Η Μαρία Σολωμού είναι το δίχως άλλο τυχερή. Αν τη δεις και την ακούσεις μια φορά, δεν μπορείς εύκολα να την ξεχάσεις. Είναι όμως και άτυχη. Γιατί αν τη δεις και την ακούσεις μια φορά, πιθανότατα θα την αποκρυσταλλώσεις στο νου σου ως έναν άνθρωπο έντονο, εκρηκτικό, με περίσσευμα θυμού και χολερικές ατάκες έτοιμες να γλιστρήσουν στην άκρη της γλώσσας της ως άλλο υγρόν πυρ.
Ναι, η έμπειρη και λαοπρόβλητη ηθοποιός κατατρύχεται από μια στρατιά στερεοτύπων και αφορισμών. Τι γίνεται όμως όταν αποφασίσεις να τη δεις όχι τοποθετημένη στη σκιά όσων λένε, υποστηρίζουν και σχολιάζουν οι άλλοι για εκείνη, αλλά φωτίζοντας το νόημα όσων η ίδια λέει για τον εαυτό της, την καλλιτεχνική πορεία της, την τηλεόραση, το θέατρο, τις απλουστεύσεις, τα ελαφρά τη καρδία αναθέματα, τους ψόφους και τα #Cancel;
© Γιώργος Βέλλης
Με σκηνικό το καλλιτεχνικό σπίτι της για αυτή τη θεατρική περίοδο, δηλαδή το θέατρο Μικρό Χορν όπου ερμηνεύει για δεύτερη χρονιά τον μονόλογο της Λένας Κιτσοπούλου «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.», η Μαρία Σολωμού πιάνει το νήμα της αφήγησης από την παιδική ηλικία της, όταν ήταν ένα αθόρυβο, όπως λέει, αγόριτσο, μέχρι το εδώ και το τώρα της. Αυτό που πολλοί βλέπουν – συνήθως με βολικό φίλτρο κάποιο μεγεθυντικό φακό- αλλά λιγότεροι μπαίνουν στον κόπο να ακούσουν, χωρίς παρωπίδες.
Αγοράστε εισιτήριο για την παράσταση από το in tickets.
Πού είμαστε τώρα; Στο σπίτι σου, στο μπάνιο σου;
Είναι σπίτι και μπάνιο, όλα μαζί — ένας ενιαίος χώρος. Όταν ξεκινάει η παράσταση, λέω «καλώς ήρθατε στο σπίτι μου». Μην απορείτε, το σπίτι μου είναι αυτό. Έχω και τα πλυμένα, τα απλωμένα, τα παπούτσια μου, τα πάντα. Και μια κουβέρτα που χρησιμεύει ως κρεβατοκάμαρα. Όλα είναι εδώ.
Οπότε οι θεατές εισβάλλουν με έναν τρόπο κατευθείαν στον προσωπικό χώρο της ηρωίδας.
Ακριβώς. Όλα είναι μέρος της παράστασης και έχουν λόγο που είναι εδώ.
Πώς αντιδρά το κοινό στην πρώτη εικόνα;
Κυκλοφορούν φήμες ότι το σκηνικό είναι τολμηρό, οπότε είναι κάτι που ήδη γνωρίζουν ή φαντάζονται οι θεατές. Στην πραγματικότητα όμως δε μένουν εκεί ούτε στο σκηνικό, ούτε ότι με βλέπουν για δυο λεπτά στην τουαλέτα ή στο μπάνιο. Το κείμενο είναι τόσο δυνατό και με τόσα νοήματα που κανείς δε στέκεται στην εικόνα. Το θέμα είναι το εσωτερικό ξεγύμνωμα που συμβαίνει στη σκηνή.
Με το συγκεκριμένο κείμενο πότε ήρθες πρώτη φορά σε επαφή;
Όταν γράφτηκε, το 2009. Ξέρω προσωπικά την Λένα Κιτσοπούλου και θυμάμαι την περίοδο που το έγραφε. Τότε το είχε ανεβάσει η Μαρία Πρωτόπαπα. Ήταν ένα έργο που αγαπούσα και διάβαζα συχνά.
Στη σχολή όπου διδάσκω, το έχω προτείνει μερικές φορές ως μονόλογο στους σπουδαστές, αλλά πάντα το παίρνω πίσω. Είναι δύσκολο. Θέλει εμπειρία και ωριμότητα. Ή κάτι που δεν ξέρω πώς να το ορίσω — κάτι που δεν διδάσκεται.
«Η δεκαετία του 2000 ήταν μόνο ταμπέλα. Τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε. Εγώ λοιπόν τα έκανα όλα»
Κάθε ηθοποιός είναι διαφορετικός. Tο χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι πολύ προσωπικά στοιχεία. Δεν γίνεται να είσαι καλλιτέχνης αν δεν μπορείς να αυτοσαρκαστείς, αλλά έχει σημασία πώς το κάνεις.
Εγώ, επειδή γνωρίζω τη Λένα, καταλαβαίνω πολύ έντονα τον τρόπο που γράφει. Σαν να την ακούω στο κεφάλι μου: το χιούμορ, το νόημα, την ειρωνεία — όλα.
Πρέπει δηλαδή ο ηθοποιός να είναι αποφασισμένος να παίξει αυτό τον μονόλογο.
Πρέπει να καταλάβει την ηρωίδα, να ταυτιστεί, να την βρει μέσα του. Να είναι διατεθειμένος να ξεγυμνωθεί — όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά.
© Γιώργος Βέλλης
Για κάποιον που δεν έχει δει την παράσταση, τι τύπος είναι η Μαιρούλα;
Ένας κανονικός άνθρωπος που έχει μπουχτίσει. Το έργο γράφτηκε την εποχή που αρχίζαμε να μιλάμε για τα μεταλλαγμένα κοτόπουλα, για την εξαφάνιση της καρέτα-καρέτα, για τη μέση ηλικία.
Μια γυναίκα γύρω στα 37, όπως η Μαιρούλα, θεωρούταν τότε μεσήλικας. Τώρα είσαι στο άνθος της δημιουργικότητας, αλλά τότε έπρεπε «να σοβαρευτείς».
Το κείμενο παίζει πολύ με την έννοια της ωρίμανσης και με το «πρέπει». Πρέπει να παντρευτείς. Να τακτοποιηθείς. Τι γίνεται αν δεν έχεις σύντροφο; Περιγράφει ακόμα και μια situationship πριν καν υπάρξει ο όρος. Μια σχέση χωρίς όνομα. Μιλάει για ψυχοθεραπεία, για στερεότυπα, για όλα. Είναι βαθιά σατιρικό και αληθινό.
Γιατί η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» τώρα;
Πάντα με ιντρίγκαρε αυτό το κείμενο. Το αγαπούσα πολύ, αλλά το φοβόμουν. Ο μονόλογος είναι τρομερά δύσκολο είδος.
Και είναι η πρώτη σου φορά σε μονόλογο;
Ναι, ποτέ δεν είχα κάνει. Δεν είμαι ριψοκίνδυνη στις επιλογές μου, αλλά αυτή τη φορά μου γύρισε η βίδα. Δεν είμαι ηθοποιός που κάνει πρόγραμμα τύπου “θέλω να πάω στην Επίδαυρο” ή “να κάνω έναν Σαίξπηρ” ή να “παίξω ένα κλασικό” “ή να πάω στο Εθνικό”. Δεν έχω τέτοια.
«Μέχρι τα 13 ήμουν αόρατη. Πολύ αθόρυβη και ελάχιστα κοινωνική. Ήμουν αγοροκόριτσο, με κοντά μαλλιά, δε μου είχαν φορέσει ποτέ ροζ ρούχα».
Πάντα θεωρούσα χαζή αυτή την ταξινόμηση σε κουτιά. Και επιβεβαιώνομαι βέβαια. Η δεκαετία του 2000 ήταν μόνο ταμπέλα. Τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε. Εγώ λοιπόν τα έκανα όλα.
Πλήρωσες τίμημα;
Βεβαίως, το πλήρωσα. Γιατί τότε δεν μπορούσες να είσαι και στην τηλεόραση και σε κουλτουριάρικο θέατρο. Εγώ ποτέ δεν επέλεξα ή το ένα ή το άλλο. Όμως χαρακτηρίστηκα. Ότι δεν είμαι για τα δύσκολα ή για τα σοβαρά. Τι λέτε καλέ;
Παρότι όμως έκανες διαφορετικά πράγματα στο θέατρο και στην τηλεόραση, αποκρυσταλλώθηκες με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο από την τηλεοπτική εικόνα σου.
Ποιος έβλεπε θέατρο τότε;
Τώρα όμως το κοινό βλέπει. Είναι σαν τα θέατρα να έχουν γίνει τα νέα μπαρ.
Είναι πολύ θετικό ότι ο κόσμος βλέπει περισσότερο θέατρο. Όμως είναι και λίγο μόδα. Ότι «πρέπει να κουλτουροποιηθούμε λίγο». Ότι «πρέπει να “ανοίξει” το πνεύμα μας». Ότι «υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί που είναι πολύ must και που ό,τι και να παίξουν θα πας να τους δεις». Και ότι «υπάρχουν και κάποιοι χώροι οι οποίοι ό,τι και να ανεβάζουν θα πας». Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί έτσι είναι η μόδα.
© Γιώργος Βέλλης
Όχι ωραίο κι αυτό.
Όχι βέβαια. Πάντα υπάρχει το τι είναι η μόδα και το τι επιβάλλει ας πούμε η εποχή. Πάντα. Και τι τρεντάρει. Και τι διαφημίζεται πιο έντονα. Και υπάρχει και ο κόσμος, ο θεατρόφιλος κόσμος που πάντα υπήρχε. Που θα πάει και θα δει 10-15 παραστάσεις τη χρονιά.
Υπάρχουν και άλλοι που τις βλέπουν όλες για να έχουν άποψη. Αλλά πια αυτό το παλιακό που είχαμε ότι όσο πιο υπόγειο και πιο underground το θέατρο, τόσο πιο καλός ηθοποιός είσαι, ευτυχώς έχει σταματήσει να υπάρχει. Όλοι πια μπορούν να παίξουν σε οποιαδήποτε σκηνή, με οποιονδήποτε σκηνοθέτη, χωρίς καμία ντροπή.
Απελευθέρωση δηλαδή;
Μη φοβάσαι. Υπάρχουν ακόμα στεγανά. Τα βιώνω όλα.
Έχεις καταφέρει όμως να διανύσεις μια πορεία και στο θέατρο και στην τηλεόραση.
Ναι, αλλά όλα τα έκανα με προσωπικό κόστος. Αυτό το έργο ήταν δική μου πρόταση. Πήρα τη Λένα και της είπα: «Θέλω να το κάνω». Μου απάντησε: «Μα πώς δεν το είχα σκεφτεί; Είσαι η Μαιρούλα». Από την πρώτη φορά που το διάβασα, ήξερα πως κάποια στιγμή εγώ πρέπει να το παίξω.
Δεν με θεωρώ σπουδαία ηθοποιό, αλλά δουλευταρού. Και πιστεύω ότι αυτά που μπορώ να κάνω, μπορώ να τα κάνω καλά. Αλλά δεν έχω ψωνάρα ούτε καβάλησα ποτέ κανένα καλάμι.
«Είμαι θετικός και πολύ υπομονετικός άνθρωπος. Στην προσωπική μου ζωή δεν τσακώνομαι ποτέ. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, για να τσακωθώ. Απλώς είμαι θερμοκέφαλη».
Δεν είσαι δηλαδή πολύ σίγουρη για σένα, όπως δείχνεις;
Μετά την πανδημία αναθεώρησα πάρα πολλά πράγματα. Μέχρι τον COVID η ζωή μου ήταν δουλειά μου. Έπαθα λοιπόν ένα σοκ και είπα “τώρα πάμε αλλιώς”.
Εμείς η ταλαιπωρημένη γενιά Χ μεγαλώσαμε με ένα τσιτάτο. Ότι το διάστημα μεταξύ 28 και 35 ήταν τα δημιουργικά μας χρόνια. Ότι μετά τελείωνες. Εγώ με αυτό το μότο πορευόμουν στην ζωή μου. Είχα πει πως αν μέχρι τα 35 δεν είχα κάνει επιτυχία θα τα παρατούσα.
Αλήθεια;
Ναι, γιατί μετά σε θεωρούσαν άχρηστο. Έπρεπε να βγεις στη σύνταξη. Με αυτή την κουλτούρα μεγαλώσαμε. Στην πανδημία λοιπόν είπα “στοπ”. Θέλω να χαρώ την ζωή μου.
Ξεκινώντας όμως τα podcasts.
Ναι, ήταν μια εποχή που υπήρχαν ήδη κάποια σοβαρά podcasts, όμως το δικό μου με έναν τρόπο μεγέθυνε τη δημοφιλία του είδους.Τα ξεκίνησα πειραματικά. Και μέσα σε λίγα χρόνια έγιναν τεράστια. Ήμουν και η πρώτη ή τέλος πάντων από τους πρώτους που τα έκανε και σε μορφή βίντεο.
Και βέβαια ήμουν και η πρώτη που «σταύρωσαν». Τώρα υπάρχουν χίλια αντίστοιχα, γι΄ αυτό και σταμάτησα. Δεν χρειάζεται άλλο.
© Γιώργος Βέλλης
Αλλά κάνεις συνεντεύξεις στο YouTube.
Είναι ένα άλλο concept αυτό. Θέλω να παρουσιάζω τον άνθρωπο, όχι το «θέμα». Δεν πάω να εκμαιεύσω την «ζουμερή» είδηση ή το clickbait. Μπορεί η συνέντευξη να κρατήσει μιάμιση ώρα. Δεν με νοιάζει αν θα βαρεθεί αυτός που τη βλέπει. Οι άνθρωποι είμαστε και βαρετοί. Έχω κατηγορηθεί και γι’ αυτό, αλλά θέλω να είμαι αυθεντική.
Αναρωτιέμαι σε όλα αυτά τα παράλληλα projects είσαι ο εαυτός σου ή βάζεις και λίγο ρόλο;
Παντού είμαι λίγο ρόλος. Όχι στην ζωή. Στα podcasts και στα βίντεο. Όλοι νομίζουν ότι είμαι μια υστερική που ωρύομαι συνέχεια. Δεν πειράζει. Ας νομίζουν. Κανείς δεν με ξέρει.
Ούτε οι φίλοι σου;
Αυτοί ναι. Ξέρουν ότι δεν είμαι έντονη, δεν είμαι η Ράνια από τους «Singles». Ούτε αρνητικός τύπος είμαι. Είμαι θετικός και πολύ υπομονετικός άνθρωπος. Στην προσωπική μου ζωή δεν τσακώνομαι ποτέ. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, για να τσακωθώ. Απλώς είμαι θερμοκέφαλη.
Από παιδί έτσι;
Όχι. Μέχρι τα 13 ήμουν αόρατη. Πολύ αθόρυβη και ελάχιστα κοινωνική. Ήμουν αγοροκόριτσο, με κοντά μαλλιά, δε μου είχαν φορέσει ποτέ ροζ ρούχα. Μετά αποφάσισα να επινοήσω τον εαυτό μου. Έγινα πιο κοινωνική αλλά πάντα στις δικές μου παρέες. Έχω ακόμα τις ίδιες φίλες από το σχολείο.
«Την υποκρισία δεν αντέχω. Ξέρεις τι δεν είμαι; Ψεύτρα και υποκρίτρια. Και θα έλεγε κανείς ότι θα μπορούσα να είμαι – και καλή μάλιστα-, λόγω δουλειάς»
Υποκριτική πώς και γιατί;
Έβλεπα φανατικά ελληνικές ταινίες, τις ηχογραφούσα με κασετόφωνο και τις άκουγα ξανά και ξανά. Επαναλάμβανα από μέσα μου τις ατάκες με την ίδια ενέργεια, με τον ίδιο τονισμό. Το είχα μέσα μου, αλλά δεν τολμούσα να το πω.
Σπούδασα Οικονομικά στο αμερικανικό κολέγιο και τότε έπαιρνα ως μάθημα επιλογής το θέατρο. Κάποια στιγμή μου είπαν «έχετε παρακολουθήσει τόσα μαθήματα θεάτρου που μπορείτε να πάρετε το πτυχίο σας και στο θέατρο». Μετά πήγα στη σχολή του Ίασμου — όπου διδάσκω πλέον από το 2008. Ενδιάμεσα είχα δουλέψει και ως αεροσυνοδός. Δύσκολη δουλειά.
© Γιώργος Βέλλης
Αεροσυνοδός γιατί; Τάση φυγής;
Ναι, ήταν και φυγή, αλλά ήταν και ένας τρόπος να αποφύγω το καθισιό. Ποτέ δεν μπορούσα να διανοηθώ τον εαυτό μου να δουλεύει πίσω από ένα γραφείο. Ήθελα κίνηση. Από μικρή, όταν με ρωτούσαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, έλεγα ή χορεύτρια ή δασκάλα ή αεροσυνοδός ή ηθοποιός.
Όταν πια ξεκίνησες στη δραματική σχολή πως ονειρευόσουν τον εαυτό σου;
Τότε η εποχή ήταν μαύρη φούστα, κάρακτερ παπούτσια και οτιδήποτε μαύρο και δραματικό στο πιο βαθύ υπόγειο που υπήρχε. Αυτή ήταν η κουλτούρα των 90s στο ελληνικό θέατρο. Ότι όσο πιο άγνωστα και πιο underground τα θέατρα, τόσο πιο υψηλή ήταν η τέχνη που έκανες.
Σε κανέναν δεν έκοβε ότι και στην Επίδαυρο που μπορεί να φιλοξενήσει χιλιάδες θεατές υψηλή τέχνη κάνεις. Το εμπορικό θέατρο ήταν συνυφασμένο με το κακό θέατρο. Όμως όπως υπάρχει κακό εμπορικό θέατρο, υπάρχει και κακό κουλτουριάρικο θέατρο.
Την πρώτη παράστασή σου τη θυμάσαι;
Επαγγελματικά, μετά τη σχολή έκανα μια μεσονύχτια παράσταση – ήμουν η μοναδική γυναίκα ανάμεσα σε πέντε άντρες. Το έργο λεγόταν Bachelor Party και ήταν βασισμένο σε μια ταινία. Ήταν ένα μπάτσελορ πάρτι κάποιων αντρών οι οποίοι προσκαλούσαν μια στρίπερ και κατά λάθος τη σκότωναν. Ήταν ένα πολύ βίαιο έργο.
Πολύ άγχος;
Δεν είχα όσο άγχος έχω πια. Όταν είσαι νέος έχεις την «άγνοια κινδύνου» – και είναι σοβαρό πράγμα αυτό. Όσο πιο νέος είσαι, τόσο πιο ατρόμητος νομίζεις ότι είσαι. Το καταλαβαίνεις αργότερα.
Τώρα δηλαδή έχεις περισσότερο άγχος;
Έχω φοβερό stage fright. Δεν ήθελα ποτέ να κάνω κάτι μόνη μου στη σκηνή, γιατί έλεγα “δεν θα τα καταφέρω”. Παλιά έφευγα από τα θέατρα με κρίσεις πανικού.
«Ένα κομμάτι του κόσμου μου έχει δώσει τόση αγάπη που πραγματικά λέω χαλάλι το βρισίδι. Αυτοί που με γουστάρουν, με γουστάρουν πολύ»
Είσαι χαρούμενη με αυτό που κάνεις τώρα θεατρικά;
Ναι, πολύ. Δεν το περίμενα. Ήταν μεγάλο στοίχημα για μένα.
Στοίχημα αν θα ανταποκριθείς στο ρόλο; Αν θα έρθει ο κόσμος να σε δει; Αν περνάει η μπογιά σου;
Δεν ήξερα αν θα έρθει κόσμος, ποιος θα έρθει να με δει. Δεν έχω καλή εικόνα για τον εαυτό μου ή μάλλον για το τι συμβαίνει τριγύρω. Ξέρω ότι γίνεται φασαρία και buzz γύρω από το όνομά μου – συνήθως για κακό-, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα έρθει κάποιος στο θέατρο.
Λες γίνεται buzz για κακό. Νιώθεις αδικημένη;
Αδικημένη όχι. Ξέρω ότι έχω βοηθήσει και ‘γω να δημιουργηθεί μια εικόνα. Ακούω τι λένε για μένα και δικαιολογώ αυτούς που μου σέρνουν ό,τι μου σέρνουν. Δεν έχουν με τι να ασχοληθούν, ακούν τρία λεπτά από το podcast ή το βίντεο, τα μοντάρουν και βγαίνω εγώ μαλάκας, αφοριστική, απόλυτη.
Νιώθω λοιπόν παρεξηγημένη και εύκολη λεία. Αν δεν έχεις τι να παίξεις στην τηλεόραση παίρνεις μισή ατάκα μου και κάνει χαμό.
Δεν παίζεις δηλαδή το παιχνίδι της πρόκλησης ηθελημένα;
Δεν είμαι προκλητική. Λέω αυτό που πιστεύω. Δεν το κάνω για να προκαλέσω, αλλά γιατί το θεωρώ αυτονόητο. Ίσως αυτή είναι και η διαφορά μου. Ότι επικοινωνώ αυτό που ζω. Άλλοι αυτό που ζουν δεν το επικοινωνούν. Προτάσσουν μια άλλη περσόνα. Εγώ δεν έχω περσόνα.
Αυτό που επιλέγω να δείχνω είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Όσο πιο αληθινό γίνεται. Γι’ αυτό λέω τα αυτονόητα. Εάν δεν τα θεωρείτε αυτονόητα, τότε πρέπει να κοιταχτείτε. Γιατί συμβαίνουν και στην ζωή σας, απλά επιλέγετε να μην τα βλέπετε. Επιλέγετε το καμουφλάζ και τη βιτρίνα.
Την υποκρισία δεν αντέχω. Ξέρεις τι δεν είμαι; Ψεύτρα και υποκρίτρια. Και θα έλεγε κανείς ότι θα μπορούσα να είμαι – και καλή μάλιστα-, λόγω δουλειάς.
© Γιώργος Βέλλης
Έχεις σκεφτεί να εξαφανιστείς; Να απέχεις από την πολλή συνάφεια του κόσμου; Από την τόση έκθεση;
Έχω βάλει πρόσφατα στο μυαλό μου ένα πενταετές σχέδιο και έχω χαρεί πολύ γι’ αυτό. Έχω κάποια projects που θέλω να ολοκληρώσω τα επόμενα χρόνια και μετά ο σκοπός μου είναι να εξαφανιστώ. Βέβαια και το podcast το έκανα πιστεύοντας ότι δε θα ασχοληθεί κανείς. Ήθελα να μείνω εκτός, αλλά βρέθηκα πιο μέσα από ποτέ.
Θα αντάλλαζες την αναγνωρισιμότητα με την ησυχία;
Δε θα την αντάλλαζα. Η αναγνωρισιμότητα μου έχει φέρει πολλή αγάπη. Ένα κομμάτι του κόσμου μου έχει δώσει τόση αγάπη που πραγματικά λέω χαλάλι το βρισίδι. Αυτοί που με γουστάρουν, με γουστάρουν πολύ. Και αυτοί που με απεχθάνονται, με απεχθάνονται πολύ.
Όλοι με έχουν για πάρα πολύ σκληρό άνθρωπο. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι κατά βάθος οι σκληροί άνθρωποι είναι πολύ ευαίσθητοι. Είμαι ευαίσθητη σε πράγματα που δεν μπορεί να καταλάβει ή να φανταστεί κανείς. Με διαλύει μια καλή ταινία ή μια καλή παράσταση ή ένα μουσικό κομμάτι. Μπορεί να κλαίω με τις ώρες.
Τελευταία έχω πιάσει τον εαυτό μου να κοιτάω παλιές φωτογραφίες του παιδιού μου, όταν ήταν μωρό και να κλαίω. Εγώ που δεν ήμουν ποτέ ούτε μαμάκα, ούτε μανούλα – τώρα κάνω αυτά που κορόιδευα. Και σκέφτομαι το χάρηκα όσο ήθελα όταν ήταν μικρό; Δεν το χάρηκα γιατί δούλευα.
Ενοχές;
Πιστεύω ότι η μητρότητα πηγαίνει χεράκι χεράκι με την ενοχή. Όσο καλός γονιός κι αν είσαι, το παιδί σου κάποτε θα χρειαστεί ψυχολόγο. Ό,τι και να κάνεις.
Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που οι γονείς μου ήταν μαζί, αγαπημένοι, με πρόσεχαν, με φρόντιζαν. Ήμουν και μοναχοπαίδι. Ήταν όλα τόσο κανονικά. Κι εγώ τι εικόνα πήρα από αυτό; Ότι δε θέλω να ξαναφάω με άνθρωπο στις 2 το μεσημέρι – είναι η ώρα που τρώγαμε οικογενειακά στο σπίτι-, ότι δε θέλω να παντρευτώ ποτέ μου, ότι δε θέλω να υπάρχω με έναν άνδρα για πάντα στην ζωή.
Πες μου κάτι που δεν μπορούμε να φανταστούμε ή να υποψιαστούμε για την Μαρία Σολωμού.
Ξέρεις, είμαι ένας άνθρωπος φαινομενικά πολύ ανοιχτός. Δηλαδή μπορεί να κάτσεις μαζί μου να μιλάμε όπως εμείς οι δύο τώρα για ώρες και στο τέλος της συζήτησης να μην ξέρεις τίποτα ουσιαστικό για μένα.
Όλοι νομίζουν ότι με ξέρουν, όμως εγώ θέλω να τους φωνάξω: «αν ξέρατε τι συμβαίνει στην ζωή μου, αν ξέρατε πώς ζω, αν ξέρατε τι έχω περάσει, αν ξέρατε την πραγματική μου συνθήκη, θα το είχατε βουλώσει όλοι».
INFO: Η Μαρία Σολωμού πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» της Λένας Κιτσοπούλου σε σκηνοθεσία Φρόσως Λύτρα, κάθε Δευτέρα & Τρίτη στο θέατρο Μικρό Χορν.
Αγορά εισιτηρίων για την παράσταση «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.» στο in tickets
