«Είμαι ο Κώστας Κεντέρης και είμαι εδώ. Πιο ώριμος, πιο δυνατός και με πολλή αγάπη προς όλους». Μια πελώρια ανάγκη επανατοποθέτησης στον κοινωνικό ιστό πηγάζει βαθιά από τα σπλάχνα του Έλληνα Ολυμπιονίκη. Τα είκοσι χρόνια απόλυτης σιωπής και «αυτοεξορισμού» είναι πάρα πολλά. Τα 2/5 της ζωής του. Σήμερα είναι 49 ετών.

Στο 9ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών ο Κώστας Κεντέρης μετείχε ως ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται από χρόνια στον τουρισμό. Το πέντε αστέρων ξενοδοχείο με τις πολυτελείς εγκαταστάσεις (8 κτήρια, 18 δωμάτια, Spa, εστιατόριο υψηλής γαστρονομίας) είναι χωμένο σ’ ένα ιδιαίτερο ηπειρώτικο και προστατευόμενο τοπίο στο Παγκόσμιο Γεωπάρκο Βίκου – Αώου. Το «τρέχει» ο ίδιος ως πρότζεκτ με τη σύζυγό του Έλσα Εξάρχου στα Ζαγοροχώρια (Mikro Papigo 1700) κι έχει κερδίσει πολλές διακρίσεις για την αρχιτεκτονική, τη σχεδίαση και τις παρεχόμενες υπηρεσίες.

mikropapigo.gr

«Αν δεν είχα σκοντάψει πάνω στις αποτυχίες μου, δεν θα ήμουν εδώ»

Το παρόν του βέβαια δεν αναιρεί, μηδέ διαγράφει το παρελθόν του. Το συνοδεύει φέρνοντας μαζί του καθεμιά από τις μπόλικες στιγμές, ένα προς ένα τα σημάδια του. Το 2024 ο Κεντέρης παραμένει ο ευφυής πιτσιρικάς από το Μυτιλήνη που ξεκινούσε την πορεία του από το μήκος, δοκίμαζε τον εαυτό του στην ημιαντοχή, τρέχοντας καθημερινά από το αεροδρόμιο ως το γήπεδο, κι άρχισε να ξεχωρίζει στις εφηβικές κούρσες των 400 μέτρων.

Αυτός ο, εν τέλει, κορυφαίος 200άρης των αρχών των 00s με το «τρεμπλ» σε Ολυμπιακούς, Παγκόσμιο κι Ευρωπαϊκό, ο «γιος του ανέμου», έδειξε τη διάθεση να απαλλαγεί από τα δεσμά του και να απεγκλωβιστεί από την προσωπική φυλακή που παρέμενε κατ’ επιλογήν εσώκλειστος.

Επιχείρησε να βγει ξανά στο άπλετο φως που τον έλουζε επί σειρά ετών ενόσω σάρωνε τα κουλουάρ του στίβου σοκάροντας με τις ασύλληπτες επιδόσεις και τις πρωτιές του σε όλα τα μεγάλα ραντεβού. To 20.09 (πανελλήνιο ρεκόρ τότε πριν από το 19.85 του 2002), το χρυσό μετάλλιο στο Σίδνεϊ και ο πανηγυρικός τερματισμός στο λυκαυγές του νέου αιώνα είναι στιγμές ανεξίτηλες.

Ίσως εξαγνισμένος από τα καθάρια νερά της Κασταλίας πηγής, στους πρόποδες του Παρνασσού, ο Κώστας Κεντέρης είναι εμφανώς ένας πιο απελευθερωμένος χαρακτήρας. Ο ίδιος αλλά κι ένας διαφορετικός άνθρωπος. Κατασταλαγμένος, συνειδητοποιημένος και ταυτισμένος με το χθες του. Ομολόγησε με παρρησία και δίχως να ξορκίσει ούτε ψήγμα εξ όσων έχουν μεσολαβήσει πως «είναι πολύ βασικό να αποτύχεις για να πετύχεις». Πως «αν δεν είχα σκοντάψει πάνω στις αποτυχίες μου, δεν θα ήμουν εδώ τώρα αλλά κάπου άλλου».

Η αυτοκριτική του αυτή έμοιαζε με χρησμό της ιέρειας Πυθίας. Μπορεί να ερμηνευτεί κατά το δοκούν. Για τον Κώστα Κεντέρη είναι η προσπάθεια να ψελλίσει πολλά εξ αυτών που δεν είχε τολμήσει να πει από τον Αύγουστο του 2004.

Το ατύχημα με τη μοτοσικλέτα

Ο Κώστας Κεντέρης θα ήταν ο αθλητής που στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων θα παραλάμβανε τη φλόγα και θα άναβε τον βωμό του ΟΑΚΑ. Το τέλος ήταν ανατρεπτικό. Την ώρα που ο Νίκος Κακλαμανάκης παραλάμβανε τη δάδα από τον Ιωάννη Μελισσανίδη κι ανέβαινε ένα – ένα τα σκαλοπάτια, ο χρυσός ολυμπιονίκης του Σίδνεϊ βρισκόταν νοσηλευόμενος στο ΚΑΤ. Η δική του φλόγα είχε ήδη σβήσει.

Το βράδυ της Πέμπτης 12/8 η μοτοσικλέτα του Κεντέρη, στην οποία επέβαινε και η Κατερίνα Θάνου, είχε βρεθεί στο οδόστρωμα μετά από πτώση σε λάδια. Οι δύο αθλητές μετέβαιναν εσπευσμένα από τη Γλυφάδα στο Ολυμπιακό Χωριό προκειμένου να υποβληθούν στον υποχρεωτικό έλεγχο αντιντόπινγκ. Είχαν καλύψει τα δύο «non show» που επιτρέπονταν και η ΔΟΕ πίεζε ασφυκτικά την ελληνική αποστολή, απειλώντας τους με βαρύτατες κυρώσεις.

Τους αναζητούσαν αφότου έφυγαν από το Ολυμπιακό Χωριό για να μαζέψουν κάποια προσωπικά τους αντικείμενα, αλλά ουδείς τούς είχε εντοπίσει. Τα κινητά τους ήταν απενεργοποιημένα, η πληροφόρηση για το τι έχουν απογίνει ήταν συγκεχυμένη. Μετά την επίσημη κλήτευση και τη διορία που τους είχε δοθεί προκειμένου να μεταβούν στο Ολυμπιακό Χωριό και να δώσουν δείγμα αποφεύγοντας τον αυτόματο αποκλεισμό, ο χρόνος είχε αρχίσει πια να κυλά αντίστροφα.

Ο προπονητής Χρήστος Τζέκος τούς βρήκε εκ των υστέρων στο σπίτι του Κεντέρη και τους ενημέρωσε για τα καθέκαστα. Είπαν πως βρίσκονταν στον Άγιο Κοσμά για ένα χαλάρωμα. Πλέον όφειλαν να βιαστούν για να προλάβουν. Μέχρι που στον Τύπο διοχετεύτηκε η είδηση του τροχαίου ατυχήματος, η διακομιδή τους στο νοσοκομείο και η περίθαλψή τους από τους γιατρούς. Το τέλος είχε μόλις φτάσει.

Αφού η άμμος στην κλεψύδρα είχε σωθεί και δείγμα ήταν αδύνατο να δοθεί πλέον, η ΔΟΕ απαίτησε μετά τις απολογίες κι έλαβε τις διαπιστεύσεις τόσο των Κεντέρη – Θάνου όσο και του προπονητή τους, Χρήστου Τζέκου. Οργάνωσε μάλιστα μια πανηγυρική παράσταση ενώπιων των δημοσιογράφων.

«Ποτέ μου δεν ειδοποιήθηκα να περάσω έλεγχο ντόπινγκ. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχω περάσει πάνω από 30 ελέγχους» ισχυριζόταν ο «Αίολος» του ελληνικού στίβου μετά την απολογία του.

Η απαλλαγή από τις κατηγορίες

Η τιμωρία της προσωρινής απαγόρευσης συμμετοχής σε διεθνείς αγώνες άρθηκε όταν επήλθε ο συμβιβασμός με την IAAF. Αμφότεροι αποδέχθηκαν πως είχαν παραβιάσει τον κανονισμό μη εμφάνισης για έλεγχο, αλλά ταυτόχρονα απαλλάχθηκαν από τη βαρύτατη κατηγορία της άρνησης ελέγχου.

Από τις 22 Δεκεμβρίου του 2006 οι δύο αθλητές είχαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στους στίβους. Δεν συνέβη ποτέ. Ο μοναδικός αγώνας που συνέχισαν να δίνουν έκτοτε ήταν της αθώωσής τους από την ελληνική δικαιοσύνη για ψευδή δήλωση ατυχήματος.

Πρωτοδίκως είχαν καταδικαστεί μαζί με τον (πρώην πλέον) προπονητή τους, επτά γιατρούς του ΚΑΤ και όσους είχαν εμφανιστεί ως αυτόπτες μάρτυρες του δηλωθέντος ατυχήματος. Το 2011 και σε δεύτερο βαθμό η απόφαση ήταν απαλλακτική για όλους. Μετά την ακροαματική διαδικασία, το Εφετείο έκρινε πως οι ενδείξεις δεν ήταν επαρκείς για να στοιχειοθετεί η κατηγορία πως το τροχαίο δεν συνέβη.

Ο Τζέκος θα υπογράμμιζε κυνικά πως «ντοπαρισμένος είναι αυτός που πιάνεται». Ο δικηγόρος των δύο αθλητών, Μιχάλης Δημητρακόπουλος, θα δήλωνε συγκινημένος πως «οι Ολυμπιονίκες μπορούν να κυκλοφορούν με το κεφάλι ψηλά».

Η νέα ζωή του Κεντέρη

Παρά την απαλλαγή απ’ όσα του καταλογίζονταν, ο Κώστας Κεντέρης επέλεξε να σιωπήσει, να αποκοπεί από τα πάντα, να κρυφτεί. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, επέλεξε να παραιτηθεί από το αξίωμα του υποσμηναγού στην Πολεμική Αεροπορία και να μην κάνει χρήση των προνομίων που απέρρεαν από τον βαθμό του. Στην επιστολή του ενημέρωσε ότι είναι διαθέσιμος να προσφέρει αμισθί τις υπηρεσίες του στις Ένοπλες Δυνάμεις εφόσον του ζητηθεί.

Ο βίος που διάλεξε ήταν μοναχικός, δεν ήθελε να δίνει δικαιώματα. Σε ανύποπτο χρόνο θα εξέφραζε την απογοήτευσή του για το γεγονός πως «βρέθηκα στην πυρά μιας μιντιακής ιεράς εξέτασης» υποστηρίζοντας επίσης ότι «έγιναν λάθος χειρισμοί από κάποιους». Είχε ήδη εγκατασταθεί στην Ήπειρο, γυρίζοντας ολοκληρωτικά σελίδα στη ζωή του.

Σήμερα, 20 χρόνια μετά την θορυβώδη πτώση του (από τη μοτοσικλέτα και την κορυφή), αισθάνεται την ανάγκη να ξανασυστηθεί. Με τη συμμετοχή του κατά την τελευταία διετία στο ΔΣ του ΣΕΓΑΣ από τη θέση του αντιπροέδρου είχε αρχίσει δειλά δειλά να καλύπτει ένα πρώτο σκέλος από τον χαμένο χρόνο. Η παρουσία του στο πάνελ του Φόρουμ για «ιστορίες μη τυπικής αριστείας» είχε για τον ίδιο συμβολική σημασία.

Άλλωστε, «ο στίβος είναι όλη μου η ζωή». Γι’ αυτό κι αισθάνεται την υποχρέωση «να βοηθήσω τα νέα παιδιά», αφιερώνοντας παράλληλα χώρο και χρόνο σ’ ένα κομμάτι του εαυτού του που είχε αποφασίσει να καταπιέσει για χρόνια.