφισβήτησαν πριν τον δουν και τον ακούσουν. Στην πρώτη του συναυλία επί αθηναϊκού εδάφους εδώ και έξι δεκαετίες, απέδειξε ότι μπορεί να διαχειριστεί το παρελθόν του με αξιοπρέπεια, να αλλάξει τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών και  να τις κάνει περισσότερο ροκ, μπλουζ και σόουλ, ώστε να προσαρμοστούν καλύτερα, στα (ηλικιακά) χρόνια του και στις φωνητικές αλλά και σκηνικές (σημερινές) ικανότητές του αλλά καθόλου δεν πρόδωσε το θρύλο του.

Οι θεατές που είχαν καλύψει κάθε καρέκλα στο θέατρο του πιο μουσικού λόφου της Αθήνας ήταν έτοιμοι σαν από καιρό να υποδεχθούν τον Tom Jones, από το πρώτο κιόλας τραγούδι του. Χειροκρότημα, επευφημίες, σιγοντάρισμα στα κομμάτια που ερμήνευσε, ενίοτε χορός και στο τέλος αποθέωση. Τόσο ο τραγουδιστής όσο και το κοινό, ανανέωσαν το ραντεβού τους, για πολλές ακόμη «Tom Jones βραδιές», όπως τουλάχιστον «δεσμεύθηκε», ο διάσημος ερμηνευτής.

Το πρόγραμμά του, το οποίο διήρκησε περί τα 100 λεπτά, ο Tom Jones, παρουσίασε το setlist του, το οποίο τα περιελάβανε όλα. Τα μεγάλα του hits, που τον έκαναν, διάσημο σε όλο τον κόσμο ενώ δεν έλειψαν και οι προσωπικές στιγμές του. Η βραδιά του Σαββάτου, ξεκίνησε «I’m Growing Old». Καθόλου τυχαία επιλογή στον βαθμό που με αυτοσαρκασμό και χιούμορ τρόλαρε την ηλικία του, κάτι που έλλειψε άλλωστε σε όλη την διάρκεια της συναυλίας. Η μπάντα που τον συνόδευε, στάθηκε αντάξια του, όταν ο sir ερμήνευσε τραγούδια όπως τα «Tower of Song» του Leonard Cohen, «Νot Dark Yet» του Bob Dylan, «Across the Borderline», «Lazarus Man» αλλά και το προσωπικό «I Won’t Crumble with You If You Fall». Από το πρόγραμμα του, δεν έλλειψαν οι πασίγνωστες επιτυχίες του «It’s Not Unusual» και «What’s New Pussycat?» που είχαν την τιμητική τους από το κοινό. Ακρως ενδιαφέρουσες οι μπλουζ εκδοχές των «Sex Bomb», «You Can Leave Your Hat On», funk το «Kiss» και ειλικρινή αποθέωση στο «Delilah». Στο τέλος όταν όλα τελείωσαν, θεατής αναρωτήθηκε φωναχτά: «Σκέψου πως θα ήταν την δεκαετία του ΄70…». Δεν διαφωνούμε αλλά επιστροφή στο παρελθόν δεν υπάρχει (ακόμη).

Jesus And Mary Chain | Gazarte Ground Stage, 24 & 25/06/25

Οι παλιές αγάπες είναι και οι παντοτινές. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τους Σκωτσέζους Jesus And Mary Chain, οι οποίοι σηματοδότησαν μια εποχή και έναν ήχο. Και τους συγκεκριμένους όσο περισσότερο τους βλέπεις στη σκηνή, τόσο περισσότερο τους αγαπάς. Το κοινό τους έτοιμο να τους αποθεώσει. Και το γκρουπ με τον τρόπο του, τους αποθέωσε. Από το πρώτο κομμάτι πήραν τους θεατές με το μέρος τους. Ο ήχος τους ηλεκτρονικός, με έμφαση στα synths και στις κιθάρες και κομμάτια όπως τα «April Skies» «Far Gone And Out», έβαλαν φωτιές. ΟΙ αδελφοί Reid με την σκηνική τους παρουσία / άποψη, απέδειξαν γιατί σαράντα χρόνια μετά παραμένουν «ζωντανοί».«Happy When It Rains», «All Things Pass», «Head On», «Cracking Up», έδειξαν ότι ο χρόνος είναι μαζί τους. Noise pop and shoegaze, πήγαν σε όλη την βραδιά χέρι – χέρι για να φθάσουμε κάποια στιγμή στο «Blues from a Gun», όπου κάποιων τα μάτια υγράνθηκαν, φέρνοντας τους πίσω, στα χρόνια της (προσωπικής) αθωότητάς τους. Οι Jesus And Mary Chain είναι σαν το καλό παλιό κρασί. Οσο περνούν τόσο περισσότερο τους έχεις ανάγκη.

Air | Ηρώδειο, 29/6/2025 

Το γαλλικό μουσικό ντουέτο παρουσίασε στο αρχαίο ρωμαϊκό ωδείο το ντεμπούτο του άλμπουμ «Moon Safari» -από τα κλασικότερα της ηλεκτρονικής μουσικής- αλλά και το best of της καριέρας τους. Οι Nicolas Godin και Jean-Benoît Dunckel, παρουσίασαν το αμάλγαμα τους από space pop, dream pop, progressive rock, downtempo, chillout, trip hop,  ambient, electronic pop και space rock. Αλλά οι χαρακτηρισμοί δεν έχουν πάντα σημασία στην μουσική και ιδιαιτέρως στις συναυλίες. Αυτό που έχει σημασία είναι το συναίσθημα που βγαίνει από την σκηνή και διαπερνά τους θεατές.  Δηλαδή, σημασία είχε τι άκουγες, τι έβλεπες και τι αισθανόσουν. Και στα τρία αυτά οι Air, πήραν άριστα.

Από την έναρξη της συναυλίας πυροδοτήθηκε καταιγισμός χαλαρωτικής μουσικής, με εκθαμβωτική ομορφιά και τον κομψό ρετρό φουτουρισμό του παριζιάνικου ντουέτου. Το δίδυμο – Godin στις κιθάρες, Dunckel στα συνθεσάιζερ – και ο ντράμερ τους εμφανίστηκαν σε ορθογώνιο κουτί γεμάτο με οθόνες βίντεο και φώτα. Ντυμένοι στα λευκά, θα μπορούσαν να ήταν… αστρική μπάντα. Οι τοίχοι πίσω τους έλαμπαν, τα φώτα αναβόσβηναν, οι εικόνες έρχονταν και έφευγαν για να ντύσουν το κάθε κομμάτια. Για το «Venus», το ορθογώνιο κουτί μεταμορφώθηκε σε κατάστρωμα διαστημοπλοίου, ενώ περνούσε δίπλα από έντονα χρωματισμένους πλανήτες σαν σκηνή ταινίας επιστημονικής φαντασία. Δύο υποβλητικά ορχηστρικά κομμάτια γραμμένα για ταινίες της Sofia Coppola ενισχύουν την αίσθηση ότι πρόκειται τόσο για μια κινηματογραφική όσο και για μια μουσική εμπειρία. Η συναυλία των Air, στο Ηρώδειο, δεν θα μπορούσε να κριθεί μόνο με μουσικά κριτήρια στο βαθμό που το οπτικό μέρος που παρουσιάζουν παίζει καθοριστικό ρόλο. Την βραδιά του Ιουνίου, μας πήραν από το χέρι και μας ταξίδεψαν στο σύμπαν, μας έκαναν να ονειρευτούμε να σχηματίσουμε τις δικές μας εικόνες, το δικό μας κινηματογραφικό φιλμ.

Wim Mertens | Ωδείο Αθηνών, 27 & 28/11/2025

Ο Βέλγος μινιμαλιστής συνθέτης, στις δύο εν Αθήναις συναυλίες του, απέδειξε ότι παραμένει ένας από τους τελευταίους – διανοούμενους της μουσικής. Στους φίλους του, που τον τίμησαν με την θερμή παρουσία τους, παρουσίασε σε παγκόσμια πρώτη τον τελευταίο δίσκο «As Water is to Fish» (2025). Αλλά δεν έμεινε μόνο εκεί. Γνωστός για τη χαρακτηριστική του προσέγγιση που συνδυάζει φιλοσοφική σκέψη, μαθηματική ακρίβεια και συναισθηματική έκφραση, παρουσίασε το βαθιά προσωπικό πρόγραμμά του, χωρίς να παραλείψει συνθέσεις που τον καθιέρωσαν στη μνήμη και την καρδιά του κοινού – από τα «Struggle for Pleasure», «Close Cover» και «Often a Bird» κ.α. Ένα ταξίδι 45 και πλέον χρόνων στην μουσική συμπυκνώθηκε σε 2,5 ώρες, αποδεικνύοντας την ικανότητα του Mertens να παραμένει επίκαιρος, συνδυάζοντας το θεμελιώδες μινιμαλιστικό του στυλ με σύγχρονους ήχους. Οικείος και συνάμα καθηλωτικός, έφεραν στο προσκήνιο την αξία της ακρόασης και το κοινό τον ακολούθησε. Από τις συγκλονιστικότερες μουσικές στιγμές του 2025.

Το Year in Review, η ετήσια ανασκόπηση του ΒΗΜΑΤΟΣ, ανανεώνεται με νέα άρθρα διαρκώς για τις εξελίξεις που σημάδεψαν το 2025 στην Ελλάδα και τον κόσμο.