Η Μαίρη Κολώνια έχει γράψει σενάρια για την τηλεόραση κι ένα θεατρικό έργο, έχει εκδώσει ένα μυθιστόρημα, ενώ διηγήματα και ποιήματά της έχουν εκδοθεί και δημοσιεύονται τακτικά σε λογοτεχνικά περιοδικά. Διαθέτει πολυετή, διεθνή εμπειρία στη Διαφήμιση, την Ψυχαγωγία και όλο το φάσμα της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Σήμερα, εργάζεται σαν Παραγωγός ταινιών στην εταιρία παραγωγής Piece of Cake. Η «Πολυθρόνα στο Πεζοδρόμιο», με την οποία συμμετέχει στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, είναι η πρώτη της ταινία.
Τι σας κινητοποιεί να γυρίσετε μια ταινία μικρού μήκους σήμερα;
Οι ταινίες μικρού μήκους έχουν ευθύβολη απεύθυνση, μπορούν να λειτουργούν σαν μεγεθυντικός φακός σε θέματα βαθιά, τα οποία προσωπικά με ενδιαφέρουν πoλύ. Από την άλλη, είναι ο μόνος τρόπος να ξεκινήσεις να κάνεις σινεμά, να αναμετρηθείς με την τέχνη σου σαν δημιουργός για να πας πιο έτοιμη σε ένα επόμενο βήμα, μια ταινία μεγάλου μήκους, αλλά και να σε εμπιστευτούν οι φορείς ώστε να σε χρηματοδοτήσουν. Πέρα από αυτά όμως, για μένα είναι μια αυτόνομη φόρμα που αγαπώ πολύ, με διαφορετικές αφηγηματικές και δραματουργικές ανάγκες, περισσότερης συμπύκνωσης και μέγιστης ελλειπτικότητας, κάτι σαν τα διηγήματα έναντι των μυθιστορημάτων, που με συνεπαίρνει.
Πώς βλέπετε το σύγχρονο ελληνικό σινεμά και τι θα θέλατε να δείτε περισσότερο να συμβαίνει;
Αγαπώ το ελληνικό σινεμά. Έχει ψυχή, τόλμη, διαφορετικότητα κι αυτό φαίνεται όταν είσαι στο εξωτερικό. Μετά από δεκαετίες που ταυτιζόταν με συγκεκριμένους auteur, κατόπιν σαν συνώνυμο του Greek weird wave, τώρα έχει αποκτήσει πολλαπλά πρόσωπα. Σε αυτό έχουν βοηθήσει τα ανοίγματα εξωστρέφειας (π.χ. των φεστιβάλ Δράμας και Θεσσαλονίκης) αλλά και η διεθνής οπτική των δημιουργών μας.
Θα ήθελα να δω στρατηγική στόχευση, πολιτική για τον πολιτισμό και σοβαρή χρηματοδότηση. Θα ήθελα επίσης οι μικρού μήκους να είναι αυτόνομο πεδίο καλλιτεχνικής έκφρασης, να μην είναι δηλαδή «δεύτερης κατηγορίας» σινεμά μετά τις μεγάλου, να χρηματοδοτούνται σθεναρά και να προβάλλονται με κίνητρα σε αίθουσες, πλατφόρμες, σχολεία κ.α.
Μπορεί ένας νέος σκηνοθέτης να βιοποριστεί αποκλειστικά από τη σκηνοθεσία σήμερα στην Ελλάδα; Και αν όχι, θεωρείτε ότι αυτό είναι αποθαρρυντικό;
Το να είσαι σκηνοθέτης είναι ένα πράγμα. Το να κάνεις σινεμά είναι άλλο. Οι σκηνοθέτες για να υπάρχουν, χρειάζονται επίσης σεναριογράφους και παραγωγούς. Ένα πλήρες σύστημα δηλαδή. Αν εξαιρέσουμε όσους σκηνοθέτες εργάζονται στη διαφήμιση ή/και την τηλεόραση, αμφιβάλlω αν υπάρχει Έλληνας σκηνοθέτης που βιοπορίζεται αποκλειστικά από το σινεμά. Αυτό είναι το θέμα. Οι περισσότεροι ζουν επίσημα διπλή ζωή.
Προσωπικά, δεν θεωρώ πως οι δυσκολίες αποθαρρύνουν στη δημιουργία όταν υπάρχει πραγματικό αίτημα. Ίσως και να ξεκαθαρίζει το τοπίο από όσους και όσες δεν έχουν την απαραίτητη επιμονή (και άρα επιθυμία) που απαιτείται. Οι ταινίες στην Ελλάδα γίνονται «από τις παρέες» κι αυτό διατηρεί ακόμα μέσα του κάτι το πολύ ανθρώπινο, όσον αφορά τη δημιουργία αλλά ισοπεδωτικό όσον αφορά τους δημιουργούς.
