Στα ρεπορτάζ της κεντροαριστεράς καταγράφεται ότι η Χαριλάου Τρικούπη στην πορεία προς τις ευρωεκλογές αλλά και τις εθνικές εκλογές, έχει επιλέξει να ακολουθήσει το «μοντέλο Δούκα».
Το «μοντέλο Δούκα» στις Ευρωεκλογές είναι εύλογη στρατηγική. Περιγράφει, υποθέτω, τη βούληση να στελεχωθεί το ευρωψηφοδέλτιο του ΠαΣοΚ με πρόσωπα που έχουν, πάνω-κάτω, τα βασικά χαρακτηριστικά του νέου δημάρχου Αθηναίων. Τεχνοκρατική επάρκεια μια πολιτική πρόταση με «σοσιαλδημοκρατική» και «πράσινη» οπτική. Περιγράφει μια στρατηγική που περνά μηνύματα και μπορεί να προσφέρει και εκλογικά αποτελέσματα. Να συσπειρώσει δυνάμεις της κεντροαριστεράς και να κινητοποιήσει δυνάμεις του καναπέ.
Αλλά τι σημαίνει «μοντέλο Δούκα» στις εθνικές εκλογές;
Ας παραβλέψουμε ένα βασικό παράγοντα, ότι η νίκη Δούκα στην Αθήνα οφείλεται και σε παράγοντες όπως ο εφησυχασμός του αντίπαλου στρατοπέδου, λόγω της μεγάλης διαφοράς του πρώτου γύρου αλλά και παράγοντες όπως τα εσωτερικά θεματάκια που υπάρχουν στη ΝΔ.
Ας σταθούμε στη μεγάλη διαφορά. Στις εθνικές εκλογές δεν υπάρχει δεύτερος γύρος. Είναι μια και έξω. Αν ο Μητσοτάκης πάρει ποσοστό Μπακογιάννη και οι υπόλοιποι κινηθούν στη σφαίρα του 15% και κάτω, τότε οι εκλογές θα έχουν σχολάσει και στο κεντροαριστερό σύμπαν θα αρχίσουν να ηχούν τα τύμπανα διάφορων εσωκομματικών πολέμων.
Το «μοντέλο Δούκα», στις εθνικές εκλογές, προϋποθέτει τη συσπείρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων από το ΠαΣοΚ μέχρι τον .. ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί αυτό έγινε στην Αθήνα, πριν από τις εκλογές. Πως μπορεί να υπάρξει μια τέτοια πολιτική κοσμογονία; Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι, με ένα τρόπο μαγικό, διαμορφώνεται μια τέτοια συμμαχία ποιος θα είναι ο …Δούκας; Ο Ανδρουλάκης; Ο «ούτε Χαρίτσης ούτε Κασσελάκης»;
Είναι φανερό ότι στις εθνικές εκλογές το «μοντέλο Δούκα», όσο εύηχο και αν ακούγεται δεν περιγράφει τίποτα περισσότερο από ένα πολιτικό αδιέξοδο.
Περιγράφει το κενό στο οποίο αιωρείται, σε όλες τις εκφράσεις της, η κεντροαριστερά σε αυτή τη χώρα. Ψάχνει να διαμορφώσει μια στρατηγική «πειστικής απάντησης» στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και τελικά καταλήγει, γιατί περί αυτού πρόκειται, σε μια παραλλαγή του θολού αφηγήματος της «προοδευτικής διακυβέρνησης» με το οποίο ο Τσίπρας έκλεισε τον αρχηγικό πολιτικό του κύκλο.
Και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα.
